Overlijdensbericht en herinneringsplaats van

JP van der Zee

15-05-196203-10-2016
      Dit is het condoleance register van JP. We vinden het heel fijn als jullie je gedachtes, herinneringen en verhalen van en over JP hier willen achterlaten. Dank en heel veel liefs, Stanja en Hugo

      Voeg uw reactie of herinnering toe met:

      Tips over condoleren of herinneringen delen?

      • Persoonlijke reactie...
        reactie 113   |   niet OK
        Lieve Schat, vandaag zou je 60 geworden zijn..... Het zou een groot mooi feest geworden zijn. Met een knappe Hugo van 12 jaar En zoveel mooie vrienden in de tuin.....zo vaak denk ik aan ons terug. Aan ook het geluk dat we hadden.....dat klinkt een beetje onzeker en gek. Toch was dat ook waar. En ik weet ook voor jou. Ik hoop dat je het goed hebt mooie engel met grote vleugels. Vandaag was de dag dat ik wel even aan je dacht maar op een gezonde manier. Wij zijn hier... maken muziek en leven het aardse leven. Jij bent daar....Daar waar wij niet kunnen komen. Dag lieverd..... dag mooie verfijnde lieve schat! Ik hen je lief!

        Stanja - Amsterdam
        15 mei 2022

        Deel deze pagina:

      • Drie jaar alweer.
        reactie 112   |   niet OK
        Ik schrik nog steeds elke keer als ik besef dat hij er niet meer is. Pepito toch...

        Saskia - UTRECHT
        10 oktober 2019

        Deel deze pagina:

      • JP uit de tijd van cafe Royal
        reactie 111   |   niet OK
        Hallo vrienden en familie van JP,

        Via een vriendin van mij hoorde ik van het overlijden van JP. "die ken jij toch nog uit de Gravenstraat, toen hij werkte bij cafe Royal?" Ik moest eerst even goed kijken naar de prachtige foto's van JP op deze memori site om hem te herkennen, want het was wel meer dan 15 jaar geleden dat ik JP voor het laatst heb gezien. Maar toen herkende ik hem, zijn brede lach en toen herinnerde ik me ook weer zijn warme (lage) stem en zijn gespierde postuur en hoe hij altijd energiek en kaarsrecht achter de bar stond. Ik woonde van 1989 tot 1997 in de Gravenstraat in Amsterdam, terwijl ik studeerde aan de UvA. Onder mijn huis was cafe Royal, wat al snel mijn stamkroeg was. Het was altijd een bonte verzameling van mensen en ik zat uiteindelijk meer in het cafe, dan op de universiteit. De club mensen achter de bar werden mijn vrienden en JP was altijd het rustpunt, de ideale gastheer, geboren voor de horeca. Zou je denken...later verhuisde ik naar de rivierenbuurt en nog later naar Oosterbeek. JP zag ik nog af en toe bij Santa Jet en toen de winkel sloot ben ik hem helemaal uit het oog verloren. Maar zijn gulle lach, warme uitstraling en open karakter ben ik nooit vergeten. Hij maakte deel uit van een hele mooie herinnering van mijn studententijd. Jammer dat we zo'n mooi en bijzonder mens zo vroeg moeten missen. Heel veel sterkte.

        Mi'jke Breteler
        Oosterbeek

        Mi'jke - Oosterbeek
        26 november 2016

        Deel deze pagina:

      • Papillia
        reactie 110   |   niet OK
        Papillia

        Papillia de rups keek de andere dieren van de boom bedroefd aan. "Ik voel me zo moe en versleten, het is afgelopen met me". De anderen schrokken. Ze woonden al heel lang met Papillia in dezelfde boom. Nu hing ze daar zo vreemd aan de lange draad die ze nog zelf had gemaakt. De wind liet haar draaien en zwaaien "Zoooo moe... zoooo moe...", zuchtte ze met de wind mee. Toen rolde ze zich op en draaide zich in haar eigen draad. Steeds verder slingerde de draad om haar heen. Op het laatst zag je alleen nog haar kopje. "Tot ziens", zei ze zachtjes.

        Weg was haar prachtig groen gespikkelde lijfje, verdwenen in een grauwgrijze hul. Een harde windvlaag liet de draad knappen. Daar rolde het vreemd langwerpige ding waarin Papillia zat op de grond. De andere dieren van de boom renden er naar toe en bleven geschrokken om haar heen staan.
        "Zo dood als Piet de Pier", bromde de kever. "Zien we haar nooit meer terug?" De krekel wreef bedroefd met zijn voorpoten over zijn hoofd, wat een klagelijk geluid gaf. "Ze was mijn vriendinnetje".
        "Nee, dood is dood", zei de kever. "Het is jammer, ik vond haar ook aardig en ze had zo’n leuke manier van lopen". De krekel hield op met wrijven en keek de anderen vragend aan. "Maar ze zei toch tot ziens"? "Hoe kan dat nou, je ziet toch dat er geen leven meer in zit?" De sprinkhaan tikte tegen het ding. "Kom, we zullen haar op een rustig plekje leggen, help es een pootje".
        Met z'n allen probeerden ze -wat er nog van Papillia over was- naar een afgelegen hoekje te schuiven. Ze zetten hun poten schrap, duwden en sleepten. Dat was zwoegen! Eindelijk lag Papillia in haar omhulsel op een beschut plekje tussen de wortels van de boom. Haar speelkameraadjes legden er stil een blad overheen. "We zullen haar heel erg missen", zei de kever. "Tja", zuchtten de anderen en de sprinkhaan zei: "het is een droevige dag. Het leven in de boom zal nooit meer hetzelfde zijn na vandaag". "En toch zei ze tot ziens", hield de krekel vol. Hij legde stiekem een heel klein bloemetje op het blad.

        Iedereen ging weer aan het werk. Maar het wilde niet lukken die dag. Aldoor moesten ze denken aan wat er met Papillia gebeurd was. Ze raakten er niet over uitgepraat en waren droevig gestemd. Zonder Papillia zou het niet half zo gezellig zijn in de boom. De krekel mistte haar het meest. Hij kon alleen nog maar droevig tsjilpen. Ondertussen werd het kouder en kouder. De dieren zochten een schuilplaats voor de winter. Het werd stil in het bos. Geruisloos kwamen de witte vlokken naar beneden zweven. Die dekten alles toe.

        Na een lange tijd wachten kwam de lentezon met haar warme, troostende stralen. De sneeuw sijpelde weg in de bosgrond. Het bos leefde weer op. Aarzelend probeerde de krekel een lenteliedje. Ook de plek waar Papillia in haar omhulsel lag, werd door de zon verwarmd. Toen gebeurde er een wonder, maar niemand die het zag. Er bewoog iets! Er ging een siddering door het grauwe ding heen. Het barstte open!
        Daar was een schittering van rood en bruin en stralend wit. Twee vleugels ontvouwden zich en een rank lijfje strekte zich uit. De vleugels klapwiekten aarzelend. Daar vloog een ragfijne vlinder de zon tegemoet. Dartelend zeilde ze door de lucht en probeerde van alles uit. Ze zag dat de wereld veel meer was dan bomen. Vrij voelde ze zich en onbegrijpelijk gelukkig. Heel ver beneden zag ze haar vrienden en vriendinnen. Ze zou wel naar hen toe willen om te vertellen hoe groot de wereld was. En ook dat ze zich geen zorgen meer over haar hoefden te maken. Haar leven was zo luchtig en licht.

        Nog nooit had ze zich zo compleet gevoeld, zo op en top Papillia. Zouden ze daar beneden ook weten dat de zon er altijd was, ook achter de dikste wolken? Ze vloog steeds lagere cirkels om de boom heen en praatte aan één stuk door. Ze keken wel even omhoog maar herkenden haar niet en begrepen haar niet. Ze spraken niet meer dezelfde taal en ze konden zo hoog niet vliegen. "Oh, als ze eens wisten...", dacht Papillia. Toen liet ze zich drijven op de wind. Het ging heerlijk. Vanaf een grashalm keek de krekel een vlinder na en tsjilpte naar de zon


        Monique - Bolsward
        30 oktober 2016

        Deel deze pagina:

      • Artikel JP vluchtelingenwerk
        reactie 109   |   niet OK
        https://www.vluchtelingenwerk.nl/noordwestnederland/nieuws/interview-met-jp-van-der-zee

        Monique - Bolsward
        25 oktober 2016

        Deel deze pagina:

      • JP sterre der Zee
        reactie 108   |   niet OK

        R . I . P .
        J. P.

        (15/5/1962 - 03/10/2016 )

        Onze lieve vriend, liefhebber, criticaster, compaan,bestuurslid, correspondent, nachtreiziger en mededromer is niet meer. Mooie reis pinche Pepe, we hebben van je, en met je, genoten ! In de video : iLLUSEUM's cadeau tijdens zijn 50ste verjaardagsfeestje ...

        Our dear friend, scrutinizer,admirer, companion,boardmember, correspondent ,night traveller & co-dreamer left this planet unexpectedly. Have a good journey , pinche Pepe! You are terribly missed! We loved you & love you still! Remembering precious memories...

        iLLUSEUM - Amsterdam
        23 oktober 2016

        Deel deze pagina:

      • reactie 107
        Jan-Kees

        Er is een reactie aan de nabestaanden achtergelaten door:


        Jan-Kees - Wognum

        23 oktober 2016

      • In Le Couyou met JP en Hugo
        reactie 106   |   niet OK
        Lieve Stanja en Hugo,

        Na tien jaar hebben we onze zomervakantie weer doorgebracht in Le Couyou bij Olla en Willem. Het was echt thuiskomen. Geweldig. Waren we er vroeger vaak tegelijk met Pien en Noor, dit jaar mochten we JP en Hugo ontmoeten. Met elkaar gegeten in het enige restaurantje wat Anché rijk is, boeiende gesprekken gevoerd bij het vuur in de tuin. JP was blij met nieuwe drempels voor zijn auto. Hij vertelde trots over Blijburg en wat je daar bereikt hebt. Blij dat hij daaraan heeft kunnen bijdragen. Bij terugkomst in Nederland zou hij ons rondleiden.
        Toen kwam het onbegrijpelijke nieuws van Olla dat JP was overleden. Wat een verdriet. Wij hebben hier geen woorden voor. We willen jullie heel veel sterkte wensen voor de komende tijd met steun en liefde van je dierbaren.
        Menno, Marieke, Thomas, Christianne en Jelmer.

        Menno, Marieke, Thomas, Christianne, Jelmer - Hoofddorp
        22 oktober 2016

        Deel deze pagina:

      • Persoonlijke reactie...
        reactie 105   |   niet OK
        Lieve JP,
        Ik leerde je kennen in 1996, ik begon mijn winkel in Nijmegen en kwam bij Santa Jet inkopen.
        Je maakte het zakelijke direct persoonlijk en daardoor kwam ik met veel plezier naar de Sint Nicolaasstraat waar jullie woonden en van waar uit jullie ook werkten. Toen ik twee jaar later een grote liefde vond en die binnen een half jaar ook weer verloor door kanker raakte jou dat. En iedere keer als ik daarna kwam inkopen vroeg je ernaar zonder dat het zwaar werd. Je vond precies de juiste toon. Zo werd inkopen een warm bad, zo lief!
        Je was een blakende jonge god, knap en stoer, maar ook een grote vriendelijke reus. Ik vond je indrukwekkend, je was heel nieuwsgierig, levenslustig, ondernemend en open. Je had veel liefde voor wat je deed maar tegelijkertijd zag ik ook achteloosheid, je was stoer en rücksichtlos, nonchalant ten opzichte van jezelf. Je was onvermoeibaar leek het, jij kon altijd doorsjouwen met dozen aardewerk. Je handen lagen open door de blikken lampen; “raspen” noemde je ze lachend.
        We zagen elkaar enkele keren per jaar, je praatte me altijd even bij. In de eerste jaren waren je verhalen licht, later was je nog steeds geïnspireerd en ondernemend maar kwam er wat meer donkerte doorheen. Je vertelde van een beangstigende ervaring in Mexico, er waren problemen met je hart. Ik zag dat je meer zoekend werd. Nog later brak je abrupt met Jet en Santa Jet, het stuk van jouw leven waar ik deel van uitmaakte. Ik vond het jammer je niet meer te zien, maar het was oké in de wetenschap dat je andere dingen wilde gaan doen en een nieuwe liefde had gevonden. Ik zou je vast nog wel weer eens zien of horen, je was uit beeld maar niet echt weg. Nu ben je dat wel..
        Lieve JP, dank voor alle kleur die je hebt gebracht, het was van een grootse schoonheid!
        Alle liefs voor jou en je geliefden die je nu moeten gaan missen, het ga je goed…
        Monique

        Monique - Nijmegen
        16 oktober 2016

        Deel deze pagina:

      • JP
        reactie 104   |   niet OK
        Hallo JP, Het is zo jammer dat we je niet meer zullen spreken en zien. Van ons had je nog echt niet hoeven gaan. We condoleren al zijn dierbaren en wensen ze heel veel kracht met het verwerken van dit verlies.
        x Martha & Pascal Koeman

        Pascal - Grosthuizen
        16 oktober 2016

        Deel deze pagina:

      Laat nabestaanden weten dat u aan hen denkt

      Plaats een reactie

      Inspiratie nodig voor uw reactie?


      De mooiste herinneringen zijn vaak eenvoudige momenten waar je het eerst aan denkt. Condoleances zijn vaak de woorden die als eerste in je opkomen om verdriet te delen.


      Tips nodig voor het schrijven van condoleances of herinneringen?


      Niet iedereen die reageert kent zowel de nabestaanden als de persoon die overleden is.
      Het gaat om uw betrokkenheid, een reactie plaatsen is dan altijd gepast.