Herinneren is een vorm van ontmoeten…

12 december 2012 is een dag die ik nooit zal vergeten. Als fotograaf was mij verzocht om die dag een trouwreportage te maken. Op zich niet zo bijzonder maar een datum als 12/12-’12 wekt wel verwachtingen. Groot was mijn verbazing dan ook dat ik gevraagd werd om precies 8:00 uur aanwezig te zijn. De plechtigheid moest voor 9:30 uur afgerond zijn want dan was het nog gratis!
Ik had gelijk geen zin meer. Als je zo'n datum uitzoekt, n.b. een vrijdag, verwacht ik wel een beetje enthousiasme bij het bruidspaar en de genodigden.

Die ochtend stond ik dus om 8:00 uur, donker, guur en koud, op een verwaarloosd bellenpaneel te turen. Na een paar keer tellen vanaf de cijfers die nog wel leesbaar waren kwam ik uit bij nummer elf. Met dat ik op die bel wil drukken verscheen naast mijn hand een verzorgde dameshand met mooi gelakte nagels. Verschrikt kijk ik (ik had niets gehoord of gezien) naar rechts en:
“NEL wat doe jij hier?”, “ik ga helpen met schoonmaken bij een mevrouw op nummer twaalf. Maar wat doe jij hier?”
Stomverbaasd staan we een ogenblik naar elkaar te staren terwijl de zoemer van de deur maar blijft gaan. Binnen in de hal nemen we afscheid met een dikke knuffel. Nel gaat naar links en ik naar rechts: “Veel plezier en werk se".
Ik heb geen last meer van de kou en ben niet meer chagrijnig en met een grijns op m'n gezicht kom ik de dag door.
12/12 en Nel blijven voor mij een warme herinnering. En die grijns, die kan ik zo weer tevoorschijn toveren.

John

Uit het oog maar voor ons altijd in ons hart
Lieve Nel bedankt voor alle praatjes pot in de straat tijdens het uitlaten van Bonky
Voor ons was jij een top buurvrouw !!!!!!!
Rust zacht lieve Nel
Wij wensen de familie heel veel sterkte en kracht toe
Wim en Petra

Lieve Nelletje (ja zo noemden we ja altijd).
Lang geleden hebben we elkaar leren kennen (denk zeker 30 jaar of langer geleden).
Altijd gezellig met jou, je schatten van kids Gerard en Deborah.
Veel meegemaakt en veel gelachen.
Al wat nu rest zijn herinneringen aan jou.
De laatste keer dat ik je zag stond je bij het industrieterrein van Moerdijk en wenkte ik je vanuit de auto.
Ja kwam aan rennen en ik vroeg jij bent toch Nel?
Je keek verbaasd en herkende mij niet, waarop ik tegen je zei: Ik ben de jongste van de familie Witter.
Jouw reactie was gelijk ooooww jij bent Petertje (Nelletje zei dit gewoon tegen deze vent van 2 meter).
Lieve Gerard, Wendy, Deborah, Jan , kleinkind(eren) en familie.
Wij wensen jullie enorm veel sterkte met het verwerken van die verschrikkelijke verlies van jullie (schoon)moeder en oma.
Dag lieve Nelletje, ooit treffen we elkaar ❤️.
Veel liefs Peter en Hans Witter.

Een groot verlies, heel onwerkelijk.
Heel veel sterkte voor de familie.
Lilian de Leeuw
(Directeur Stadion Feijenoord)

Geen woorden voor wat jou is overkomen .
We kennen elkaar uit de oude buurt als kinderen.
En later met elkaar trompet maatjes bij muziekvereniging OBK. Rust zacht Lieve Nel.
Heel veel sterkte kinderen en kleinkinderen en andere dierbaren naasten met dit grote verlies.
Thea en Jos Breddels