Op verzoek van Herman de tekst zoals gelezen tijdens de afscheidsbijeenkomst:
Vorige week donderdag, werd ik gebeld door Wim van Shell station Beuningen. Normaal een hartelijke begroeting en een fijn gesprek. Alleen deze keer niet. Hij vertelde met een trillende stem dat hij zeer slecht nieuws had. Dat wist ik eigenlijk al toen de naam van Wim in beeld kwam.
Totale verbijstering, dit vanwege het feit dat ik maandag twee dagen voor je overlijden nog een heel fijne en opbeurende app van je had ontvangen. Om mij te feliciteren met mijn 50e verjaardag en om mij heel even bij te praten over de op dat moment gaande behandeling. Het normale goedemorgen werd spontaan zoals jij dat vaak tegen mij zei: een goedemorgen maar laat het goede er maar af. Dan was er iets gebeurd op jouw Shell station dat niet je goedkeuring kon verdragen.
Bijna tien jaar geleden heb ik jou leren kennen. Jij was de manager van Shell station Beuningen en ging vanuit de TEM over met je station naar Waalbrug BV. Je had daarvoor fijne collega’s binnen TEM , Frits Wim van IJsseldijk als directeur, daarna Petra Twigt en met hen en je mensen op het Shell station had je een bijzonder goede band opgebouwd. Nu kwam ik ineens binnen als Directeur en moest je weer opnieuw beginnen. Dus toen je in eerste instantie zei: “het zal mij benieuwen” had ik daar alle begrip voor.
Maar reeds na korte tijd werd de sfeer meer ontspannen en gaf je alle in en outs aan van jouw Shell station. Want dat was het. Jouw Shell station. De naam van de firma of dat nu TEM of Waalbrug was dat deed er niet toe. Jij werkte keihard en dag en nacht voor jouw station, jouw team van mensen. Zo hard dat het soms ongelooflijk moeilijk was om je een beetje te remmen. Immers tijd voor je hardwerkende en lieve man Herman en je ongelooflijk lieve dochter Lincy moest er ook zijn. Als ik daar een opmerking van maakte dan zei je steevast: Dat komt goed, maak je geen zorgen. Ons Herman en Ons Lincy komen niets tekort. Dat woordje Ons daar moest ik de eerste keer aan wennen maar was onderdeel van jouw prachtige Brabantse accent.
Gaandeweg gingen we steeds meer nieuwe dingen doen voor Shell. Onder andere systemen uitrollen en maandenlang testen. Nooit was er iets teveel. We werkten keihard en dat is ook door Shell als zeer positief ervaren. Mensen die jou al jaren niet meer hadden gesproken, en die ik van de week heb geïnformeerd over je overlijden waren geschokt en heel erg verdrietig. Ook daar heb je een ongelooflijke indruk achtergelaten met je gastvrijheid en warme welkom en harde werken.
Gedurende de tijd kregen we ook veel diepgaande gesprekken over allerlei zaken in het leven. Je moeilijke tijd toen je hoorde dat het gehoor van Lincy niet goed was. We hebben daar uren samen over gesproken. Er ook voor zorg gedragen dat je te allen tijde met Lincy naar de artsen kon. Ik dacht in het begin eindelijk neemt ze de wijze raad ter harte en doet een klein beetje kalm aan. Maar kwam er achter dat je dan in de avond en of weekeinde gewoon ging werken of er niets aan de hand was. Luisteren was goed volgens jou maar het werken mocht er niet onder lijden. Die strijd heb ik toen maar gestaakt.
Over zoveel zaken hebben we gesproken, ik mocht van jou zaken leren en ik hoop jij ook een beetje van mij. Privé zaken waarin we beiden naar elkaar luisterden en elkaar van advies probeerden te voorzien. Dat waren mooie en dierbare momenten.
Ook de laatste periode toen je liet weten dat je ziek was nadat je dit net had vernomen. Ik belde je gelijk. Je deed zoals jij dat kon, net of er niets aan de hand was. Maar de snik soms in de stem van wat gaat er allemaal gebeuren was er ook. Volgende gesprek was je strijdvaardig en dan ineens weer helemaal niet. Als ik dan zei dat het goed zou kunnen komen als er maar van alles aan gedaan zou worden, dan werd dat door jou beantwoord met: En dat geloof jij zelf? Ja ik geloofde dat inderdaad want je was een vechter.
Maar helaas, jij had gelijk.
Deze ziekte kan jou dan misschien verslagen hebben. 1 ding kan deze ziekte niet. En dat is het wegnemen van alle herinneringen die we met jou mochten delen. Alle lachende gesprekken. Alle gesprekken met een traan. Dat Mariëlle neemt niemand ons af.
We zijn vrienden geworden in de loop der jaren en daar ben ik zeer dankbaar voor. Soms ontmoet je iemand door onverwachte omstandigheden in je leven die een zeer dierbare vriend en in dit geval vriendin wordt en tot aan de dood dat ook is gebleven.
Daar waar jij nu bent, weet ik zeker laat je de zon schijnen en iedere keer als de zon schijnt mogen wij dan aan jou denken. En ach als het plenst van de regen dan mag je nog een keer lachen om ons die in de regen staan.
Lieve Mariëlle, Rust in Vrede en weet dat wij als dierbare collega’s vrienden jou nooit zullen vergeten je hebt een plaats in ons aller hart.
Herman en Lincy, familie vrienden. Wensen jullie heel veel kracht en sterkte met dit enorme verlies. Maar weet 1 ding, Mariëlle was en is heel erg trots op jullie.
Liefs Igle Weidenaar

Ik ken Herman als mijn neef , ook nog bijzonder omdat Hermans moeder een tweelingzus van ons mam was.
Ik zag Marielle voor het eerst bij familiefeest echt jaren gelden ,een dunne vrouw met weinig woorden .
Ons pap en mam hadden graag met jullie contact ,over van alles te buurten. Zo waren wij ook op de hoogte. Ook hadden ze het te doen met Lindsey die veel ziek of naar het ziekenhuis moest. Ook de familieruzie ,en zo werd er minder maar ook gezellige dingen gebuurt. Ook was bijzonder omdat Mariëlle dezelfde dag jarig is als ons mam .
Dit zullen we dus ook nooit vergeten. En toen kwam het bericht dat Marielle kanker had..Ook vergeet ik niet de laatste bezoek bij jullie samen met ons mam. Wat had ik nog met jullie mam Lindsey een fijn gesprek, je mag trots zijn op jullie mam.
Veel sterkte nog en als ik voor jullie ooit iets kan doen laat het weten.
Je hebt ook een lieve pappa en hoop jullie nog een goede toekomst tegenmoed zien met fijne herinneringen aan jullie mam.
Groetjes van Eric en Anja van laarhoven
(Femke-Pim-Bram)

Mariëlle was haar hele leven een echte dierenvriend. Honden en poezen waren vaste huisgenoten. En daarvoor hoefde nooit opvang geregeld te worden. Op vakantie gaan vond ze alleen maar gedoe en stress. De dieren werden heel goed door haar verzorgd. De honden Bram, Tontje, Senna, Diesel en nu Duko waren echte maatjes van haar. Als Duko weer eens iets kapot gemaakt had was hij nooit fout. Herman of Lincy hadden dan de spullen niet goed opgeruimd. Ook leuk was haar reactie toen Duko het hoorapparaat van Lincy had opgegeten: als hij nu ook beter gaat luisteren, maakt het niks uit, zei ze.

Mariëlle was naast Uden werkzaam op de Shell tankstations Weurt, Wijchen en de laatste tien jaren in Beuningen. Hier vervulde ze de functie van stationsmanager. Dat was een functie die haar op het lijf stond geschreven. Ze pakte alle problemen aan. Als er zaken niet klopten zocht ze het tot op de bodem uit. Vooral het onderwerp vermiste goederen boeide haar bijzonder. Ze speurde als een volleerde rechercheur tot ze er zeker van was of deze vermissing door klanten veroorzaakt kon zijn of door eigen personeel. Elke avond logde ze in om te kijken hoe het station had gedraaid om zo te beoordelen of de inkoop van bloemen of broodjes wel juist was. Voor het personeel, haar team, was ze duidelijk en ze was altijd bereikbaar. “Denk eerst aan je eigen” was een van haar slogans als ze die van toepassing vond. Iemand van het personeel hoorde ik zeggen “iedereen was gek met haar”.

Op 17 november 2016 kreeg Mariëlle in het ziekenhuis te horen dat ze kanker had en dat verder onderzoek moest uitwijzen of genezing mogelijk was of dat er alleen sprake kon zijn van oprekken van de levensfase. Helaas kwam al spoedig het bericht dat er sprake was van darmkanker en dat er in de lever diverse uitzaaiingen te zien waren. Het werd oprekken van de levensfase en hoe lang was moeilijk te zeggen.
Mogelijk was kerstmis al moeilijk haalbaar, mogelijk werden het een paar maanden meer. Mariëlle nam al snel de voorbereidingen ter hand die horen bij sterven. De fotosessie was met kerstmis gereed en ook het verzamelen van de adressen, de keuze van de uitvaartbegeleiding, de keuze voor de rouwkaart en de rouwkist werden in een flink tempo gemaakt.
Regelmatig had ze problemen met haar gezondheid en elke keer was weer de vraag: kom ik door deze fase of lukt me dat niet? Een datum die in het vizier kwam was de veertiende verjaardag van Lincy, 24 juli.
De doctoren raadden aan om deze maar een maand eerder te vieren.
Het werd echter op die 24 juli een schitterende BBQ, waar Lincy, Mariëlle en Herman ontzettend van hebben genoten.
Steeds vaker moest er echter een bezoek aan het ziekenhuis worden gebracht en haar volgende doel, de vijftigste verjaardag van Herman op 4 oktober, morgen, werd niet meer bereikt. Terwijl thuis alles in gereedheid werd gebracht om daar te sterven, overleed ze nog onverwacht snel op 27 september 2017 in het ziekenhuis in het bijzijn van haar dierbaren.

Anton

Mariëlle is geboren in 1972 in Erp op de boerderij als jongste in het gezin. Ze volgde lager onderwijs in Erp en voortgezet onderwijs op de MAVO in Beek en Donk en Veghel.
Met Esther, hartsvriendin vanaf de vijfde klas van de lagere school, werden er regelmatig uitgangsgelegenheden, kermissen en evenementen met een bezoek vereerd. Zo werd ook de ELE-rally in 1987 op een zaterdagavond bezocht en omdat het nogal koud was vroegen ze aan een paar jongens of ze niet in hun auto bij de kachel mochten zitten. Een van de jongens was Herman en toen ze elkaar de volgende dag op de kermis in Zijtaart weer ontmoetten was de kiem voor een leuke vriendschap gelegd. Deze vriendschap duurde een aantal maanden maar strandde toch op een gegeven moment.
Naast sporten bij de KPJ was Judo de sport van Mariëlle in haar jeugdjaren. Daarvoor ging ze naar de sportschool in Uden. Ze was daarbij heel succesvol en haalde zelfs prijzen bij de Brabantse kampioenschappen. Op een stapavond in St. Oedenrode gebruikte ze haar judovaardigheden om een jongen die vervelend aan het doen was over een heg van wel anderhalve meter in een tuin te laten landen. En dit alles vergezeld van de kreet: lang leve de judo.
Mariëlle was een fervente stapper en samen met Esther werden vrijwel elk week-end eerst Sloopy en de Kreeft in Venhorst en vervolgens ’t Stuupke in Boekel met een bezoek vereerd en als het kon ook nog diverse kermissen in de wijde omgeving.

Het was 1992 toen Herman en Mariëlle na vijf jaar besloten elkaar opnieuw vaker te gaan ontmoeten en in 1993, Mariëlle was toen 21 jaar, werd de beslissing genomen een huisje te kopen, Statenweg 19, een paar honderd meter verder als het huidige woonhuis. Tot dat moment had ze met haar twee oudere broers en haar ouders in Erp gewoond maar nu ging ze naar Boekel verhuizen, naar nu blijkt voorgoed. Drie jaar later werd het huidige woonhuis, Statenweg 9, in een ijltansactie eigendom zonder dat Herman het van te voren van binnen had gezien.

Na de MAVO volgde Mariëlle de koksopleiding op de Rooi Pannen in Eindhoven. Haar eerste baan, als leerlingkok, vond ze bij Tonnie Verstraten, onder ander de huidige exploitant van dit gebouw Nia Domo, toen nog werkzaam vanuit zijn garage aan huis in Volkel.
Mariëlle was de eerste werknemer van Tonnie en heeft daar ongeveer twee jaar als leerling gewerkt.
Omdat het even wat moeilijker was in de horeca werk te vinden, solliciteerde ze bij Cox bouwmaterialen in Veghel. Administratie was wel iets heel anders maar dat vond ze een nieuwe uitdaging. En ze had toch niet voor niets haar middenstandsdiploma gehaald.

Door een kop-staartbotsing raakte Mariëlle maandenlang arbeidsongeschikt vanwege de whiplash die ze daarbij opliep. Mede dankzij de ervaring die ze als weekendhulp had opgedaan bij een benzinetankstation kwam ze daarna aan de slag bij het Shell tankstation aan de Industrielaan in Uden. Dat was het begin van de periode die alleen op deze oneerlijke manier gestopt zou worden.

Op 24 juli 2003 werd Lincy geboren. Heel, heel blij was Mariëlle met haar dochter. Vanaf dat moment was Lincy de nummer één in haar leven, des te meer omdat verdere broertjes of zusjes uitbleven. Zeker toen Lincy te maken kreeg met epilepsie, vroeg die heel veel aandacht. Daarnaast ging Lincy ook steeds slechter horen. En de vooruitzichten waren slecht. Naar verloop van tijd zou ze helemaal doof worden. Dat werd tenminste geconcludeerd uit de onderzoeken in het audiologisch centrum. Het was natuurlijk een geweldige opluchting toen nog niet zo lang geleden bleek dat er van blijvende doofheid geen sprake was. De hoorapparaten konden worden opgeborgen want de oorzaak bleek te zitten in de bijwerkingen van de medicijnen voor de epilepsie.

Ondertussen was de boerderij in Erp, waar ze was opgegroeid,verkocht en waren haar ouders en haar broers op diverse plekken in België gaan wonen. Dat bleek de betrekkingen niet ten goede te komen. Mariëlle oordeelde en besliste altijd graag zelf volledig over de zaken die haar aangingen. Op een bepaald moment stond er een deurwaarder op de stoep om enige tienduizenden guldens BTW op te eisen voor de mestvrachtwagen die ze ingevoerd zou hebben en de bijbehorende wegenbelasting. Met wat andere akkefietjes die er al speelden werd dat haar echt te gortig. Het is niet meer goed gekomen.

In 2010 was er kortstondig sprake van een volledige overname van het Loon-/Grondverzet- en Mestdistributiebedrijf van der Aa aan de Statenweg dat Herman samen met zijn broer runde. Mariëlle zou de kantoormanager worden. Uiteindelijk ging de deal niet door en is ze als bijbaan de kantoormanager geworden van het zzp bedrijf van Herman.

Ik ben blij dat ik altijd zo betrokken heb mogen zijn bij jou en Herman en alles wat jullie deden. Het heeft mij ook gemaakt wie ik nu ben en ook ik zal ooit mijn eigen hond krijgen! Voorwaarde is alleen wel dat ik dan iets meer thuis zal moeten zijn, wat nog wel een uitdaging gaat worden gok ik zo.

Ik ben trots op alles wat ik van jou geleerd en meegekregen heb, en dat zal ik altijd bij me dragen, net zoals alle mooie herinneringen. Ik zal altijd veel aan je blijven denken en je hoeft je geen zorgen te maken over Lincy, wij zullen er altijd voor haar zijn en ik doe het zó graag om haar te helpen met huiswerk en wie weet wat voor dingen er nog meer komen. En dat geldt ook voor Herman, daar zullen we natuurlijk ook altijd goed voor blijven zorgen. Ik wil je bedanken voor dit alles en ik ben super blij dat jij zo’n groot deel van mijn leven hebt uitgemaakt.

Heel veel liefs, Anouk

Lieve Mariëlle,

Waar te beginnen? Wat heb ik veel herinneringen aan jou! En dan vooral het zijn bij jou in huis als 2e thuis. Altijd zijn we welkom en vooral vroeger ben ik zó vaak bij jullie geweest! Voor jou en Herman maakte het nooit uit of we langs kwamen, of het nou 1 uur, een halve dag, 1 hele dag, 1 hele week of zelfs 2 weken waren! En wat was het altijd een feest, gezellig met Brammetje en Toontje erbij en ook mijn lievelingskat Kaatje niet te vergeten. Ik weet nog dat jullie eerst op Statenweg 19 woonden en dat ik op de basisschool op woensdagmiddag en om de 2 weken ook op vrijdagmiddag vrij was. Deze vrijdagmiddag bleef ik dan vaak bij jou en ik denk dat daar ook ongeveer mijn eerste herinneringen zijn ontstaan. En wat deden we dan zoal op die vrijdagmiddagen? Als ik het goed herinner heel veel knutselen en dan vooral 3D-kaarten maken en ook gingen we vaak op bezoek bij mensen in de buurt, bijvoorbeeld bij Cor en Maria of honing halen bij de buurman die imker was. Soms ging ik ook met Herman mee op de vrachtwagen en dan moesten we natuurlijk ook naar de weegbrug wat ik super interessant vond.

De volgende herinneringen komen van de Statenweg 9. Vaak als ons pap en mam op vakantie waren, bleven Moniek en ik bij jullie slapen. En dan in het magische bed met de ‘gouden’ knoppen en dan ging ik fantaseren dat we net als in die bekende film met het bed ergens heen konden vliegen…. Wat een fantasie! En voor het slapen gaan, want als ik eenmaal in bed lag kon ik vaak nog niet meteen slapen, koos ik 1 van de tig Suske en Wiske’s die op het nachtkastje lagen. En als ik eenmaal sliep, ging ik dan stiekem alle dekens van Moniek afpakken en ook die tik schijn ik nog steeds te hebben! Oké, daar komt mijn liefde voor Suske en Wiske dus vandaan. Mijn 2e liefde die ik bij jullie heb opgedaan, is de liefde voor honden. En dan toch vooral eigenlijk voor Brammetje. Oh wat ben ik veel foto’s van hem tegen gekomen toen ik foto’s voor jou zocht! En ondanks dat hij me een keer het hele voetbalveld over gesleurd heeft toen ik hem ging uitlaten maar hem niet meer kon houden, was ik er nog steeds verliefd op. Zelfs mijn kleren waren helemaal groen en vies, maar ook dat vergaf ik hem. Ook was Toontje er natuurlijk bij en mijn lievelingskat Kaatje en ook nog allemaal andere poezen. Wat super leuk dat we bij jullie veel huisdieren hadden! En ik bleef heel stug dan elk jaar dan ook maar aan Sinterklaas een ‘echte’ hond vragen, want al die hondenknuffels die ik dan kreeg, werd ik niet blij meer van want ik wilde een èchte hond! Net zoals Brammetje het liefst.

Een minder leuke ‘toevalligheid’, was dat altijd als er ‘ramp’ of iets heftigs gebeurde, ik ook altijd bij jullie was. Ik kwam dan thuis van school (ik merk nu dus ook dat ik het vanzelf ‘thuis’ noem!) en dan zaten we eerst in de keuken ff wat te drinken voor ik aan het huiswerk begon terwijl de radio gezellig aanstond. Maar een keer kwam daar het nieuws dat er een vliegtuig in 1 van de Twin Towers was gevlogen. En de rest van de avond werd er nog moeilijk huiswerk gemaakt en zaten we aan de tv gekluisterd. Ook werden Pim Fortuin en Theo van Gogh omgebracht en dat nieuws kwam ook door als ik bij jullie was. En dan hebben we nog de vuurwerkramp van Enschede…. Ook daarbij zaten we aan de tv gekluisterd! En je zou dus zeggen dat het toevalligheden zijn dat ik elke keer bij jullie was als er iets gebeurde, maar ik denk eigenlijk nu dat het geen toeval was omdat we gewoon heel vaak bij jullie waren.

De volgende fase herinneringen zijn ontstaan na de geboorte van Lincy. Ik zat op de achterbank op weg naar Spanje toen we telefoon kregen in de auto! Daar was ze dan, Lincy was geboren! En wat balen dat ik nou weken moest wachten voordat ik haar voor het eerst kon zien. Maar gelukkig, volgden na die eerste keer, nog heel veel meer keren. Ik heb heel veel opgepast en wat deed ik dat met plezier! Het is toch leuk om het gevoel te hebben dat je er een klein zusje bij hebt! En zo voelt dat nog steeds voor mij. Ze is nu gewoon al 14 jaar geworden en ik kan soms ook niet geloven dat ze al zo oud is! Ze blijft toch een klein meisje in mijn ogen. Ik ben super trots dat ze het zo goed doet op school en hoe ze zich heeft ontwikkeld.