Lieve Onno,
op reis naar de sterren
op reis naar de zon
de hemel viert feest
ik weet wel waarom


Voor altijd in mijn gedachten
Patricia

Mijn oprechte medeleven gaat uit naar de familie en vrienden die jou, Onno, nu zo hard zullen missen.

Vaarwel Onno !
Onno, oude vriend, beste makker, wat ben je snel weggevlogen. We hebben elkaar nog ontmoet op 14 oktober bij Vooges op Haarlem centraal station.
We hebben ongedwongen gebabbeld over ons leven. Ik had je slechts enkele keren gezien sinds 1980, toen ik in Canada ben gaan wonen. Je was openhartig en positief, zoals je altijd met mij bent geweest. Ik vind het fijn om de dankbare en liefdevolle commentaren over jou te lezen op Facebook. Besef je wel, Onno, wat een positieve stempel je hebt gedrukt in de harten van zoveel mensen? Misschien mag ik verhullen (dat heb ik van dichtbij meegemaakt ) hoe stuurloos en psychisch beproefd je ouders waren. En jij hebt je hele leven gewijd om mensen te helpen hun eigen weg te vinden. Je hebt menige ziel geholpen het roer van hun schip te vinden.

Je was trots op je dochters. En je liet me stralend een foto zien van je kleinzoon Nathan. Ik vertelde dat ik met mijn vrouw een kinderboekje had gemaakt, waarin we schrijven en illustreren dat een kind “een cadeau van het leven” is. Je hebt er toen meteen één besteld voor Nathan. Ik heb je beloofd, Onno, dat ik een boekje naar je kleinzoon zal opsturen zodra het vertaald en gedrukt is.

We hadden het er over dat er buiten de religieuze dogma’s, ons bewustzijn zou voortleven in een soort hiernamaals. Jij citeerde Pim van Lommel’s boek “Eindeloos bewustzijn “ en ik het boek van Eben Alexander “Na dit leven”.
We grapten over de vraag hoe we elkaar in dit hiernamaals zouden kunnen herkennen. Wat mij betreft aan mijn grijze sikje, zei ik nog.
We namen een selfie en omhelsden elkaar lachend ter afscheid. “Tot ziens in het hiernamaals!”, zei je. Dat waren je laatste woorden.
Vaarwel Onno, beste makker.

Hans van Bennekum

Lieve Onno, mijn “warme makker van de koude kant”,
Dank voor je steun, vooral in de afgelopen paar jaar, terwijl je het zelf steeds moeilijker had. Deze periode heeft onze relatie geïntensiveerd.
Je hebt me tijdig erop gewezen dat we op kruispunten van het leven soms moeten accepteren dat we mensen niet meer op onze levensreis kunnen meenemen. "Loslaten en vergeten" was je devies; verder gaan en genieten van en met de nieuwe mensen, die door “iets Groters” op hun plaats in je leven zijn gezet. Dank voor je levensles, die meeneem.
Nu heb ik je moeten loslaten, maar ik zal je niet vergeten. Ik wens al zijn liefhebbenden dat mooie herinneringen aan Onno dit verlies verzachten. Mooie herinneringen zijn als sterren, die pas in het donker zichtbaar worden en dan als slingers de hemel versieren.
Meltsje

Ik heb Onno voor het eerst ontmoet in 2008 in Orval, in het zuiden van België, in een workshop 'ontwaken in liefde', met Frank en Kathy Coppieters-Melcher. Agaath, jij was er ook bij. Ik mocht hem meteen, deze 'Hollander met zijn grote bek, zijn humor en zijn spitsvondigheid'. We zaten in hetzelfde subgroepje en vanaf het begin wisten we van elkaar waar onze zoektocht in dit leven over ging: Liefde. Dat hadden we gemeenschappelijk. Geen gemakkelijke zoektocht, maar oprecht, met tijden rauw en met tijden heel mooi, zo heb ik hem deze weg zien gaan. Onno ging ten volle voor het leven. Het jaar nadien zaten we in de jaartraining sjamanisme, wat het begin zou zijn van een levenslange verbinding als 'broer en zus' in dezelfde familie. In 2010 ging Onno, samen met Agaath, mee naar Peru, op de eerste reis die we organiseerden. Onno op het paard was een grappig zicht, een beeld dat we nooit zullen vergeten. Daar, in het midden van de Q'eros, op 4600m hoogte in het Andesgebergte waar de lucht ijl is, begeleidde hij een opstelling voor mijn partner Stefan. (Hij kon het werken niet laten!) Dat was het begin van een diepe vriendschap. Onno bezocht onze plek in België regelmatig om te logeren. Toen een Tolteekse sjamaan uit Mexico kwam voor een drumcirkel, kwam ook Roos mee. Ik heb vele diepgaande gesprekken met hem gehad doorheen de tijd, en ik heb hem niet gespaard...heb vaak aan zijn boom geschud, wat niet altijd gemakkelijk was, zo een grote stevige eik! Maar hij is tot op het bot gegaan, en ik eer hem en waardeer hem daarvoor. Ik ben ontzettend dankbaar dat Onno in mijn en ons leven is geweest, en dat ik het licht in zijn ogen heb mogen zien vlak voor hij vertrok. In de laatste jaren en maanden van zijn leven heb ik hem nog beter leren kennen, als de leraar en de meester die hij was, achter de woorden. Voor mij is Onno 'de Max'.
Het raakte mij steeds hoe hij over zijn kinderen sprak, hij hield zielsveel van jullie! Veel liefs van mij voor al zijn geliefden.

‘Het leven is een feest, maar je moet wel zelf de slingers ophangen’, een gezegde dat Onno graag bezigde en ik nog lang zal herinneren. Het zal het uitgangspunt zijn van deze ‘levensviering’.
Mijn herinneringen strekken zich over een periode van 45 jaar uit. Op de foto zie je ons beiden als jonge docenten. Na de lessen deelden we onze ervaringen en dachten na hoe het ánders, béter kon. Onno had altijd ideeën en originele opvattingen. We raakten bevriend. Eens hebben we bij toeval elkaar getroffen met onze kinderen op een camping in Frankrijk. Wij stonden er al een dagje toen een karakteristieke auto het terrein opkwam. Ik zag het direct: hé dat lijkt de auto van Onno wel! Puur toeval en erg leuk. Nog leuker werd het toen Onno de volgende dag met een zelfgebakken taart kwam aanzetten. Het was 13 augustus en dat is mijn verjaardag. Onno bleek op vakantie een bakoventje mee genomen te hebben!
Nog zo een wijsheid: goede zeilers komen ook bij tegenwind vooruit. Natuurlijk is dat een beeldspraak, maar hier wil ik mij het liefst beperken tot een letterlijk voorbeeld. Een van mijn leukste activiteiten met hem was een meerdaagse tocht met leerlingen op de Waddenzee. We deden Texel aan en verkenden daar de Hoge Berg. Via grondboringen zochten we naar de keileem die deze berg van 10 m hoogte bepaald heeft. Op één van de langskomende foto’s zie je ons bezig.
Op de terugweg stak een plotselinge storm op en moesten we met reddingsvesten aan op dek zitten, al stampend op de golven.
Uiteindelijk, en laat ik het met beeldspraak mijn bijdrage eindigen het schip is nu in rustig vaarwater afgemeerd.
Liefs voor de familie. Onno sprak altijd met erg veel trots over zijn meiden, vergeet het niet.