lieve familie van Lenneke,
Ik kan niet zeggen hoezeer het me spijt dat ik niet bij de uitvaart van Lenneke kan zijn. Op die dag ben ik in het ziekenhuis voor een inwendig onderzoek.
Lenneke en ik hebben elkaar al een paar jaar niet meer gezien. Daar was corona schuldig aan, maar ook het feit, dat ik veel in Gent woon. Na het sterven van Els heb ik nog een nieuwe liefde gevonden bij Monique, een Vlaamse. Wel stuurden we elk jaar nog trouw kaarten met kerst en jaarwisseling, altijd met de hoop, dat we elkaar nog eens zouden treffen.
Mijn herinneringen gaan terug naar de studententijd in Nijmegen en de coassistentjaren in Rotterdam. We hadden toen veel contact. Karen en Gabrielle weten natuurlijk nog dat we samen op vakantie zijn geweest naar Spanje. Het waren leuke, onbezorgde jaren, die we volop hebben beleefd.
Het is wel fijn dat ik de uitvaart van Hans nog heb kunnen bijwonen indertijd.
Ik ben nu zelf onlangs 90 jaar geworden, dus mijn tijd zit er ook bijna op. Mijn herinneringen aan de tijd met Lenneke zijn tegelijk vrolijk en weemoedig, om alles dat voorbij is gegaan. Ik zal ook niet het geraas van de treinen vergeten, die me opschrikten als we buiten zaten. Lenneke hoorde het al niet meer.
Ik wens jullie sterkte met het verlies van een lieve, zachte moeder en vrouw.
met deelneming en hartelijke groet,
Han Rozemeijer, Roosendaal.