Lieve Lara, Viggo en Beau,

Ik ben al flink wat jaren niet meer woonachtig in Beverwijk, en heb ook nauwelijks meer contact met mensen van ‘vroeger’. Ik hoorde dan ook pas deze week over het vreselijke voorval van 2,5 jaar geleden. Hoewel ik Martijn al sinds de diploma-uitreiking in 2002 niet meer heb gezien, wil ik bij deze graag mijn persoonlijke verhaal over hem met jullie delen.

We waren de ultieme tegenpolen in een schoolklas. Hij de imposante verschijning die voor niemand bang leek te zijn, ik de timide jongen die niet echt werd opgemerkt. Hij degene die over alles en iedereen een mening had (en deze ook bepaald niet onder stoelen of banken schoof), ik degene die weinig zei en deed wat gevraagd werd. Hij degene met al de nodige internationale ervaring op zak, ik degene die niet verder keek dan de gemeentegrenzen van Beverwijk en Heemskerk (en met moeite een 5 haalde voor Engels). En zo kan ik nog wel even doorgaan. Waren we desondanks vrienden? Niet echt, daar verschilden onze karakters en interesses gewoon even te veel voor. En toch kan ik wel stellen dat hij een enorme positieve invloed heeft gehad op mijn levensloop, wat heeft voorkomen dat ik het tamelijk saaie leven zou gaan leiden waarvoor ik leek voorbestemd.

Het moet ergens in de 4e of 5e klas zijn geweest toen Martijn zich begon te ontfermen over mij. Ik zat als verlegen puber in misschien wel de meest eigenzinnige VWO-klas ooit, waarvan Martijn de onbetwiste aanvoerder was. Ik had moeite om mezelf op sociaal gebied staande te houden: tijdens gymlessen werd ik vaak als laatste gekozen, tijdens verjaardagsfeestjes van anderen zat ik meestal thuis, en ik had geen idee hoe ik ooit het meisje zou moeten benaderen dat ik leuk vond. Martijn merkte mijn worsteling op, en nodigde me op een gegeven moment uit om met hem naar zijn sportschool aan het Meerplein te gaan. Zodoende zou ik niet alleen fysiek sterker worden, maar zou ik ook meer zelfvertrouwen krijgen.

Ik had verwacht dat het bij deze ene keer zou blijven, maar Martijn bleef me vragen met hem mee te gaan zodra de laatste les van de dag voorbij was. Vaak wel 2x per week. Ik haalde hem dan op bij hem thuis aan de Zeestraat, we fietsten naar de sportschool, deden elk ons eigen rondje (waarbij hij regelmatig kwam kijken of ik de oefeningen wel correct uitvoerde). Na afloop zaten we altijd nog even een halfuur in de sauna, waar de meest prachtige verhalen voorbij kwamen. Ik maakte een verandering door die niet alleen ikzelf, maar ook vele anderen om mij heen niet verwacht hadden. Ik kreeg ineens een eigen mening, kwam meer voor mezelf op, en ja: ik durfde ineens wél om op dat ene leuke meisje in de disco of kroeg af te stappen! En, last-but-not-least, ik verscheen met mijn blote bovenlijf als ‘Hunk van de Week’ in het destijds zeer populaire jongerenmagazine ‘Breakout!’

Ook kan ik me nog goed onze vakantie naar Tsjechië herinneren, waar we met nog 5 andere klasgenoten en vrienden de tijd van ons leven hadden. We hadden een tamelijk groot huis gehuurd in een onbeduidend stadje op een uur van Praag, en al op de eerste avond ging het los: er kwam rook uit alle ramen doordat de open haard geen schoorsteen bleek te hebben, de tuin lag bezaaid met lege flessen bier, en we kregen bezoek van de politie nadat buren hadden geklaagd over de dancemuziek die Martijn op maximaal volume had opgezet. ‘Desire 2.0’ van Klubbheads, ik weet het nog goed. We kwamen er met een boete van af, al kostte het Martijn grote moeite om de strenge agenten niet in hun gezicht uit te lachen toen deze boete slechts twee tientjes bleek te zijn!

Ondanks dat we elkaar na het eindexamen uit het oog zijn verloren, ben ik Martijn en zijn levenslessen nooit vergeten. In plaats van netjes mijn studie binnen 4 jaar af te ronden en - zoals vele anderen - voor een huisje-boompje-beestje te gaan in Beverwijk, besloot ik om wat meer tijd te nemen en mezelf én de wereld verder te ontdekken. Ik woon inmiddels al bijna 20 jaar in Amsterdam, heb vrienden over de hele wereld, ben bijna 12 jaar getrouwd met een Bulgaarse schone, heb een prachtige dochter (en de tweede is op komst), heb boeken gepubliceerd, en werk in een internationale organisatie waarvoor ik regelmatig heen-en-weer pendel van Amsterdam naar Londen, Parijs of een andere wereldstad. Een leven dat ik zonder de aanwezigheid van Martijn in mijn jonge jaren zeer zeker niet zou hebben geleid en waarvoor ik hem altijd dankbaar zal zijn.

Hoewel het al even geleden is en de pijn en het gemis misschien ietsjes minder is geworden, wil ik jullie veel kracht toewensen, en hoop dat jullie, Viggo en Beau, door verhalen als deze vaak aan jullie vader blijven denken en geïnspireerd blijven om het maximale uit het leven te halen. Want als er iets is dat Martijn me wel geleerd heeft, is dat niets onmogelijk is!

Veel groeten,

Paul Vessies

Lieve Lara, Viggo en Beau,

Wat een bericht zeg! Ik heb er geen worden voor en kan me er werkelijk waar niets bij voorstellen. Zo'n bericht doet je weer beseffen dat het leven vergankelijk is.
Ik moet zeggen dat ik hem (jullie vader) al heel wat jaartjes niet meer heb gezien of gesproken, maar de herinneringen zijn nog altijd levendig. Op de middelbare school zat hij bij mij in de klas en waren we vrienden en gingen we veel met elkaar om. Samen stappen, lol maken en rondhangen. Ik weet nog goed dat hij na schooltijd altijd honger had en dan bij mij thuis zelf (3/4/5/6) boterhammen stond te maken (daar stond mijn moeder dan weer van op te kijken, haha). Of al die stapavonden die toch altijd weer anders afliepen dan gedacht. Met Martijn erbij gebeurde er altijd wel iets. Hij had altijd een grote mond, maar had zeker een hart van goud! Een groot gemis.

Ik wens jullie in deze moeilijke tijd heel veel sterkte, liefde en licht.
Derk van den Berkhof

Dear Lara, there are no words. I’m so sorry for your loss, apologies this is coming late. Sending you lots of love to u and your family at this difficult time.
Reem mudawi xx

Lara, Viggo en Beau,
Gister hoorde ik het vreselijke nieuws over Martijn ... in eerste instantie ongeloof die later plaats maakte voor een diep triest gevoel die de laatste 24 uur niet weg gegaan is.
Martijn en ik kwamen tegelijkertijd terug in Nederland bij NIBC na een goed aantal jaren in Londen, en gingen vervolgens tegelijkertijd door om nieuw uitdagingen te zoeken. Over de afgelopen drie jaar hadden we regelmatig contact om ervaringen te delen, biertjes of gin-tonic's te drinken op de Zuidas, of zoekend naar mogelijkheden om samen te kunnen werken op nieuwe projecten. Daarnaast hadden we allebei een passie voor fietsen en natuurlijk onze twee kindjes waar we samen met veel plezier over konden praten ... misschien dat het daarom allemaal extra zwaar aankomt omdat de pijn die zijn verlies achterlaat door merg en been gaat, en ik deze gewoon niet kan los laten.
Heel veel sterke voor jullie allemaal, en ik zal nog vaak aan Martijn denken. Het was een fantastisch persoon met veel humor maar toch ook altijd een realistische visie op de wereld! We gaan hem missen.
Rob de Bruin

Dear Lara & family.

I am so sorry to hear of Martijn's passing Lara. I can't even begin to imagine what you're all going through.
We may not have kept in touch over the years, and I think I only met Martijn a few times during your time in London. Nevertheless, I remember thinking what a lovely and interesting person, as we talked over drinks one evening at a nightclub in London for ones of our friends birthday's.

I hope you are all surrounded with all the love and support you need at this awful time. My thoughts are with you all, and if there is anything I can do for you please do reach out.

Lots of love
Hemma
xxx

Lieve Beau en Viggo,

Ik ontmoette jullie vader ruim vijfentwintig jaar geleden in de brugklas van de middelbare school, waar we elkaar vonden in onze interesse voor sport en auto’s. (En sportauto’s.) Verder deelden we een hooghartige minachting voor vakken die naar onze mening irrelevant waren, zodat we tijdens de lessen levensbeschouwing en muziek vooral de “Auto, Motor und Sport” aan het lezen waren. Bij het vak Engels gaf hij door zijn internationale achtergrond ook met tegenzin acte de présence; proefwerken en overhoringen deed hij in de regel zonder daarvoor te leren. De resulterende negen-komma-zoveel (in plaats van de verwachte tien) werd dan verdedigd door die af te zetten tegen zijn minimale tijdsinvestering!

Mede door zijn fysieke kracht behoorde hij in zijn leeftijdsgroep tot de beste tennissers van Nederland. Die status verleende hem in zijn ogen de vrijheid om, als dertienjarige, tamelijk ongenuanceerd over andere tennissers te mogen oordelen. Ik kan mij nog goed herinneren dat hij zonder enig sarcasme en met uitgestreken gezicht een keer zei: “Het winnen van Wimbledon was een sprookje, want Krajicek is eigenlijk een heel beperkte speler. En ook helemaal niet zo goed in wat hij wél kan.” Voor jullie beeld: Richard Krajicek was in die tijd al jaren de onbetwiste nummer 1 van Nederland.

Zelfverzekerd, onverstoorbaar en ambitieus, aangevuld met veel humor en oprechte interesse in anderen. Deze combinatie maakte hem geliefd door velen.

In de jaren daarna leerde hij mijn nichtje Lara kennen en werd de basis voor hun relatie gelegd. Na jarenlange radiostilte hebben we elkaar nog een paar keer gesproken op familiebijeenkomsten, waar hij Lara als trotse partner vergezelde. Het was leuk om erachter te komen dat er bij ons allebei nog steeds een flinke scheut benzine door de aderen stroomde. Maar bovenal verried zijn bewondering voor de kinderen van Kirsten en mij dat hij zich erg verheugde op een toekomst met Lara en jullie als middelpunt.

Viggo, Beau: Jullie vader was een bijzondere man en er zijn talloze anekdotes die zijn unieke karakter illustreren. Hopelijk leeft zijn eerlijkheid, doorzettingsvermogen en natuurlijke charme in jullie voort. Ik weet zeker dat jullie moeder, grootouders, familie en de vrienden van jullie ouders bereid zijn om zo veel mogelijk van de liefde, zorg en kansen te geven die Martijn voor jullie klaar had liggen.