Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Lieve Papa,
13 april 1982 werd ik geboren, met mijn vuurrode haren en
grote kraalogen. In 1986 werd mijn zusje Nathalie
geboren, je wensen waren vervuld. Want jij was een echte
meisjes papa met je lieve en zachte karakter.
We gingen regelmatig weekendjes weg met vrienden en
hun kinderen. Vaak verbleven we in huisjes die via je werk
bij KPN had geregeld. Wat hadden we het altijd leuk in
Zeeland en in Elspeet.
We hadden samen een folderwijk, daar gingen we door
weer en wind met het boodschappenkarretje door de
straten heen.
Daarna werkte ik bij Groenwoudt, je kwam vaak even
kletsen en kijken of het goed ging op de broodafdeling.
Jij leerde me door te zetten en af te maken wat ik begon.
Op mijn zeventiende begon ik te leren en te werken in de
zorg in Amsterdam. Dankzij het sparen van jullie kon ik
mijn rijbewijs halen en al snel mijn eigen auto kopen.
In 2008 werd ik teamhoofd in Loosdrecht en in dat jaar
verloor jij na 32 jaar je baan bij KPN. Ik ben trots op hoe
je daarna de zorg bent ingegaan. Blij dat ik je heb kunnen
helpen bij het vinden van deze nieuwe baan. Je hebt niet
alleen een nieuwe carrière gestart, maar bent ook weer
terug naar school gegaan om een opleiding te volgen, alles
met volle overgave!

Ik zag je opbloeien, vol passie, liefde en zorg voor je werk.
Zowel de bewoners als je collega's hadden enorm veel
waardering voor je. Zelfs nadat je afgekeurd was in de
zorg, bleef je je inzetten als vrijwilliger in de zorg.
In 2008 kwam ook onze hond Jip, hoewel je niet van
honden hield hadden Jip en jij een bijzondere band. Met
zijn grote gekke oren en schuine kop kon hij je altijd zo
vragend aankijken, mag ik mee een plasje doen?
Op mijn 18e begon ik met hardlopen en ontdekte ik Just
Run, Jij ging de eerste keer met me mee, maar werd
uiteindelijk ook lid. We trainden twee keer in de week en
in het weekend deden we vaak een hardloopwedstrijd.
Dankzij jouw vertrouwen in mij liep ik op mijn 21e
verjaardag mijn eerste marathon in Rotterdam. Het was
een geweldige ervaring om jou tussen al die mensen bij de
finishlijn te zien.
Twintig jaar geleden, namen we deel aan de marathon in
New York. Het was echt bijzonder dat we deze reis en
deze marathon samen beleefd hebben. Vol trots kon je hier
over vertellen aan anderen.
Vroeger, als klein meisje, heb je een aantal keer
meegedaan aan de triatlon. Als meisje van 4 liep ik de
laatste 100 meter met je mee naar de finish. In 2005
besloot ik: volgend jaar doe ik mee. Samen hebben we echt
naar dat startmoment toegewerkt. Jij gaf mij soms dat
duwtje in de rug op de fiets bij harde wind, jij was degene
die in mij geloofde. Het was geweldig om toen gevolgd te

worden door Almere TV. Nu je er niet meer bent, ben ik
meer dan dankbaar voor de beelden. De lieve woorden die
jij vol trots uitsprak waren: "Zij is een echte doorzetter! Zij
ziet mij als haar voorbeeld, ze heeft altijd gezegd, ze wil
mij een keer evenaren om de triatlon te volbrengen. Je
geloofde dat ik het zou halen, en ik heb het gehaald!
Mama en jij zeiden vaak: 'Doe maar gewoon, neem niet te
veel hooi op je vork, let op je centjes, loop niet in zeven
sloten tegelijk. Neem eens wat meer rust!' Jullie waren
bezorgd en wilde mij beschermen.
Vroeger schreef je in mijn poëziealbum. “dat ik nu nog
heel klein was, maar dat ik ooit groot zou zijn en dat ik
moest weten dat ik altijd bij je terecht kon” Op de
moeilijke momenten in mijn leven kon ik inderdaad altijd
bij jullie terecht. Mijn nare schooltijd, verhuizingen, mijn
wens om kinderen te krijgen, mijn zwangerschappen, de
scheiding, de ziekte van mijn longen en zelfs na de val van
de trap met een gebroken enkel, stond je meer dan ooit
naast me, achter me en voor me als een vader waardoor ik
mij beschermd voelde.
In 2015 werd mijn zoon Danique geboren. Jullie pasten
altijd met liefde en plezier op Danique samen met Harvey
en Bella in de
Berkelstraat. In 2020 vond ik opnieuw geluk in de liefde
met Robert, zijn meiden, Sophie en Lizzy, sloten jullie
meteen als jullie eigen kleinkinderen in jullie hart. 2021
getrouwd en een nieuw huis en in 2022 kregen we onze

langverwachte dochter. Na een geweldige zoon werd mijn
wens voor een meisje vervuld. Jouw band met Vajèn was
bijzonder; je hebt zo vaak om haar moeten lachen de
afgelopen twee jaar. Het doet pijn om te beseffen dat ze
jouw knuffels, lach en liefde maar zo kort heeft mogen
meemaken. Wij zullen ervoor zorgen dat we de mooie
verhalen over je blijven vertellen, wat voor een geweldige
lieve en zorgzame en grappige opa je was.
Lieve papa, de laatste zin in mijn poëziealbum was: "Als je
dit later nog eens leest, hoop ik dat je een goede vader bent
geweest." Na bijna 42 jaar kan ik zeggen dat je een hele
lieve en geweldige vader voor ons bent geweest. Bij de
start van de marathon in Rotterdam zong Lee Towers altijd
het nummer You'll Never Walk Alone. Helaas klopt de
tekst van Lee Towers niet meer en moet ik alleen verder
lopen zonder papa. Hopelijk laat je nog eens iets van je
horen vanuit boven?
Rust zacht, lieve papa en geef Jip een aai over die harige
kop van hem. Het volgende nummer is voor jou papa!

Ik wil iedereen bedanken die hier vandaag is om afscheid te
nemen van Peter.
Lieve Peter,
We hebben elkaar leren kennen bij mijn nicht Ellen, ik was 18
en jij was 21. Jij kwam binnen met John en Marion, we keken
elkaar aan en we waren gelijk verliefd. Jij een hippie en ik een
soul meisje met een bontjas en wijde pijpenbroek. Jij en John
zaten bij elkaar in de klas, ieder weekend deden we leuke
dingen, naar de disco of bowlen, het bowlen daar genoot je na
al die jaren nog steeds van.
Ik werkte al en John en jij gingen een jaar daarna werken bij
de KPN, we hadden toen al wat meer te besteden maar waren
nog steeds zuinig. Voor als we straks gingen trouwen. We
bleven ons leven zuinig inrichten, als we een dagje naar
Zandvoort gingen dan namen we alles mee. Broodjes, koffie,
wijn en chips. Maar in de avond samen een drie gangen diner;
een patatje met mayo, een ijsje en ergens een kopje koffie bij
een strandtent.
Na 3 jaar dikke verkering trouwde we en gingen we
samenwonen in een appartement in Amstelveen. Op mijn 25
ste werd onze oudste dochter Deborah geboren, jij werkte en
ik was huisvrouw en zorgde voor onze kleine meid. Ik kon
niet goed wennen in Amstelveen, toen Deborah 1 jaar oud
was verhuisde we naar Almere toe. John en Marion waren al
wat eerder verhuisd naar Almere. 4 jaar later werd onze
jongste dochter geboren Nathalie, wat waren we blij en
gelukkig met onze 2 meiden in Almere. Jij had nog steeds een
goede baan bij de KPN en je werd uiteindelijk chef van een
afdeling.

Ik was thuis, en wachtte na school met thee, fruit en een
koekje op de kinderen uit school. Er kwamen vaak
vriendinnen spelen van de meiden na schooltijd. Wat een feest
was het toen we in Enkhuizen samen een stacaravan kochten,
mijn ouders hadden daar ook een caravan. We hebben daar
echt jaren gestaan, zwemmen, sprookjeswonderland, de
kinderen genoten altijd van de action en de ijssalon. De hele
zomer zaten we op de camping met de kinderen, jij ging
vanuit de camping iedere dag naar je werk toe bij de KPN.
We hadden samen echt de tijd van ons leven daar, in de
weekenden kwamen er vaak vrienden en familie op bezoek.
Naast de camping gingen we ieder jaar 15 dagen met de bus
naar het Bravapark toe in Llorret de Mar, 24 uur met de
kinderen in de bus. De meiden waren veel wakker in de bus,
en bij elke stop van de bus moesten we even verplicht samen
een potje voetballen om de benen te strekken. We hadden van
alles bij ons in de bus, ook de bitterballen en ons eigen
frituurpan. En onze eigen mayonaise, eigen kaas en eigen
knakworsten uit Almere. Lekker ontbijten op het strand en
samen met de meiden naar de boeienlijn zwemmen in de zee.
Karin en Frank en Sabrina zijn ook een keer meegegaan naar
het Bravapark, wat een leuke tijd was dat.
Onze meiden zijn echte toppers. Trouw naar school, nooit
spijbelen en ze maakte hun huiswerk altijd zonder te
mopperen en te zeuren. Ze hebben beide doorgeleerd, en veel
diploma's behaald. Beide ook wel wat tegenslag gehad in het
leven in het prive leven maar ook in het werk. Maar keer op
keer komen ze er weer bovenop. Kijk nu eens wat ze beide
bereikt hebben, 2 zelfstandige vrouwen.

De meiden gingen trouwen. Onze bonuskleinzoon Semm was
ons eerste kleinkind en daarna kwamen Bella, Danique en
Harvey. Semm noemde jou altijd opa Peper en opa zullen we
op de uitkijk staan samen? Daarna kwam Bella onze kleine
prinses, en toen was Danique daar. Met zijn grappige ogen en
die altijd honger heeft net als zijn opa. En daarna kwam
Harvey, die kon met een jaar al voetballen. Elke maandag
paste wij samen op in de Berkelstraat op de drie kleintjes, wat
was dit een fijne tijd om dit samen te doen elke maandag.
Omdat wij zo van kleinkinderen houden kwamen er ook nog
vier bonuskleinkinderen bij. Sophie, Lizzy, Noé en Roan. 2
jaar geleden hebben Deborah en Robert nog een kleine
gekregen. Vajèn, de jongste van alle kleinkinderen. Maar wat
een zonnetje in huis.
We hebben 40 jaar op de Harlingensingel gewoond, nu bijna 2
jaar geleden zijn we verhuisd naar een 55+ woning. We
hebben toen samen ontzettend veel opgeruimd en dit zou onze
woning worden waar we samen heel oud zouden worden. Ik
ben je dankbaar dat je toen hebt doorgezet om naar deze plek
te verhuizen, want wat een lieve mensen om mij heen nu en
wat woon ik hier fijn.
Al 20 jaar gaan we naar de sauna, we maakten daar altijd een
heerlijke dag van. We gaan ook al jaren naar Egmond aan
Zee, wat genoten wij samen van vroeg naar het strand en pas
weg van het strand als de zon onder ging. Jij kon mij tot op de
dag van gisteren nog verassen met leuke originele weekendjes
weg, zelfs in onze verkering tijd nam je mij mee naar Londen.
De laatste jaren gingen we vaak naar de Roompot huisjes in
Nederland, weet je nog de laatste keer met John en Marion
toen we zoveel hebben moeten lachen en we heel laat naar bed

gingen. En wat heerlijk dat we een week lang in een Roompot
huisje zaten voor 100 euro.
Nathalie en Deborah samen in de puberteit. En jij maar
wachten tot je drie meiden dan eindelijk klaar waren om te
gaan. Jij nam genoegen met een klein beetje ruimte in de
koffer naar Spanje toe, zodat de meiden genoeg jurkjes en
schoenen mee konden nemen. De meiden waren al lang en
breed het huis uit maar wilde nog maar al te graag in 2006
mee op vakantie naar Turkije toe. Later mochten wij met onze
kinderen en kleinkinderen mee op vakantie naar Kreta met
Deborah en Danique, een weekend naar Slagharen, nachtje
logeren op de camping bij Deborah. Danique zong en danste
in de avond met je bij de karaoke. Maar ook met Don en
Nathalie mee naar Ibiza toe, even opa in het water duwen. En
in de avond mochten we oppassen.
Wat is het fijn dat Deborah en Nathalie in de buurt wonen en
samen weer het geluk hebben gevonden bij hun mannen
Robert en Coen.
Lief mannetje van mij, je bent altijd lieve en goede man voor
mij geweest. Een vader rustig van aard maar altijd al was het
midden in de nacht klaar heeft gestaan voor zijn kinderen. Een
opa waar de kinderen altijd bij tot rust kwamen met een
boekje of een spelletje. En ook een goede schoonzoon voor
mijn vader, altijd stond jij voor opa en Liesbeth klaar.
Bedankt voor de mooie jaren, we waren echt een eenheid.
Ik ga je missen! Ik ga de kinderen en de kleinkinderen veel
over je vertellen en 2 x zoveel liefde geven van jou en mij
samen.
Rust zacht ik hou van je.

LIEVE INA, DEBORAH, NATALIE, FAMILIE EN VRIENDEN VAN PETER, LIEVE PETER,
WE ZIJN HIER BIJ ELKAAR OM DE LAATSTE EER AAN PETER TE BEWIJZEN EN HERINNERINGEN AAN
HEM OP TE HALEN.
GRAAG DOE IK DAT MEDE NAMENS EEN AANTAL SPORTVRIENDEN VAN PETER, WAARVAN EEN
AANTAL HIER AANWEZIG. VRIENDSCHAPPEN DIE PETER HEEFT GEMAAKT IN AL DIE JAREN DAT HIJ
VAN JUST RUN LID WAS.
ZELF LEERDE IK PETER IN 2003 KENNEN BIJ JUST RUN (EN ER ZIJN HIER JUST RUNNERS VANDAAG
DIE PETER NOG VEEL LANGER KENNEN DAN IK); IK WAS TOEN NET LID. IK ZAG PETER DAAR ZEKER
3X PER WEEK: VOORAF, TIJDENS EN NA AFLOOP VAN DE TRAININGEN. PETER DIE – IN MIJN
HERINNERING - ALTIJD OP DE FIETS KWAM EN MEESTAL – DE JUST RUNNERS HIER WETEN WAAR
IK HET OVER HEB – GING HIJ MET DE WELBEKENDE HELE GEZELLIGE “B” OF “C” MEE. MET IN ZIJN
HAND ALTIJD DIE ONVERMIJDELIJKE BIDON, MET ZIJN ZO SPECIFIEKE HARDLOOPSTIJL. VAAK WAS
HIJ SAMEN MET DEBORAH. SAMEN HARDLOPEN, TRAINEN NAAR NIEUWE DOELEN. PETER DIE
OOK ALTIJD EEN HEERLIJK ZONGEBRUIND KLEURTJE HAD. NIET ALLEEN IN DE ZOMER, MAAR DIE
KLEUR WIST HIJ OOK IN DE WINTER TE BEHOUDEN. EEN ECHTE HARDLOPER: SLANK - GEEN
GRAMMETJE TE VEEL – EEN FITTE UITSTRALING. MET VEEL RESPECT KEEK IK NAAR PETER.
EEN VAN MIJN EERSTE HERINNERINGEN AAN PETER WAS ONS TRAININGSWEEKEND IN
NIJVERDAL TER VOORBEREIDING OP DE MARATHON VAN NEW YORK IN 2004. IK KENDE PETER
TOEN NOG NIET ZO GOED, MAAR WAT ME NOG HEEL GOED BIJSTAAT WAS DAT DEBORAH
ENORME BLAREN HAD NA EEN VAN ONZE LANGE DUURLOPEN DAAR. HET ZAG ER ECHT NIET
FRAAI UIT, MAAR PETER WIST MIJ TE VERZEKEREN – EN DE LETTERLIJKE WOORDEN WEET IK NIET
MEER – MAAR HET KWAM EROP NEER DAT VOLGENS PETER “DEBORAH NOG LIEVER HAAR
SCHOENEN OPAT DAN DAT ZE DE TRAININGEN NIET ZOU AFMAKEN”. HET IS EEN HARDE VOOR
ZICHZELF WAREN ZIJN WOORDEN”. KORTOM HIJ WAS TROTS!
IK HERINNER ME OOK DE EERSTE KEER DAT IK SAMEN MET EEN GROEPJE ONDER LEIDING VAN
PETER NAAR HILVERSUM GING VOOR DE CITY RUN ALDAAR. SAMEN NAAR HILVERSUM, PETER
WAS HET DIE DE LOGISTIEK REGELDE, WAAR WE VERZAMELDEN, HOE LAAT, DAT WE SAMEN OP
PAD GINGEN, HEEN, EN WEER TERUG. IK WAS DIE NIEUWKOMER IN HARDLOOP-LAND EN BIJ
JUST RUN. IK VOND HET TOF DAT IK MEEMOCHT, EN OOK SPANNEND, MAAR PETER BLEEK HEEL
BENADERBAAR EN EEN GEZELLIGE VENT.
MARATHONS, TRIATLONS, VERZIN HET MAAR, PETER HEEFT HET ALLEMAAL GEDAAN. IK GEEF HET
JE TE DOEN: MET EEN BAAN, EEN LEVENDIG JONG GEZIN EN AL DIE ANDERE SOCIALE
VERPLICHTINGEN DIE EEN MENS HEEFT, EN DAN OOK NOG DE TIJD VINDEN VOOR AL DIE
TRAININGEN. DAT VRAAGT VEEL – VAN HEM - MAAR OOK VAN HET GEZIN. HIJ WAS TROTS OP ZIJN
PRESTATIES, MAAR HIJ BLIES DAT NOOIT VAN DE TOREN. DAAR WAS PETER VEEL TE BESCHEIDEN
VOOR.
PETER DIE VEEL VAN ZIJN WEDSTRIJDEN IN HET SHIRT VAN DE SP LIEP MET HET OVERBEKENDE
TOMAAT-LOGO, IK HAAL HET BEELD ZO WEER VOOR MIJ. HIJ WERD GESPONSORD DOOR DE SP,
EN HIJ DROEG DAT SHIRT MET TROTS.

OOK HERINNER IK ME NOG HEEL GOED DAT ER EEN 6-UURSLOOP IN ALMERE-BUITEN WERD
GEORGANISEERD; PETER WAS VRIJWILLIGER. DAT WAS IN 2005. VELE RONDJES HEB IK DAAR
GEREND EN IEDERE KEER STOND PETER DAAR OM MIJ EN AL DIE ANDERE LOPERS VAN
SPORTDRANK, GELS, BANAAN, WATER EN VERZIN HET MAAR, TE VOORZIEN. MET EEN VROLIJKE
LACH. HIJ – MET ZIJN ERVARING – BESEFTE ALS GEEN ANDER HOE BELANGRIJK DIE SUPPORT
WAS EN NOG BELANGRIJKER HOE JE DIE SUPPORT MOEST GEVEN. DIE BEELDEN ZIJN MIJ ALTIJD
BIJGEBLEVEN.
ENKELE JAREN LATER WAS HIJ BETROKKEN BIJ DE ORGANISATIE VAN DE 1-UURSLOOP TEN BATE
VAN HET PARKHUYS. SAMEN WAS HIJ DAAR MET NATALIE EN DEBORAH. RONDJES RENNEN VOOR
HET GOEDE DOEL. IN DE STROMENDE REGEN. VRIJWILLIGERS ZOALS PETER, ZE ZIJN
ONMISBAAR.
TOEN PETER NIET MEER AAN MARATHONS OF TRIATLONS DEED, BETEKENDE DAT NIET DAT HIJ
GING STIL ZITTEN. INTEGENDEEL. HIJ DEED MEE AAN DE SENIORENTRIATLONS. GEORGANISEERD
DOOR DE TRIATLONVERENIGING SAMEN MET VAN RHEENEN TIJDENS HET BEKENDE JAARLIJKSE,
BEFAAMDE TRIATLONWEEKEND IN ALMERE. ZWEMMEN BIJ VAN RHEENEN (EN OOK DAAR KWAM
IK HEM DAN WEER TEGEN), EN UITEINDEIJK WANDELEND OVER DE FINISH OP DE ESPLANADE.
ALHOEWEL HET WOORD SENIOR ABSOLUUT GEEN ENKEL RECHT DOET AAN PETER.
MENIGMAAL BEN IK PETER DE AFGELOPEN JAREN TIJDENS ZIJN WANDELINGEN TEGENGEKOMEN
ALS IK ZELF MIJN RONDJE RENDE OF FIETSTE – IN HET BEATRIXPARK MAAR OOK OP PLEKKEN
WAARVAN JE NIET VERWACHT DAT JE HEM DAAR ZOU TEGENKOMEN – VEEL TE VER VAN HUIS
DACHT IK - MAAR IK KWAM PETER TEGEN, EN DAT GEEFT TOCH EXTRA KLEUR AAN JE DAG.
ZOALS IK AL NET ZEI: PETER WAS ER GRAAG OM ANDERE SPORTERS TE ONDERSTEUNEN. HIJ WIST
WAT DIE ANDER NODIG HEEFT TIJDENS EEN WEDSTRIJD. VELE MALEN IS HIJ COACH GEWEEST
VAN WILCO TIJDENS DE TRIATLON.
IK ZAL ONGETWIJFELD HET NODIGE VERGETEN WAT PETER ALLEMAAL HEEFT GEDAAN. DIT IS
SLECHTS EEN KLEINE BLOEMLEZING VAN PETER EN DE SPORT. ZOALS IK / ZOALS WIJ PETER
KENNEN.
OOK WIL IK – UIT MIJN EIGEN PERSOONLIJKE ERVARING - NIET ONVERMELD LATEN DAT PETER DE
AGENDA VAN INA BEHEERDE. WANNEER INA BIJ MIJ KWAM, DAN WERD DAT GEREGELD DOOR
PETER. HIJ PLANDE HET, BRACHT HAAR VAAK. PETER WAS ZIJN TIJD VER VOORUIT. PETER WAS DE
PERSONAL ASSISTANT VAN INA.
LIEVE PETER, LIEVE MENSEN HIER AANWEZIG – IK VIND HET BIJZONDER MOEILIJK OM GOED
ONDER WOORDEN TE BRENGEN WAT ER SINDS VORIGE WEEK DOOR MIJ HEENGAAT; WAT ER
DOOR ONS HEEN GAAT. EEN DING IS ZEKER, PETER, WE ZULLEN VERDER MOETEN ZONDER JOU.
WE MISSEN IN JOU EEN LIEF, OPRECHT, BESCHEIDEN EN ZACHTAARDIG MENS – WAREN ER MAAR
MEER MENSEN ZOALS JIJ IN DEZE TIJD VAN VERHARDING - EEN SPORTMAN WAARVOOR IK,
WAARVOOR IEDEREEN HIER EEN GROOT RESPECT HEEFT, EN ZAL BLIJVEN HOUDEN.
RUST ZACHT!

You never walk alone, daar zorgde jij wel voor lieve Peter.

Tijdens onze vele hardloopevenementen liep jij wel met iemand mee om te motiveren, zo ook bij mijn eerste halve marathon hier in Almere, bij de marathon in Rotterdam met Marianne en ga zo maar door. Ga maar door, ga maar door, ga maar door waren jouw woorden tijdens een interview na de marathon in Rotterdam, dat zullen wij nooit vergeten.

Maar ongeveer 2,5 jaar geleden werd hardlopen je teveel en besloten we te gaan wandelen.
Dus elke woensdag in de agenda wandelen met Peter.

Woensdag 27 maart tijdens onze laatste wandeling zei ik Peter ik ken jou al heel lang, maar eigenlijk ook niet. Hij keek verontwaardigd en zei: ja maar wij praten toch onderweg. Ik zei nee wij kletsen wel maar jij praat niet.

Kletsen deed Peter wel en dan met name over hoe het gaat met iedereen en hij vertelde altijd hoe trots hij was op zijn dochters dat deed hij dan ook met een big smile op zijn gezicht. En als ik zei Peter je moet goed voor jezelf zorgen zei hij: nee hoor dat doet Ina voor mij.

Je was een stille, betrokken man, iemand die altijd een luisterend oor had voor anderen ook tijdens onze weekendjes met de club. Wij zagen jouw genieten, vaak wel in stilte. Je lag goed in onze groep. Een vriend van ons allemaal.

De laatste weken wilde je lijf nog wel maar de aandrijving was beschadigd.

Ga maar door, ga maar door, ga maar door dat was voor jou niet meer mogelijk en hoe hard dat ook is dat moeten wij respecteren.
Het accepteren moeten wij gaande weg gaan leren.

Peter we moeten je vanaf nu missen maar gaan de leegte vullen met mooie herinneringen.

Zo ook tijdens mijn wandelingen voel ik me niet alleen want jij loopt in gedachten altijd met me mee.

Een echte vriend verlies je niet.

Toespraak afscheid Peter
Wat John al aangegeven heeft de Golden Earing en het nummer Rader Love dat u hoorde bij binnenkomst was
favoriet van Peter.
Muziek maakte een groot onderdeel uit van onze jeugd. In het weekend was het altijd feest bij ons thuis, met
muziek van Fats Domino, Johny Jordaan, Tante Leen en later Koos Alberts en André Hazes, maar ook Shirley
Bassey kwam regelmatig voorbij. Mijn broer en ik zijn dan ook opgegroeid in een gezellig gezin, waar alles kon
en mocht. Iedereen was altijd welkom.
Onze ouders werkten hard, maar in het weekend gingen we vaak iets leuks doen. Bij mooi weer gingen we naar
het strand bij Lange Veldseslag. Verkleden we ons in de grote, gestreepte badjas van onze vader en het was
Peter die mij, zijn kleine zusje goed inde gaten hield bij de zee.
Op de terugweg naar huis gingen we altijd een patatje eten. Denk dat door deze uitstapjes bij zowel Peter als
bij mij de liefde voor het strand en de friet is ontstaan. Want als het geen mooi weer was, haalden we op
zondag altijd een patatje mayo en hamburger bij Sjakie de plaatselijke snackbar. Van koken kwam het namelijk
vaak op die zondagen niet meer.
Op vakantie gingen we jarenlang naar een camping in Dalfsen, vlakbij Ommen. Mijn ouders huurden daar dan
een caravan, niet echt groot, toch mochten we altijd een vriendje meenemen.
Ondanks ons leeftijdsverschil trokken Peter en ik vaak met elkaar op, hebben we samen heel wat meegemaakt
en mooie herinneringen gemaakt. Alleen naar het concert van de Golden Earing, die in die tijd in Zwolle optrad,
mocht ik niet mee, of hij dat niet wilde of mijn ouders het niet goed vonden, geen idee. Kan het helaas niet
meer navragen.
Ook de vakantie in Vierhouten herinner ik me nog goed, Peter werd verliefd op de dochter van de eigenaar van
de plaatselijke kroeg. Zij woonde in een appartement achter het café en Peter trok al snel bij haar in. Maar net
zo snel was hij ook weer terug in Amstelveen. Het bleek toch niets te zijn.
Zijn eerste keer met vrienden op vakantie was naar Eck en Wiel, of all places. Hij ging daar naar toe op zijn puch
en mijn ouders bezorgden de tent en het proviand, voornamelijk bier. Ik wilde wel weten waar mijn stoere,
grote broer ging camperen, dus samen met mijn vriendin Ronneke was ik met mijn ouders meegereden. Daar
aangekomen, konden we toen de tent eenmaal stond, wel vertrekken want de heren wilden zo snel mogelijk
feest vieren.
Eigenlijk bijna tegelijkertijd kregen Peter en ik serieuze verkering. Natuurlijk waren Ina en Co ook van harte
welkom bij ons thuis en na enige tijd bleven beiden bij ons slapen in het kleine, gehorige huis van mijn ouders.
Peter had de kleinste kamer en volgens mij een eenpersoonsbed, wat ook nog eens erg kraakte…., weet nog
steeds niet of Peter en Ina dat wel wisten.
Na zo’n twee jaar kregen we ook bijna gelijktijdig een huis toegewezen. Wij aan de Landscheidingskade en zij
ad Fideliolaan. Daar werd later Deborah geboren en niet veel later verhuisden zij naar Almere, de
geboorteplaats van Nathalie.
Peter en Ina namen een caravan in Enkhuizen en wij wat later op Texel. Zo kregen we ieder ons eigen leven.
We hielden contact en zagen elkaar de eerste jaren met name regelmatig bij onze ouders. Toen zij er niet meer
waren, werd de frequentie minder, maar als we elkaar zagen voelde het goed.
Peter kwam regelmatig bij ons eten en hij genoot altijd van de kookkunsten van Co. Daarnaast ging ik een paar
x per jaar met mijn broer lunchen, altijd super gezellig en we deelden dan wat ons zoal bezighield.
Toen hij nog fanatiek sportte, vertelde hij over zijn loopclub en hoe mooi hij het vond dat hij met zijn dochters
de passie voor de sport deelde, dat ze samen trainden en dat ze o.a. marathons en triatlons deden.

Later gingen de gesprekken over dat Deborah en Nathalie uit huis zouden gaan, dat hij het daar best moeilijk
mee had, daarna ging het over de kleinkinderen, de schoonzoons waar hij het zo mee getroffen had of over de
mantelzorg die hij gaf aan zijn schoonouders. Maar ook vertelde hij over de concerten waar hij samen met Ina,
met zijn dochters of vrienden naar toe was geweest.
Rode draad in de gesprekken was dat Peter altijd vol trots over zijn dochters en hun gezinnen vertelde, over de
gezellige familie momenten, hun vakanties, saunabezoekjes, etentjes en de gezamenlijke uitjes. Maar ook hoe
goed Deborah en Nathalie het voor elkaar hadden, welke studies ze gevolgd hadden, wat voor werk zij deden,
hoe lief en slim ze waren.
Hij deelde ook zo nu en dan zijn zorgen over hen, maar hij twijfelde nooit aan zijn dochters, het komt wel goed,
zei hij dan. Hij was er blij mee dat Deborah en Nathalie het samen zo goed konden vinden en elkaar bijstonden
als het hen even niet meezat.
Als ik weleens zei dat Ina en hij hadden gezorgd voor een liefdevolle thuissituatie, een goede basis en dus
bijgedragen hadden aan hoe zijn dochters in het leven stonden en aan wat ze bereikt hadden, dan glimlachte
hij bescheiden. Want dat was hij, bescheiden, ontzettend lief en een echte familieman. Want ook over zijn
kleinkinderen vertelde hij altijd met een big smile op zijn gezicht. Regelmatig deelde hij foto’s of filmpjes op en
van FB waarop te zien was hoe hij en Ina enthousiast op de kleinkinderen pasten en van alles met hen
ondernamen.
De laatste paar jaar, door corona, ziekte en andere omstandigheden, is ons fysieke contact wat afgenomen. En
zo vloog de tijd om. We hadden net afgesproken die band weer aan te trekken, toen hij zelf in zwaar weer
terechtkwam. Toen ik recent een afspraak met hem had en belde of ik wat voor hem mee kon nemen, was zijn
antwoord winegums. Tekenend voor hem, blij en tevreden zijn met kleine dingen en vooral voor hemzelf niet
te veel vragen. Tijdens de bezoekjes de aflopen tijd, vroeg hij mij of ik al wist dat Nathalie een eigen zaak zou
starten, dat vond hij zo mooi en knap van haar. Ja zei hij: “die dochters van mij hebben het ver geschopt”.
We hebben de laatste weken ook veel herinneringen opgehaald uit onze jeugd en het bleek dat hij bepaalde
gebeurtenissen iets anders had beleefd dan ik. Hierover hebben we nog uitgebreid gesproken en dat was goed.
Verleden week dinsdag hadden we ook een date, maar hij appte al vroeg dat als ik wilde komen, het beter was
dat eind van de week te doen. Ik appte terug is goed lieverd….
Ja en toen kwam diezelfde dag het verdrietige, niet te bevatten nieuws en staan we nu hier. Ik ga mijn broer
ontzettend missen, ik mis hem nu al, zijn lieve lach en ogen, de manier waarop hij mij bij het afscheid nemen
kuste (zoals hij Deborah kust op de foto achter mij) Wat had ik dat graag nog een keer willen doen, net als een
aai over zijn bol.
Besef nog steeds niet dat ik hem nooit meer ga zien, want ik zie zijn gezicht steeds voor me. En hoewel hij niet
meer is waar hij was, is hij wel altijd bij mij, voorgoed in mijn hart.
Dag lieve, liefste broer.