Viavia hoorde ik dat Paul was overleden. Lang geleden, in 1970, leerde ik Paul kennen. Hij kwam op het Pius X Lyceum in Amsterdam de Havo-top doen en we kwamen in dezelfde klas. We raakten al snel bevriend en hebben in een paar jaar tijd veel meegemaakt: diverse concerten, Pinkpop, handbal…
Allebei zijn we in 1972 gezakt voor de havo; ik bleef zitten en Paul ging van school af om Staatsexamen te doen. In 1973 beiden wel geslaagd en toen zijn we allebei naar de lerarenopleiding d’Witte Leli gegaan om Nederlands en Engels te studeren.
Maar eerst zijn we die zomer nog samen op vakantie gegaan, liften naar Italie. Met ieder 200 gulden op zak, een rugzak en een slaapzak dachten we het wel een paar weken te kunnen uitzingen. Binnen twee dagen zaten we in Milaan. Omdat we geen geld aan slaapplaatsen wilden uitgeven, sliepen we in de stationshal. Maar dat mocht niet van de politie, dus werden we “gearresteerd” voor landloperij en meegenomen naar het bureau. Daar hebben we toen een nacht in de cel doorgebracht. Vonden we wel spannend, maar tegelijk hadden we wel een veilige slaapplek. Uiteindelijk hebben we het met die 200 gulden toch nog twee weken volgehouden.
Ik ben voortijdig gestopt met de studie en daarna zijn we elkaar uit het oog verloren. Jammer, maar zo gaan die dingen soms. Wel kwam ik zijn naam soms tegen als er weer een boek van hem verschenen was en afgelopen september nog in de krant bij zijn promotie. Ik voelde me dan zelfs een beetje trots dat hij het zover geschopt had.
Heel veel sterkte voor Judith en hun kinderen.

‘ Als je hier komt werken dan zullen we niet zo vroeg vergaderen want je moet je kinderen naar school kunnen brengen’. Wat een verademing destijds dat Paul hier zelf over begon tijdens het sollicitatiegesprek en het de normaalste gang van zaken vond. Het sollicitatiegesprek verliep goed, Paul hoefde geen tweede gesprek. Hij vertrouwde me, gaf me alle vrijheid en kansen. Dat was zo fijn, daardoor groeide ik, en anderen ook.
Tijdens overleggen schreef hij niets op, onthield alles. Hij wist alles over iedereen. En als baas zorgde hij er altijd voor dat je werk en privé kon combineren,. Dank je wel Paul voor je vertrouwen en voor alle kansen, Marjolijn

Paul was ooit mijn leidinggevende. Wat ik toen niet zo in de gaten had, maar wel met terugwerkende kracht, is hoezeer hij in alle omstandigheden zichzelf bleef. Een open vizier, geen blad voor de mond nemend, zich niet te veel aantrekkend van hoe het allemaal hoorde volgens deze of gene, soms ronduit bot, en uiteindelijk een grote man met een klein hartje. Zich niet beter voordoend dan hij was. Hij had humor, en kon ook om zichzelf lachen.
Als een kind zo blij kon hij zijn wanneer de supermarktleverancier was geweest en er nieuwe zakken drop waren gebracht. Vergenoegd kon hij je dan in vertrouwen nemen over welke hij het lekkerste vond, en dat hij éigenlijk aan de lijn was, om vervolgens een flinke knuist vol drop te pakken, z'n schouders ophalend, dat dieet, ach ja. Bij de promotieplechtigheid viel me ook weer op hoe ontwapenend Paul kon zijn in zijn soms haast kinderlijke enthousiasme.
Voor het blaadje dat we toen maakten, konden studenten een restaurantreview aanleveren en als beloning de bon declareren. De spoeling was dun, soms waren er helemaal geen inzendingen. Toen dat weer eens het geval was, stelde Paul voor dat hij zou gaan lunchen bij een studentikoze vreetschuur in de buurt van de redactie om er zelf een stukje over te tikken.
Schrijven kon hij, en hij hield van eten: het was een gouden combinatie. Als eindredacteur overkomt het je niet vaak dat je met zo veel plezier zit te lezen dat je vergeet op de eventuele spelfouten te letten (die zaten er overigens niet in). De blijdschap over de lekkernijen die hij mocht verorberen - het was immers 'voor de krant' - spatte haast van het beeldscherm. Een van de gerecenseerde gerechten leverde meteen de kop van het artikel: dat was namelijk volgens Paul ‘Allejezus lekker’ geweest.

De afgelopen tijd sinds het nieuws van Paul’s ziekte, heb ik veel gedacht aan onze vriendschap. Mooie herinneringen bewaar ik aan de lange avonden met de medewerkers van de onderwijswinkel op het Haarlemmerplein. De vergaderingen werden efficiënt afgewerkt, zodat we snel naar de kroeg konden, en als die dicht ging naar de volgende. Vanaf 1981 via de winkel, daarna nog tientallen jaren een paar keer per jaar etentjes waarin het leven grondig werd doorgenomen. Een belangrijke periode, vanaf student, via beginnende relaties, kinderen, huizen kopen, voor sommigen van ons NAAR ALMERE VERHUIZEN en carrières. Alles moest doorgenomen worden. Hilarische avonden waren het, hoewel niet alles zo hilarisch was, gelachen werd er volop. Paul had profetische uitspraken over de betekenis van de computer. Hij voorspelde dat we over een aantal jaren een groot deel van de dag achter een computer zouden zitten, dat die een grote rol in ons leven zou gaan spelen. Frank en ik mochten een cursus word perfect bij hem volgen op de Witte Lelie, ik meen 20 avonden om het onder de knie te krijgen!
Warme herinnering bewaar ik ook aan de peutertjes Sebastiaan en Suzanne op wie ik een periode paste, als ze sliepen mocht op mijn scriptie op de computer typen. Als ze wakker waren liepen we vanaf de Nieuwe Teertuinen langs het beeld van Domela Nieuwenhuis, “dag Domela”, naar het Westerpark.
Geweldig dat hij zijn boeken heeft kunnen schrijven en de promotie heeft afgerond.
Judith, Sebastiaan en Suzanne, veel kracht, hij is nog een beetje bij jullie.

Paul is een man die je niet vergeet als je hem eenmaal hebt ontmoet. Ik leerde hem kennen rond 2005, toen hij leidinggevende werd van het EVC Centrum van de HvA. Als uit het niets was hij daar. Een man met veel interesses en verhalen. Hij was steeds op de hoogte van de laatste nieuwtjes bij de HvA en deelde die maar al te graag. Daar nam hij de tijd voor, want hij hield van gezelligheid. Hij was wars van hierarchie en bureaucratie . Hij was trots op zijn familie en sprak veel over zijn vrouw en kinderen. Hij maakte zijn ambities waar, zoals o.a. bleek uit zijn promotie. Daar putte hij kracht uit voor de laatste fase van zijn leven, zo vertrouwde hij me toe. Paul, een mooi mens is niet meer. Ik ben dankbaar dat ik hem heb gekend en zal nog vaak aan hem denken. Zijn naasten wens ik veel sterkte en liefde bij het verwerken van de leegte die hij achterlaat.

Mijn oprechte deelneming aan de nabestaanden van Paul. Ik herinner me Paul als een aanpakker en als een bijzonder slim persoon waarmee de samenwerking altijd prettig was. Het was ook duidelijk hoeveel hij van zijn familie hield. Ik hoop dat die liefde voor altijd mag voortbestaan. Hartelijke groeten, Roos Bergers - Uitgeverij Omniboek.

Dag Paul.
In jouw korte en hevige ziekteperiode hebben wij jou beter leren kennen. De manier waarop je omging met je ziekte en naderende einde heeft grote indruk op ons gemaakt.
Je nam een realistisch besluit om geen chemotherapie te nemen. Je was toegankelijk en sprak vrij en open over je aanstaande overlijden. Je regelde alles wat nodig was voor een goed afscheid.
Wij hopen dat je naasten hieruit troost mogen putten ondanks alle pijn en verdriet.
Wij wensen Judith en de kinderen veel sterkte.
Anno en Jeanette