...Hoeveel uur heb ik nog of rest mij een kwartier?...
Wat is dat snel gegaan, het ziek worden, verzwakken en toch onverwacht snel overlijden. Wat zullen jullie deze bijzondere man missen, in allerlei opzichten.
Veel sterkte de komende tijd, met oppakken van een leven zonder hem.
De vele herinneringen helpen daar vast bij.
Carien van Riet

Frut,
Haai, haai... jouw tipische begin van iedere klets .
Ik heb de LP’s van de Keiebijters grijs gedraaid en jij was één van mijn grote favorieten met je prachtige Helmondse uitspraak en onvergetelijke intonatie.
Jouw humor was geniaal door eenvoud en jij mocht soms op het randje zitten want jij kon dat brengen.
Wat hebben we gelachen met elkaar achter de coulissen en wat hebben we gestreden om het hoogste, maar altijd op een vriendschappelijke manier met respect voor elkaar. Mijn eerste finale bij de Keiebijters won jij de kap en heel Mierlo stond op z’n kop, en terecht, hij kwam je toe!!
Frut, de laatste kletsmars gaat voor je klinken, jij gaat het podium verlaten maar zoals altijd niet zonder een onuitwisbare indruk achter te laten. Morgen kan ik er helaas niet bij zijn maar ik zal zeker aan je denken, en nog veel vaker....

Voor u stond in de ton............

Lieve Toos, Geert, Ellen en Caithlyn, Veel sterkte en koester de mooie momenten.

In januari 2018 hebben we Toos en Mathie voor de eerste keer ontmoet. Om met hen kennis te maken zijn we naar Mierlo gegaan.
De ontvangst bij hun heeft diepe indruk op ons gemaakt: zoveel hartelijkheid en warmte. Wat een bijzondere mensen! De band ,die toen ontstond, is altijd gebleven. Ondanks alle emoties hebben we toen veel gelachen, omdat Mathie smakelijk vertelde over zijn verleden als "tonnenpraoter".
Toos had verrukkelijke soep klaargemaakt en Mathie had voor Brabantse worstenbroodjes gezorgd. We hadden er 4 zelfs 5 kunnen krijgen, maar dat konden onze magen niet aan. We zijn er nog een flink aantal gaan kopen om mee naar huit te nemen.
We waren direct verliefd op Oprah, die zich erg lief gedroeg. Wel viel ons de enorm sterke band op , die ze had met Toos en Mathie. Dat maakte,dat onze gevoelens van blijdschap toch wel gemengd waren: onze blijdschap liep immers parallel met het grote verdriet van Toos en Mathie. Ze hadden afgesproken samen:Äls die mensen uit Middelburg ons niet aanstaan, krijgen ze Oprah niet!"Oprah heeft het aanvankelijk erg moeilijk gehad door haar heimwee naar Toos en Mathie,. Ze wilde eerst niet met haar nieuwe vrouwtje gaan lopen: Nee, jij bent mijn vrouwtje niet!
Wij zullen deze mensen nooit vergeten! Wat hebben ze ons leven verrijkt!.
Hans/Wilma/Oprah van der Werff

Lieve Toos, Geert, Ellen en Caithlyn,
Allereerst van harte gecondoleerd met het verlies van Mathie, jouw man, jullie vader/ schoonvader en alleraardigste opa. Wij herinneren ons mathie als een talentvolle, fijne maar zeker ook een bijzondere man. De zes jaar samen op de lagere school en voor menigeen ook nog enkele jaren op de middelbare school geeft toch een speciale band. Ooit in september 1952 met 58 leerlingen (allemaal jongens) samen begonnen op de Johannesschool In Mierlo. Tot op de dag van vandaag was Mathie geïnteresseerd in elkanders wel en wee. Vijfentwintig jaar later was hij een van animators om de klas van toen, de Johannesschool in Mierlo 1952/1953, bij elkaar te brengen. Vanaf dat moment was Mathie een van de oudleerlingen die enthousiast al die anderen die volgden, succesvol meehielp organiseren. De ondertussen vaste-reünie-commissie kwam elke vijf jaar bijeen om de volgende te organiseren. Vaak waren wij gast bij Mathie thuis. Hij had altijd wel frisse ideeën en verrassende oplossingen. Genoten hebben wij van al die voorbereidende bijeenkomsten. Gepast maakten wij gebruik van zijn grote netwerk. Dat elke reünie het stempel kreeg van 'zeer geslaagd' is mede aan hem te danken. Nog geen twee jaar terug hebben we samen met hem de laatste georganiseerd. Niets wilde hij missen, ook al ging het lichamelijk een stuk minder. Wij blijven hem herinneren als een aardige maar ook wel bijzondere medeleerling. Wij wensen jullie alle sterkte toe om dit verlies te dragen.

Namens alle deelnemers van de eerste klas-Johannesschoolreünie,
Theo van den Boogaard, Antoon Romonesco en Gerard Weijmans.

" Hoe maak je het ? Dat zeg ik niet, want dan maak jij het ook". Dat waren de woorden die wij dikwijls gebruikten als we elkaar begroetten.
De eerste keer dat ik jou tegen kwam , was in de jaren zestig toen jij op het belastingkantoor werkte. Ik mocht voor mijn baas regelmatig naar Helmond wat formulieren laten tekenen ter "inklaring" van ijzerdraad. Daar leerden wij elkaar al een beetje kennen. Ook ietsje later in die tijd begon ik aan mijn nieuwe baan bij Gemeentebedrijven Helmond aan de Havenweg, later gefuseerd/overgekocht door Obragas. Jij kwam daar recht tegenover mij zitten als collega/medewerker en werd het voor ons een fusie voor het leven. Ik was medewerker, maar ook klankbord voor je klets met de grote oren. Van het werk weet ik niet zo veel meer , alleen de bamie die we aten(een portie samen delen) bij het overwerken. Vooral herinner ik me de vele kletspraatjes, samen in de pauze het centrum in of jawel naar de Cerise bar in Mierlo/of gezamenlijk met collega's de gebroeders van Hoof naar Antwerpen van je weet wel "de piccolo". Je was een goeie collega/vriend geworden. In de jaren 70 werd er getrouwd en je verleide mij en Anny om naar Mierlo te verhuizen en werden nagenoeg buren in De Postel in Mierlo. We hebben er vele gezellige avondjes doorgebracht, met de nodige klets en wat daar bij hoort natuurlijk. Een topavond was die keer dat we van de vrouwen opdracht kregen frites en kroketten te halen in de snackbar in de Marktstraat. Helaas was er ook een bar bij en werden de kroketten driemaal gebakken("gooi ze nog maar een keer terug") alvorens wij huiswaarts gingen en met de kroketten zowat de ruiten in konden gooien. Ook jullie 12 1/2 jarig huwelijksfeest was voor mij onvergetelijk met verschillende collega-tonkletsers als gasten. Kon niet stuk natuurlijk. Later zijn we beiden verhuisd en was er een periode van wat minder contact, maar we zijn elkaar nooit uit het oog en het hart verloren.Ik heb je gedurende de vele jaren leren kennen als een goede vriend , niet een allemansvriendje, niet voor iedereen de gemakkelijkste. Je kon kritisch en soms verbaal hard zijn met je woorden als het je niet zinde of een andere mening was toegedaan. Dat mondje is tot het laatst intact gebleven. Daardoor was het ook wel eens "hommeles" . We kwamen zeer regelmatig , samen of met de "Ouwe Hap" ,bij elkaar over de vloer. We bespraken het wel en zeker ook het wee met elkaar. Er was ook altijd wel wat te lachen. De afgelopen jaren was er veel wee te bespreken, maar nooit zoveel dat het niet altijd toch weer gezellig was en reden om het volgende contact op de agenda te zetten. De laatste maanden waren heel moeilijk voor jou en je omgeving. Er zat niet meer meer in en wij zullen met het onvermijdelijke gebeuren verder moeten. Met de geboorte van de herinneringen aan jou zal dat moeten lukken. Vaarwel Mathie.
Frits van de "Ouwe hap"