Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Iemand is pas echt dood als niemand meer aan hem denkt. Eer je ouders en voorouders.
Oenze was een sterke, actieve man die van het leven genoot. Een keiharde werker. Hij had een LTS-opleiding electrotechniek gedaan maar was bij zijn vader in het bedrijf gaan werken als verhuizer; later voltooide hij zeer snel een avondopleiding om de taak als bedrijfsleider over te nemen, iets waar hij zeer succesvol in was. Hij hield van grapjes, science fiction, muziek en technologische noviteiten. In onze straat waren wij (een van?) de eersten met een spelcomputer: een commodore 64.
Hij is op 39-jarige leeftijd, veel te jong, overleden. Destijds was dit een grote schok voor iedereen die hem kende, hoewel ook bekend was dat hij al geruime tijd ziek was. Dat hij echter zó ziek was, vermoedde niemand. Hoewel hij destijds geen gedenktekens wenste (er is dus geen begraafplaats of zelfs urn) kan ik me zo indenken dat hij in onze tjid erg gecharmeerd zou zijn van het internet en alle digitale foefjes. Misschien zou hij de humor van het smokkelen met een herdenkteken (geen concreet iets zoals hij zelf niet wilde, maar dan digitaal, in de 'ether' ahw) wel kunnen waarderen :)
Ik denk nog elke dag aan hem, alsook aan zijn moeder die ik zelf nauwelijks gekend heb. Ik ben er zeker van dat ik en mijn zusje niet alleen hierin zijn, en dat zelfs mensen buiten onze familie soms nog wel eens met een lach aan hem terugdenken.