Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Ik herinner me haar als iemand die lief en zorgzaam was. Maar ook als een grote kwebbel, die soms onverwacht scherp of stellig maar altijd goedbedoelend haar verhaal deed.
En als ze dan een verhaal vertelde, dan moest ik altijd een beetje opletten. Want bij sommige mensen met lange verhalen is het genoeg om af en toe “ja, ja”, “zo, zo” of “het is wat” te zeggen, maar zij stelde af en toe ook vragen als “zo is het toch?” of “dat vind jij toch ook?” waarop ze dan wel een antwoord verwachtte. En ze had het wel door als je maar half had geluisterd. 😉
De foto is van Kerst bij Bol in het jaar voordat Luud overleed. Wat me daarvan is bijgebleven is haar verontwaardiging dat Luud een scheur in zijn broek had gerepareerd met visdraad en daarmee naar klanten was gegaan. 😂
Liefs, Eugène