In memoriam Paul Paans, 30 juni 2021:
Kijk, daar staat een Beatle, riep mijn vader toen hij uit het raam keek.
De volgende morgen stond deze Beatle op de kamer van mijn broer Theo zijn gezicht te wassen. Theo werd verbaasd wakker, want hè, was dat niet Paul, dienstplichtig soldaat uit zijn lichting 68,5?
Deze scenes vonden plaats in de zomer van 1970. Paul uit Den Helder en onze zus Dora uit Amsterdam hadden elkaar op het strand in Spanje ontmoet en waren beiden op slag smoorverliefd. Logisch dat Paul na de vakantie meteen naar Amsterdam wilde om te controleren of het verliefde gevoel nog steeds aanwezig was. Nou, wel zeker.
Ondanks zijn lange haar en oorringetje werd Paul meteen opgenomen in ons gezin. Later zou hij zeggen dat hij naast Dora, zes broers en een zus erbij had gekregen. En dat familiegevoel was wederzijds.
Thuis had Paul al een broer. Peter. Peter overleed in juni 2013.
Paul was een echte jutter. Den Helder verlaten was niet bespreekbaar dus werd nog geen jaar later in de Emmastraat een huis gekocht . Op 13 oktober 1971 trouwden zij op het stadhuis van Amsterdam. Het trouwpak had Paul, een beetje nonchalant op afstand gehuurd. De broekspijpen waren tot ongenoegen van zijn moeder veel te kort , maar dat mocht de feestpret niet drukken.
Voor zijn militaire diensttijd heeft Paul als melkboer bij zijn vader gewerkt. Na zijn militaire dienst begon hij als postbode bij de PTT waar hij zich in de loop der jaren opwerkte tot leidinggevende aan 60 postbestellers.
Dora had voor haar huwelijk afscheid genomen van de bakker in de Kinkerstraat in Amsterdam en ging werken bij de slager van de Gruyter in Nieuw Den Helder.
In de Emmastraat werd GASTVRIJHEID met hoofdletters geschreven. Wij waren altijd welkom en ook al had je nog maar verkering, je moest blijven slapen. Met Paul en Dora naar de Helderse kermis, naar de vlootdagen, biljarten in de Van Galenstraat, en een lekkere borrel en heerlijk eten toe.
Voorafgaand aan de jaarlijkse operette van de Harmonie was de kamer te klein door al die familieleden uit Amsterdam die eerst kwamen eten en na afloop van de voorstelling in de Emmastraat nog een drankje deden.
Paul was heel sportief. Hij kon goed biljarten en won veel toernooien. Hij was ook een gedreven wielrenner. Jaarlijks deed hij mee aan de Tour de Lasalle, de vierdaagse wielerklassieker in de kop van Noord-Holland. En elke tweede pinksterdag de Friese Elfstedentocht. Hieruit ontstond ook de familietour. Een rit met start in de Emmastraat en finish bij Pa en Ma van der Raad in Amsterdam. En natuurlijk met een medaille of plaquette als aandenken.
Dora en Paul wilden heel graag kinderen. Helaas was hun dat niet gegeven. Bij elke geboorte van weer een neefje of nichtje waren zij blij voor de ouders maar vloeiden er tranen, voelden zij het gemis en hadden veel verdriet. De innige liefde voor elkaar hield hen op de been. Spanje werd hun tweede vaderland. Zelfs Yuri, hun Ierse setter, ging mee in het vliegtuig.
In 1999 ik met mijn gezin één keer mee geweest naar hun stekkie in Los Boliches.
Ik herinner mij nog dat Paul als een echte reisleider ons meenam met de bus naar de arena in Ronda, en via een prachtige treinrit terug.
Ook maakten Paul en Dora samen heel mooie reizen en zagen zij de halve wereld.
Canada bleef een bijzondere bestemming want daar woont de familie Wessel waarmee Paul en Dora een warme band hebben. De geëmigreerde Ome Henk Wessel was een broer van de moeder van Paul. En die familieband werd gekoesterd en onderhouden.
Na zijn pensionering werden de maanden mei en september standaard doorgebracht in Spanje. Elke dag naar het strand waar zij elkaar 51 jaar geleden leerden kennen.
Paul bleef ook biljarten maar de racefiets bleef in de schuur. Alles wat met sport te maken had volgde hij intensief op de TV.
Op 11 maart kreeg Paul de uitslag van een medisch onderzoek. En op 30 maart werd hij in Alkmaar geopereerd. Paul ging ervoor want zijn moeder was tenslotte bijna 100 jaar geworden en in september wilde hij toch echt weer een maand naar Spanje.
De operatie was geslaagd maar Paul kreeg een herseninfarct en raakte halfzijdig verlamd. Na nog een complicatie werd hij op opgenomen op de intensive care en leefde Dora acht weken lang tussen hoop en vrees. Zij belandde in een roller Coaster. Dagelijks naar het ziekenhuis in Alkmaar en bij elk afscheid de angst dat Paul zou overlijden. Uiteindelijk werd Paul toch stabiel en kon hij op 7 juni naar een revalidatiekliniek. Met Dora duwend achter de rolstoel in het zonnetje door de tuin en grapjes tegen de verpleging.
Volkomen onverwacht ontstond opnieuw een complicatie en daar viel niet meer tegen te vechten.
Dora week twee dagen en nachten niet meer van zijn zijde. Tijdens deze laatste reis van Paul speelde zij de muziek af die ook vandaag wordt afgespeeld.
Tot op het laatst, toen hij haar aankeek en daarna weggleed, bezegelde Dora zo hun innige liefde voor elkaar.
Dag broer.
Martin.
