Lieve Monique,
hier sta ik dan, eens jouw grote nicht en voorbeeld, waar je vroeger veel mee optrok. Ik kwam vaak bij je thuis, waar het altijd gezellig en iedereen welkom was. Knutselen was onze liefste bezigheid. Hoe ouder we werden deste kleiner werd het verschil in leeftijd, maar op gegeven moment gingen we ieder onze eigen weg.
Via Ab en Jeanette en de laatste jaren via social media bleef ik je volgen.
Ik bleef Ab en Jeanette regelmatig zien, ook vanwege mijn ouders waar verjaardagen en partijen altijd uitvoerig gevierd werden. Ome Ab, mijn knuffel oom. We maakten altijd grapjes naar elkaar, jammer dat je er vandaag niet bij bent. We denken aan je.
Monique, je kwam uit een gezin, waarbij familie heel belangrijk is. En dat heb je volgens mij ook doorgevoerd bij jouw gezin. Een leuke vent, die een gave heeft in het verwoorden op papier. Twee prachtige kinderen met partner en straks ook nog een kleinkind.
Toen Ab begin vorig jaar vertelde dat je ziek was, had ik gelijk een sterk gevoel, ik wil graag naar Monique. Vrij snel hebben we toen afgesproken. We zagen elkaar toen na heel veel jaren, maar zo voelde het niet. Niet meer de kleine en grote nicht, maar twee volwassen vrouwen met gezin en werk en vrienden en familie, met geluk en verdrietjes.
Dat gesprek toen was voor mij heel waardevol en volgens mij had jij dat gevoel ook. Het was alsof we elkaar nog regelmatig hadden gezien. We deelden veel het zelfde, oudste dochter met twee broers, zorg voor de ouders en het familie gebeuren. We spraken af dat we zouden gaan lunchen op het strand, helaas is dat er nooit van gekomen.
Ik vraag me nu soms nog af, waarom hebben wij elkaar nooit eerder meer gesproken en gezien. Maar ja, soms loopt dat zo in het leven.
En toen ik laatst hoorden dat je steeds zieker werd ben ik weer bij je geweest. En ja, dan is nog steeds dat gevoel heel sterk. Daar zat je, op bed met dat mooie korte grijze koppie van je. Vol trots vertelde je dat je ook oma werd van een kleindochter en vroeg mij, is dat echt zo bijzonder oma worden? Ja, dat is echt heel bijzonder, maar ook zo dubbel om er over te praten. Omdat jij en ik allebei wisten dat jij die kleine meid nooit zou kunnen vast houden. Maar sterk dat je was, kon je toch genieten van mijn belevingen van oma zijn.
Waar we ook veel over spraken was de zorg met onze ouders nu, die voor ons beide best wel heftig zijn. En die herkenning gaf ons beiden kracht.
Waar ik grootste waardering voor heb, is hoe jullie als gezin het afgelopen jaar draaide. En ondanks alle verdriet, jullie ding deden en van elkaar genoten. Vol bewondering heb ik dat gevolgd en weet zeker dat jullie dat zullen blijven doen, als gezin.
Ik wens jullie alle sterkte en ik blijf jullie mooie gezinnetje volgen.
En Monique, volgens mij blijf jij dat ook doen, waar je ook bent.
Ellen.
