Het is nu iets meer dan een jaar geleden dat je klaarblijkelijk heel ineens er tussenuit geknepen bent, Karel.
Maar tot mijn grote spijt heb ik dit verdrietige nieuws pas gisteren (25-6-2024) voorbij zien komen.

Ik heb geen idee of je mij überhaubt nog hebt kunnen herinneren, maar ik kan je vertellen dat wanneer ik terugdenk aan mijn Aegon tijd, JIJ als eerste te binnen schiet! De redenen mogen duidelijk zijn, aangezien ik niet de enige ben waarop je een positieve, blijvende indruk hebt achtergelaten, getuige de vele lofbetuigingen in dit condoleance register.
Nu ben ik niet van het hiernamaals, de hemel (of hel) en dat soort dingen, maar ALS er een volgende halte is, dan hoop ik dat we elkaar daar ook weer tegen mogen komen.

Beste, lieve familie en vrienden van Karel. Ook nu wens ik jullie nog steeds heel veel sterkte en hopelijk vinden jullie enig comfort in de gedachte dat iemand niet écht overleden is, zolang er mensen zijn die je kunnen herinneren. In het geval van Karel denk ik dat dit wel goed zit.

Hoi pap,

zo moeilijk te bevatten
je bent er niet meer
nooit meer de gitaarsolo oefenen
keer op keer op keer

hoe kan je ons zo opeens verlaten
ons zo hier achterlaten
ook zonder gedag te zeggen
gewoon in 1 keer het lootje leggen

de pijn en verdriet zal altijd blijven
maar de mooie herinneringen moeten we ook onthouden
door die lieve, leuke, grappige herinneringen te blijven herhalen
kunnen we de liefde voor jou altijd bewaren

lieve papa,
waarom ben je nu al gegaan?
nog zoveel dingen die we samen gingen doen
en nu laat je ons alleen beneden staan

het leven is niet eerlijk
het leven is heel gemeen
het leven is ook heel liefdevol
het leven is vol verdriet

ik hoop dat je nog af en toe naar ons kijkt
eventjes kijkt hoe het met ons gaat
hoeft niet altijd, maar gewoon af en toe
zodat je ons tenminste niet helemaal verlaat

lieve papa
wat ga ik je missen, zo ontzettend veel

je lach, je grappen, je baardje, je liefde, je knuffels, je advies, je wijsheid, je draadjesvlees, je pasta carbonara, onze jamsessies, je zang, je pianospel, je correcties op mijn dansfilmpjes, onze vakanties, je alfa en vooral je gekke bril

ik wil je nog zo veel vertellen
zo veel laten zien
mijn hele leven staat nog voor me
ben pas net achttien

lieve papsie van me
ik zal voor altijd van je houden

tot ooit

je allerliefste dochter,
Indi

Ruim een jaar geleden is Karel begonnen met een klus op mijn afdeling in Leeuwarden. Hij was toe aan een taak waarin hij zich kon vastbijten en tegelijkertijd een klus die hij in zijn eigen tempo kon oppakken. Het was een klus waarin hij ook weer veel contact kon hebben met nieuwe collega’s. We hadden regelmatig gesprekken over hoe hij ervoor stond en wat zijn uitdagingen waren. Al snel werd ons duidelijk dat het terugkomen op het werk een strijd was. Een strijd qua fysieke mogelijkheden en daardoor ook mentaal uitdagend. Waarin hij ondanks de fysieke onmogelijkheden veel ingestoken heeft. In deze periode is hij op mijn verzoek begonnen met een dagboek bijhouden. Een dagboek dat hij zelf niet teruglas. Ook een dagboek waarin hij probeerde de lichtpuntjes van elke dag te benoemen.
Die luchtpuntjes gingen heel vaak over Indi, Luca, Vito, zijn ouders, vrienden, golfen en muziek. Bij deze een hele kleine greep uit deze lichtpuntjes:
De handgeschreven ansichtkaart met zonnetje van zijn moeder uit Frankrijk
Vito die komt eten en vertelt over zijn vriendinnetje
Luca zijn rake penalty tegen Overbos JO16-4
de inschrijving KvK van Indi
in roze badjas en badmuts als eerste klant inloggen op het project dat hij een jaar eerder heeft verlaten
Duits of scheikunde overhoren
24 oktoberL blij dat er een fysieke oorzaak is gevonden voor zijn gesteldheid
Vlaggen
Gitaarpartij Boos uit de vingers krijgen
En zo elke dag een paar.
Ik wil graag eindigen met een citaat van hemzelf uit dit dagboek: ‘Ik heb gewoonweg te snel geleefd maar wel dubbel genoten.’ Zo heb ik Karel leren kennen en zo mis ik Karel ook.

Lieve Kareltje,
Jij woonde samen met mijn grote broer Haico op de Spoorsingel 61. Ik herinner me de huisfeesten bij jullie nog goed. Je was altijd vrolijk, tuinbroek aan, gitaar erbij. Je kwan met mijn broer naar Maastricht, op zoek naar “ de vrouwtjes” .
Veel te vroeg heb jij iedereen verlaten.
Neem je je gitaar mee op je laatste reis?
Liefs,
Margot Wevers