Herinneren is een vorm van ontmoeten…

John Westrik was een markante verschijning in Zuilen. Op zondagavond 22 oktober overleed hij, ondanks zijn slechte gezondheid toch nog heel overwacht. Op vrijdag 27 oktober nemen we afscheid van hem.

John woonde zijn hele leven op Zuilen. Na de HBS ging hij verpleegkunde studeren en werkte kortstondig in de psychiatrie, maar stapte al gauw over naar archiefbeheer.
In 1981 kwam hij in Rijksdienst als archivaris. Sinds 2001 werkte hij als adviseur archiefbeleid bij de Dienst Justitiële Inrichtingen. Daarna heeft hij nog een aantal jaren bij de Belastingdienst gewerkt. Uiteindelijk liet zijn gezondheid het niet meer toe om tot zijn pensioen door te blijven werken. John verzorgde tot haar dood zijn moeder. Na het verlies van zijn werk had hij geen naaste familie en geen dagelijkse collega's meer. Toen hij door hartproblemen en diabetes rond zijn 60e immobiel raakte, vereenzaamde hij sterk.

In 2015 trok hij de stoute schoenen aan en ging vrijwilligerswerk doen bij stichting de Kracht van Zuilen, al gauw ook als een gewaardeerd en bij de wijk betrokken bestuurslid. Hij was graag ook praktisch bezig. Na een jaar stelde hij de nieuwsbrief en de maandelijkse wijkkalender samen en deed daarnaast de website van buurthuis De Beatrix in het Vorstelijk Complex. Daardoor leerde hij steeds meer mensen kennen. In 2018 werd hij actief in de buurthuiskamer Bij Bosshardt op de Prinses Margrietstraat. Een gezellige plek, vlak bij zijn huis, waar hij van betekenis kon zijn.

Zo zagen veel buurtgenoten John - met zijn grote lijf en woeste baard, blote voeten in de slippers, tasje om de nek - vanaf zijn huis op de Van Hoornekade 128 naar zijn vaste adressen rijden: naar Buurthuis De Beatrix waar hij nog kwam om te dammen. Naar theater ZIMIHC en het terras van The Colour Kitchen, beide ook in het Vorstelijk Complex. Naar de paratafeltennisclub SVE op de Loevenhoutsedijk en de activiteiten van ouderenclub Oog voor Utrecht.

Zeker twee keer per week, liefst vaker, was hij te vinden bij Bij Bosshardt. Hij hielp er met de administratie en de donderdagavondgroep. En hij bezocht zelf graag die groepen waar "je een goed gesprek kunt houden, met wat diepgang. Ik ben niet echt gelovig maar ik vind het toch heel waardevol, het geeft je altijd wat te denken." Hij wilde zich blijven ontwikkelen, kreeg meer zelfvertrouwen en werd gewaardeerd om zijn humor, betrokkenheid, zelfspot en spitsvondigheid. Ook hield hij van schoonheid: tekenen, fotograferen, mooie muziek, dans. Qua eten was hij eenkennig. Thuis was zijn menu steevast: een stoommaaltijd met een Hollandse stamppot, aardbeienyoghurt en liters dubbelfriss.

De coronatijd was voor John een verschrikkelijke tijd. Hij had een grote angst voor besmetting en moest lang op zijn vaccinaties wachten. Hij hield van iedereen angstvallig 2 meter afstand en kwam het huis meer dan een jaar helemaal niet meer uit. Hij probeerde de moed erin te houden door mooie filmpjes te zoeken en deze via whatsapp met zijn vrienden te delen. Hij wilde niemand tot last zijn, had 'niks meer te brengen' en kon zich steeds minder voorstellen dat anderen hem de moeite waard vonden. Dankzij de vriendschappen die hij via de buurthuizen had opgebouwd en zeker ook dankzij zijn vaste dames van de thuiszorg en de wijkverpleging, vereenzaamde hij niet totaal. Maar wat was het zwaar voor hem in die tijd. Pas rond Koningsdag 2021 zagen we hem voor het eerst weer buiten rondrijden op zijn scootmobiel; mét mondkapje en anderhalve meter afstand. Omdat een aantal operaties waren uitgesteld en hij lang last hield van angstklachten, was hij tot diep in 2022 bezig met opkrabbelen.

2023 was een veel beter jaar voor hem. Hij durfde weer op dingen af te gaan, viel wat af, en liep dankzij een fijne fysiotherapeut-aan-huis en hard oefenen, voor het eerst sinds jaren weer; de laatste maand zelfs een meter of tien per keer. Hij tobde vaak met zijn kwalen en noemde zichzelf - soms terecht, soms onterecht - gekscherend een hypochonder, omdat hij zich snel zorgen maakte. Maar zijn doodsangst was weer veranderd in hechten aan het leven, en hij had er weer steeds meer plezier in.

Zondag 22 oktober kreeg hij enorme pijn in zijn schouders en liet zich per ambulance naar het Antonius ziekenhuis vervoeren voor onderzoek. Daar stuurden ze hem weer naar huis omdat ze niets konden vinden. Een scheve wervel misschien? Toen de wijkverpleging 's avonds om 21:30 kwam om de in het Antonius gekregen infuusnaald te verwijderen, zat John levenloos in zijn rolstoel. Een gescheurde aorta was hem fataal geworden.

Op vrijdag 27 oktober nemen we afscheid van John. Dat doen we vanuit de huiskamer van zijn geliefde Bij Bosshardt, te midden van het grote sociale netwerk dat John ondanks zijn aanvankelijke eenzaamheid in Zuilen wist op te bouwen.

We gaan hem enorm missen.
We vinden het heel fijn als iedereen die hem kende, zijn of haar eigen herinneringen en foto's hier wil delen. Op die manier kunnen we elkaars beelden van hem aanvullen, en hem voor de laatste keer vertellen: je werd gezien en gewaardeerd, John.