In vervolg op een eerder berichtje, hier nog wat foto´s die nog niet geplaatst zijn en weten dat Joost ook gek was op zijn kleinkinderen!
We willen Joost bedanken voor alle leuke verhalen en bedanken voor wie je was!
We zijn blij dat we je gekend hebben.
Lieve Marga, Jessica en Tom, Joost junior, Liseth, Ties en Jent, veel sterkte de komende tijd toegewenst en jullie hebben heel veel mooie herinneringen die jullie kunnen koesteren,
Veel liefs van Henk en Ineke

Bedankt Joost,
Je heb ons voorheen altijd geholpen tijdens de bouw van ons huis of het nu metselen was of tegel zetten of vloeren smeren je was er.
Zelf met goede raad kwam je ook op de proppen.
En natuurlijk altijd ff een biertje toe.
Cees, yolande, Jimmy en Lyan.

Mijn broer Joost heeft altijd het gezelschap van mensen gezocht. Hoewel we thuis met ons achten waren, was hem dat niet genoeg. Als peuter zocht hij al de wijde wereld op en kuierde hij rustig in zijn eentje langs het Noordhollands Kanaal. Als een huis hem lokte, liep hij gewoon naar binnen. In die tijd sloot niemand in Koedijk overdag zijn achterdeur, dus dat kon hij doen. De huisvrouwen vonden dat best gezellig, zo’n schattige blonde krullenbol op bezoek, die ook nog eens honderduit kletste. Voor mijn moeder was dat minder prettig, maar ze had een oplossing bedacht. Zij ging bij de achtersloot staan, zodat er geen obstakels waren die het geluid zouden tegenhouden en gilde voluit: “Joooooooosie!” De mensen bij wie Joost op dat moment net op bezoek was, hoorden dat natuurlijk ook en zij stuurden hem terug naar huis. Gelukkig was Joost toen nog bang voor water (en voor de bullebak), dus meed hij het kanaal en de achtersloot.
Deze foto is genomen tijdens de Koedijker kermis, waarschijnlijk in 1952. Joost was drie en hij was er zelf stiekem heen gegaan. Met etenstijd was hij nog niet thuis en door het geschreeuw en lawaai op de kermis had hij mijn moeders “Joooooosie” niet gehoord. Toen mijn vader thuis kwam van zijn werk, werd hij door mijn moeder meteen naar de kermis gestuurd, want ze begreep wel dat Joost daar moest zijn. Op de foto zie je vader met de kleine Joost op zijn arm van het kermisterrein lopen.
De fascinatie voor kermissen en feesten heeft Joost zijn hele leven gehouden en hij was altijd degene die de reuring erin hield. Mijn moeder werd zelfs een keer gebeld door de kastelein, die wilde dat Joost gauw weer terug kwam – hij lag thuis in bed zijn roes uit te slapen – omdat alle klanten naar huis gingen. Moeder wilde hem eigenlijk niet wakker maken, maar de kastelein drong aan (met de belofte van vrij drinken) en toen riep ze hem toch maar. Joost stapte uit bed, trok zijn kleren aan en ging terug naar de kroeg, die binnen de kortste keren weer vol stroomde met klanten. De kermis was gered!
Uit deze anekdote blijkt ook hoe vrij wij als kinderen waren. Er zullen tegenwoordig toch weinig ouders te vinden zijn die hun kroost van amper drie jaar zullen toestaan om zonder toezicht kilometers ver te zwerven.