Mary van Deursen-Levinson werd geboren in Pati, voormalig Nederlands Indie op 21 augustus 1934. Mary volgde in Malang aan de Mulo een studie algemeen voortgezet onderwijs. In 1955 ontmoette ze haar partner Herman van Deursen. Mary en Herman trouwden op 11 juni 1956. Mary had twee zoons: Rene en Jethro. De laatste woonplaats van Mary was Muiderberg.

Tijdens de oorlog 1940-45 woonde Mary in Ambarawa voormalig nederlands Indie. Na de oorlog verhuisden zij naar Melbourne Australie, Lawang en uiteindelijk naar Malang waar zij haar middelbare school heeft afgemaakt.
Het was in deze tijd, 1951 dat Mary in kontakt kwam met Jehovah's getuigen. Zij kreeg o.a. studie van zendelingen uit Surabaja ( zie https://www.jw.org/nl/publicaties/boeken/jaarboek-2016/indonesie/zendelingen/ ) en werd samen met haar zus Fee al snel een aktieve predikster die zich met hart en ziel inzette om het goede nieuws uit de bijbel dat deze aarde weer zal worden hersteld in een prachtig paradijs aan iedereen die het maar wilde bekend te maken. Op 19 sept 1952 liet Mary zich dopen als een van Jehovah’s getuigen en het nakomen van deze belofte die zij toen aan haar schepper deed liep als een rode draad door de rest van haar leven.
Rond 1955 kwam Mary met haar gezin naar Nederland. Al gauw zocht ze kontakt met haar geestelijke broeders en zusters in Amsterdam en zo kwam ze in kontakt met Herman van Deursen.
Herman nodigde haar uit om bij hem te komen werken in zijn televisiereparatiebedrijf waar ze administratieve werkzaamheden verrichtte . Op 11 juni 1956 traden ze in het huwelijk en in 1957 werd hun eerste zoon René geboren. Vier jaar later kwam hun tweede zoon Jethro.

Mary was een liefdevolle verzorgende moeder die zich volledig inzette voor haar gezin. Zo stond ze ‘sochtends vroeg op om broodjes te smeren voor Herman en haar zoons zodat ze op tijd naar werk en school konden gaan. Ook als je ziek was stond ze dag en nacht voor je klaar en wist ze altijd wel een huismiddeltje dat ze van haar moeder had geleerd.
Dit verzorgen ging verder dan haar eigen gezin. Als iemand hulp nodig had was dit niet beperkt tot boodschappen doen, een arts bezoeken of koken, maar er onstonden hechte vriendschappen die het leven van Mary enorm hebben verrijkt.
We kennen Mary ook als iemand die heel gastvrij is. Velen kunnen zich de Indische rijstafels wel herinneren die zij klaarmaakte als ze bij haar waren uitgenodigd.

Mary en Herman hielden ook van reizen. Eerst in Europa, later ook naar Indonesie, Australie, Verenigde staten, Hawai, Nieuw-zeeland. Met het hele gezin en later met zn tweeën. De voorkeur ging vaak uit naar rondreizen met een tentje in natuurgebieden. Overal waar ze kwam verzamelde ze schelpjes en steentjes als souvenirs.

Haar grootste hobby s waren bloemen en planten, ze had echt groene vingers en wist van kleine stekjes de mooiste plantjes te laten groeien. Ze hield er ook van om prachtige foto’s te maken, close-ups, soms uit eigen tuin.

Ongeveer vanaf 2007 begon haar omgeving te merken dat ze belangrijke dingen vergat. Uiteindelijk werd dementie bij haar vastgesteld en werd haar korte termijngeheugen steeds meer aangetast. Haar fotoboeken koesterde ze , dat waren haar lijntjes naar wie ze was. Herman heeft enorm zijn best gedaan om haar te blijven helpen en thuis te verzorgen. Op 29 september 2018 kreeg ze een appartement in Florisberg waar ze heel liefdevol is verzorgd. Ook Herman was trouw dagelijks bij haar.

Nadat zij haar heup voor de tweede keer brak ging het hard achteruit. Op een gegeven moment kon ze nauwelijks nog een woord uitbrengen en haar ogen waren dicht. Maar als we vroegen iets uit bijbelse lektuur voor te lezen zei ze ”ja!” Haar liefde voor haar Hemelse vader zat diep in haar verankerd. Als je dan probeerde voor te stellen hoe de nieuwe wereld zal zijn, geen ziekte, geen dood, dat ze haar ouders, zussen en broers mag terugzien, dan kwam toch een glimlach, daar wilde ze graag naartoe.

Op 28 september overleed Mary. We zullen haar missen en aan haar denken en vertrouwen op de liefdevolle God Jehovah die haar veilig in zijn herinnering bewaard tot op de dag dat we haar weer in onze armen mogen sluiten. Wat zal dat een feest zijn!