We zijn alweer een ruime week verder maar het ongeloof is er nog steeds. Niet Michiel, onmogelijk.... denk ik nog steeds. Het kan toch niet zo zijn dat uitgerekend deze verstandige, leuke, sympathieke fijne reus van ons afgenomen is?!... Het blijkt toch écht zo te zijn en dat doet pijn! Heel veel pijn!

We hebben mooie wedstrijden gespeeld bij DSS en dit kampioensplaatje moet voor altijd het internet op. "De rots" van onze verdediging werd je genoemd, want Roozuh kwam je niet zomaar voorbij.

Dag lieve vriend, bedankt dat ik je teammaat en vriend mocht zijn. We gaan je missen!

Rust zacht gozer...

Aller aller allerliefste Chiel,

Wat verschrikkelijk om via een site tegen jou te praten, in plaats van in het echt, zoals het eigenlijk gewoon zou horen.

Het is echt niet te bevatten dat jij gewoon zomaar uit ons leven bent weg gerukt. Je had zo een enorm grote, lieve, warme plek in ons leven.

Zonder jou had ik misschien Thieu wel helemaal niet gekend, hoewel jij mij in het begin eigenlijk helemaal niet goed genoeg vond voor jouw vriend Thieu. Je had zelfs gezegd dat Marcello mijn zoon was, maar gelukkig hebben wij elkaar toch gevonden.

Afgelopen week is de zwartste week uit ons leven. Uiteraard ben ik wel heel dankbaar om te hebben mogen helpen jouw afscheid zo Chielwaardig mogelijk te maken, maar god, wat is dit oneerlijk.

Alle fijne momenten met jou staan als een fijne herinnering in mijn geheugen gegrift, maar dat is eigenlijk niet genoeg. Want wij kunnen helemaal niet zonder jou.

Wie moet er nu een hotel regelen, terwijl de rest van ons gewoon in onze Ateam bus bleef zitten in Mexico, wachtend op jou die ging kijken of het hotel wel goed genoeg was?

Wie gaat er nu sigaretten eten op het terras in Marbella? Wie moet ik bellen als ik bang ben dat Thieu dronken van zn fiets valt? En wie geeft onze kinderen advies als het even niet helemaal lekker loopt?

Wie komt er tijdens je zondagse fietsrit even bij Monique en de paardjes langs? En wie gaat er altijd bij de kinderen staan tijdens onze BBQ feestjes, in plaats van bij de volwassenen?

Met wie moeten we nu heerlijk uit lunchen voor onze verjaardagen(wow, wat was dat een geweldige middag)

Met wie wandelen we van Haarlem naar Hillegom of van Zandvoort naar Langevelderslag om vervolgens veel te veel te eten en drinken?

En met wie gaan we op onze 50e verjaardag, na 2 surpriseparties, half aangeschoten nog eten bij Loetje om vervolgens de hele avond de ober in de zeik te nemen?

En zo kan ik nog wel 100 uur doorgaan.

Maar Niemand, Chiel, niemand kan dit gat opvullen.

Ik ben super dankbaar voor alle mooie momenten met jou, en zal er alles aan doen om er voor jouw lieve gezin te zijn.

Kerel, wat flik je nu, uitklokken laaaaang voor je tijd?



Wij zijn in 2008 in Haarlem komen wonen, en al snel leerden we elkaar kennen. We kwamen elkaar tegen als buurtjes maar al snel en steeds vaker als vrienden op verjaardagen, BBQ's nieuwjaarsborrels,etc.

Kris en Elias vonden elkaar als vrienden ( al konden ze soms niet mét, en niet zonder elkaar) en we hebben de nodige wandelingen samen gedaan met alle kids: Kris, Alexander, Mats, Elias, Tamar.

Tussen Kris en Elias was het zo hecht, dat we jullie af en toe moesten vragen of we "ons kind terug mochten" en je noemde hem wel eens jullie stiefzoon.. Nam hem ongevraagd mee naar voetbal, da's het enige minpunt.. ;-)

We hebben samen een vakantie gedaan in Spanje, alweer veel te lang geleden, en die was zoals je bent: "family man", echtgenoot, vriend, vader (stiefvader..) warm, vriendelijk, bourgondisch. Groot hart. Verse vis scoren op de afslag, klaarmaken en met een glas wijn in je hand op de BBQ =Michiel in z'n element. Of met een app langs de schappen in de supermercado, om te checken welke wijnen goed genoeg waren. 's Avonds bij het zwembad met "kinderen gooien.." Altijd in voor een gesprek, spelletje, dolletje, of een pittige discussie, ( met mij, of een andere puber..;-) ) maar altijd met respect. En natuurlijk met Monique en Kris naar Barcelona!! Voetbal was jullie ding, en een bezoek aan het "heilige der heilige"was onvermijdelijk..



Na onze verhuizing kwamen we elkaar nog wel eens tegen bij de Appie, en dan hoorde ik "Hey Wouttie"nog voor ik je zag. We beloofden snel eens af te spreken, maar waren allemaal krankzinnig druk, en naar nu blijkt, namen we het voor te vanzelfsprekend aan. Ik zag je de laatste keer op mijn verjaardag afgelopen september. Je klusbon heb ik nog, maar wellicht dat ik die inlijst in plaats van verzilver..



Je bent abrupt en veel te vroeg gegaan. Krankzinnig, en oneerlijk. Maar als een leven wordt gewogen in kwaliteit ipv lengte, dan scoor je goud. Een WK Bokaal. Ons hart gaat uit naar Monique en Kris, maar ook alle andere familieleden. Ik weet zeker dat je naast ze loopt, over hun schouder kijkt, en apetrots bent.



We zullen je missen.

Zullen we je vergeten? "Ehmmm.... nee!"



Esther, Wout, Mats, Elias, Tamar.