Besta familie Zoon,
Gecondoleerd met het plotselinge overlijden van jullie Vader en Opa. Ik heb Peter leren kennen in de negentiger jaren toen hij als deelnemer voor het eerst meeging op de motor naar de Dolomieten in Italie. Met een gladde en vierkant versleten achterband kon de bewuste band nog wel een paar duizend kilometer mee. Ik heb in die week en de jaren daarna heb ik Peter als vaste deelnemer van de destijds beroemde "Vriendentoer" leren kennen als iemand met een warme persoonlijkheid en waar je geweldig mee kon praten en vooral het gezellig bij elkaar zijn vond hij geweldig.

Veel sterkte de komende periode.
Lucas Meilink
Emlichheim (D)

Op de bank bij mijn ouders... Harley voor de deur... biertje in je hand
Vele reizen met mijn ouders gemaakt en ook een keer met ons naar Frankrijk, jullie met de motor wij met de auto
De motormuizen opgezocht in Portugal jullie met de motor...wij met het vliegtuig
Je gaat gemist worden
Astrid, Martijn en Morgaine

Herinneringen aan Peter Zoon, tijdens onze gezamenlijk trektocht over Tasmanië, in 2007.
Marieke, onze dochter, woonde daar en was getrouwd met Steve Egan, een Australiër ook woonachtig op Tasmanië. Beiden werkten als gids en kenden de mooiste plekjes van dat prachtige eiland.
Peter trok met zijn Harley door Australië en bezocht familie. Toen hij hoorde dat wij op Tasmanië waren, besloot hij daar ook naar toe te vliegen om samen met ons een tour over dat eiland te maken.
Marieke had een oud campertje voor ons geregeld. Je kon met moeite met z’n drieën op de voorbank zitten, maar het zegt wel wat over ons samenzijn. Nooit een onvertogen woord, of irritatie!
Wij waren gemakkelijk, maar als er één zich kon inschikken, dan was Peter dat wel.
Hij had een grote wens om naar de oude Engelse gevangenis Port Arthur te gaan. De plek waar de zwaar gestraften vanuit Engeland naar toe verbannen werden. Dit natuurlijk in de koloniale tijd.
Als ex-marinier sprak hem dit enorm aan. Wat heeft dat bezoek een indruk bij hem achter gelaten. Hij heeft zich toen enorm verdiept in alle ins en outs van deze gevangenis. We hebben zelfs plaats genomen in kleine houten éénpersoons-boxen, waar de gevangenen in zaten om een kerkdienst bij te wonen. Geen zicht rondom. Je kon alleen maar naar voren kijken in de richting van de dominee.
We hebben een bijzonder gave periode gehad met z’n drieën. Met gemak improviseren konden we alle drie. Vandaar dat dit een onvergetelijk succes is geworden.
Ook dochter Marieke, met haar hele avontuurlijke aanleg, genoot als geen ander van Peter.
Er was duidelijk een wederzijdse klik.
De foto’s spreken voor zich.
We hebben nog vaak met Peter over die periode herinneringen opgehaald.
We missen je, Peter!!
Je was een heel mooi mens, een mens zoals God het bedoeld heeft. Iemand die altijd open stond naar de ander en altijd bereid was te helpen, waar dat nodig was. Dat je vele mensen geraakt hebt was zichtbaar aan het groot aantal mensen dat van jou afscheid heeft genomen. Mooi om te bedenken dat ieder die aanwezig was bij jouw afscheid in Driehuis Westerveld met jou een speciaal lijntje had, een speciale herinnering, een speciaal woord, of een speciale herinnering.
Wies en Frits Overbeek.
Herinneringen aan Peter Zoon, tijdens onze gezamenlijk trektocht over Tasmanië, in 2007.
Marieke, onze dochter, woonde daar en was getrouwd met Steve Egan, een Australiër ook woonachtig op Tasmanië. Beiden werkten als gids en kenden de mooiste plekjes van dat prachtige eiland.
Peter trok met zijn Harley door Australië en bezocht familie. Toen hij hoorde dat wij op Tasmanië waren, besloot hij daar ook naar toe te vliegen om samen met ons een tour over dat eiland te maken.
Marieke had een oud campertje voor ons geregeld. Je kon met moeite met z’n drieën op de voorbank zitten, maar het zegt wel wat over ons samenzijn. Nooit een onvertogen woord, of irritatie!
Wij waren gemakkelijk, maar als er één zich kon inschikken, dan was Peter dat wel.
Hij had een grote wens om naar de oude Engelse gevangenis Port Arthur te gaan. De plek waar de zwaar gestraften vanuit Engeland naar toe verbannen werden. Dit natuurlijk in de koloniale tijd.
Als ex-marinier sprak hem dit enorm aan. Wat heeft dat bezoek een indruk bij hem achter gelaten. Hij heeft zich toen enorm verdiept in alle ins en outs van deze gevangenis. We hebben zelfs plaats genomen in kleine houten éénpersoons-boxen, waar de gevangenen in zaten om een kerkdienst bij te wonen. Geen zicht rondom. Je kon alleen maar naar voren kijken in de richting van de dominee.
We hebben een bijzonder gave periode gehad met z’n drieën. Met gemak improviseren konden we alle drie. Vandaar dat dit een onvergetelijk succes is geworden.
Ook dochter Marieke, met haar hele avontuurlijke aanleg, genoot als geen ander van Peter.
Er was duidelijk een wederzijdse klik.
De foto’s spreken voor zich.
We hebben nog vaak met Peter over die periode herinneringen opgehaald.
We missen je, Peter!!
Je was een heel mooi mens, een mens zoals God het bedoeld heeft. Iemand die altijd open stond naar de ander en altijd bereid was te helpen, waar dat nodig was. Dat je vele mensen geraakt hebt was zichtbaar aan het groot aantal mensen dat van jou afscheid heeft genomen. Mooi om te bedenken dat ieder die aanwezig was bij jouw afscheid in Driehuis Westerveld met jou een speciaal lijntje had, een speciale herinnering, een speciaal woord, of een speciale herinnering.
Wies en Frits Overbeek.


Ervaringen in beeld met Peter. Hierboven de kerkzaal in de gevangenis Port Arthur.