Lieve Jinthe, lief klein mopje van me

De liefde die je als tante mag voelen, is een prachtige bijzondere vorm van liefde. Dat wist ik vanaf het moment dat jouw grote zus Esmee in mamma's buik zat. Wat een enorme golf van trots ging er door mij heen toen ik haar voor het eerst in mijn armen had. En wat was ik blij toen ik jaren later hoorde dat er nog een nichtje zou komen!
De golf van trots zwol aan tot een hele tsunami toen ik Esmee met haar kleine zusje in haar armen zag. Ik liet iedereen, of ze er nou om vroegen of niet, een foto van jullie samen zien.
Toen je een dag of 4 oud was gingen er alarmbellen rinkelen en bleek er iets niet goed te zijn. Voor het eerst viel het woord spierziekte. Die enorme trotse vloedgolf waar ik lekker op aan het surfen was, smakte mij ineens keihard op het zand.
Sinds toen heb ik zo vaak gedacht, gehoopt dat het allemaal wel mee zou vallen. De artsen zagen vast iets over het hoofd. Misschien zat er ergens gewoon iets knel. Of misschien had je een of ander virus waar ze nog niet aan gedacht hadden en dat zou dus wel weer overgaan. Of oké, waarschijnlijk een spierziekte, maar je zou vast nog wel sterker worden. En dan gewoon een blij kind zijn, met een een handicap.
Soms als ik 's ochtends wakker werd, dacht ik heel even dat het allemaal een nare droom was geweest en dat er niets met je aan de hand was. Helaas, het bleek allemaal heel erg waar en het viel zeker niet mee.
Maar nog steeds voel ik trots. Trots op hoe jij hebt geknokt en hoe veel lieve lachjes we van je hebben gekregen ondanks alles.

Eén van die vele lachjes zal mij heel erg bijblijven. Je mamma ging Esmee van school halen en ik bleef bij jou. Ik kreeg de instructies mee dat ik je rechtop moest zetten als ik dacht dat je moest spugen. Nou, ze was nog minuut de deur uit en ik was al bang dat ik het niet zou herkennen als je inderdaad moest spugen. Daar stond ik dan. 10 minuten lang onhandig voorover gebogen bij je box. Jou in zittende positie te houden en mezelf te vervloeken dat ik niet beter had opgelet hoe Mara dit deed want het kon vast handiger. Blijkbaar straalde ik die onhandig uit, want zodra ik je enigszins goed vast had en je aankeek begon je te lachen. En dat was een beetje uitlachen denk ik. Maar wat heb ik op dat moment intens genoten van die lach. En van je handje die je onderzoekend op mijn wang had. En van je prachtige, stralende ogen die mij aankeken.

Trots ben ik ook op jouw mamma, pappa en grote zus. Hoe zij dit als gezin doorstaan heb ik geen woorden voor. Slechts heel veel bewondering voor hun liefde en kracht.

Lieve, lieve Jinthe. Je hebt geknokt en wij hebben ontzettend van je mogen genieten. Het is goed zo.
Dat weet ik wel, je was op.
Maar het voelt nog niet zo. M'n gevoel zegt steeds, was je nog maar heel eventjes gewoon hier. Kregen we nog maar één lach. Hoorden we nog maar even je lieve geluidjes. Maar ik weet het en blijf het zeggen tot het ook zo voelt.
Lieverd, ik mis je, ik hou van je.

Het is goed zo

Lieve Jinthe,
Ik ken je al vanaf dat je bij je mama in haar buik zat. Altijd als ze je grote zus Esmee kwam halen, was jij dus al mee. En toen werd je geboren, jeetje wat een feest! Esmee was apetrots en nu kwam je in de kinderwagen mee naar school. We, de nieuwsgierige moeders langs het hek, spiekten in de wagen om je te bewonderen. Je moeder had een glimlach van oor tot oor. En jij, jij lachte altijd! Op de whatsapp vertelde je moeder over haar gevoel dat ze dacht dat er wat aan de hand was met je. Onzekerheid volgde en het slechte nieuws sloeg in als een bom. Ik genoot van je, altijd als ik je zag. Ik weet nog de keer dat je moeder en jij Esmee bij ons kwam ophalen na een speeldate met Koen. Je lag ontzettend te zweten in de wagen, ik zag de angst in de ogen van je moeder en jij, je bleef lachen. Je stak je tongetje uit, zoals je zo vaak deed. Tuurlijk weet ik waarom je dat deed, maar ik interpreteerde het als "ik steek mijn tong uit naar iedereen, ja ik ben heel erg ziek maar krijg de ... maar allemaal. Ik geniet van alles om mij heen" . Koen en Max, en alle andere kinderen renden de longen uit hun lijf om geld op te halen voor de stichting. "zodat de dokters genoeg geld zouden hebben om je beter te maken" . Helaas is die behandeling er voor jou niet op tijd, maar heb je in jouw leventje er wel voor gezorgd, dat er voor anderen in de toekomst hopelijk wel een behandeling is. Lieve Jinthe, je leven hier was veel en veel te kort, ik zal je vrolijke blik nooit vergeten. X van Alberdien (en uiteraard ook Robbert en Koen en Max). en als je een knuffel wil, zoek daarboven de oma van Koen en Max maar even op, knuffels geven kan ze als ze beste!

Lieve Jinthe,
Ik legde je knuffelkonijntje over je ogen. Ik haalde het weg "kiekeboe" en dan jou ondeugende lach met daarbij je stralende ogen! Prachtig, zo mooi!
Liefs, Marijke

Lieve Jinthe,

Wij weten het allebei nog zo goed. De eerste keer dat mama met jou kwam kijken bij de rugbywedstrijd van papa. Het was koud maar jij lag heerlijk in je teddybeer pakje in de kinderwagen. Je zachte kleine handjes kwamen maar net uit de mouwtjes van het pakje. Je lag zo heerlijk lief te slapen.

Na de wedstrijd tilde papa jou uit de kinderwagen en nam jou mee het veld op. Wat was hij trots op jou en wilde je aan iedereen laten zien. Een stoere rugbyman met een lieve kleine teddybeer in zijn armen.

Ondanks jouw ziekte genoot je van al het moois om je heen. Met jouw lieve lach en grote ogen maak je iedereen om je heen vrolijk. Wat een prachtig mooi meisje!

Wij zullen jou nooit vergeten lieve Jinthe.

Puck en Steve

Lieve Jinthe,

Wat was je mooi, lief en sterk. Jouw leven was veel te kort en hoewel we al heel snel wisten dat je niet oud zou worden kwam jouw dood toch nog onverwacht. Respect voor je papa, mama en zus hoe liefdevol ze jou hebben verzorgd en hoe realistisch ze waren. Jij zal nooit vergeten worden lieverd, je bent nu een sterretje die op ons neerkijkt.
Rust zacht moppie.

Liefs Miranda Tiggeloven

Lieve buurtjes,

Jullie kwamen naast ons wonen, net het huis verbouwd en toen vertelde je dat jullie samen een kindje kregen. Wat waren jullie blij. Ik zal nooit vergeten toen jullie vertelde dat Jinthe ziek was en niet oud zou worden. Wij hebben intens met jullie meegeleefd en ook mee mogen genieten van de mooie momenten met dit mooie meisje. Ik kwam regelmatig even langs om te kijken hoe het met haar en natuurlijk ook met jullie ging. Wat was het een prachtig meisje met een hele lieve lach. Het was ook heel moeilijk om te weten dat dit schatje het niet zou overleven. Wij hebben heel veel bewondering voor jullie hoe jullie hiermee om zijn gegaan. Jinthe had zich geen betere ouders en grote zus kunnen wensen. Rust zacht lieve Jinthe, we zullen je nooit vergeten. Mara, Jason en Esmee heel veel sterkte met dit grote verlies .

Liefs Peter en Joyce Tiggeloven

Lief gezin,
Wij willen graag het volgende met jullie delen.

Ik kan me nog goed de eerste vakantie met Jason en Mara in Frankrijk herinneren in de zomer van 2016. De mannen actief met de frisbee op het strand, de vrouwen lui op de handdoek lekker aan het kletsen. Mara vertelde mij toen dat zij er klaar voor was om samen met Jason een kindje te krijgen. Hoorde ik inderdaad ook al niet de laatste tijd wat gerammel van haar eierstokken?!
Jason daarentegen had nog zijn wilde haren en zag eerder een avontuurlijke wereldreis voor zich.
Toch na een jaar werd hun liefde steeds sterker en kwamen ze steeds meer op een lijn over gezinsuitbreiding. Jason merkte o.a., door de betrokkenheid bij Esmee, dat vader zijn eigenlijk ook een ontdekkingsreis op zich is.

Anderhalf jaar later was het verrassingsfeestje van Mara op de rugbyclub. Dolblij liet het stel aan ons weten dat ze zwanger waren. Jason en Mara bevonden zich in hun nieuwe huisje te Velserbroek op een roze wolk. Deze roze wolk wisten we zelfs enkele maanden later op de rugbyclub te creëren, door deze stoere mannen plek te veranderen naar een babyshower. Hoe mooi was dat!

Op 7 oktober 2018 was de wereld een nieuw wondertje rijker. Jinthe was geboren. Wat een liefje met een prachtige bos haar. Zouden dit misschien de verloren wilde haren van Jason zijn?!
Maar net zoals het weer zo veranderlijk kan zijn, zo sloeg ook de roze wolk bij de familie Post om naar een grijze wolk.
Er klopte iets niet aan het lijfje van Jinthe. En voordat ze het wisten, zaten zij in een medische rollercoaster.
De schrik was groot en de spanning hoog. Zeker toen de uitslag er uiteindelijk was: een zeer zeldzame ongeneeslijke spierziekte. Wat een verdriet!
Een harde realiteit die laat zien hoe kwetsbaar het mensenleven is.

Als wij iets hebben gezien de afgelopen periode was het wel de kracht van dit stel. Bij een bezoekje aan het Emma Kinderziekenhuis lieten zij aan ons weten dat ze het er al snel over eens waren om Jinthe een zo comfortabel mogelijk leven te geven. Geen makkelijk besluit met alle medische afspraken en de bijkomende morele dilemma's.
Genieten samen met het gezin, familie en vrienden….dat was wat Jason en Mara zoveel mogelijk wilde met lieve kleine Jinthe. Want Jinthe liet aan ons zien hoe kostbaar het leven is. De kleine gelukjes, eenvoudige dingen in het leven werden groots samen met Jinthe. Haar pracht lach, het contact met haar babygebrabbel, een aanraking, een glinstering in de ogen, pret voor de spiegel...Het bracht hen veel warmte en liefde.

Als wij aan Jinthe denken dan voelen we direct pure liefde. Ze heeft mensen dichter bij elkaar gebracht en prachtige menselijke eigenschappen naar boven laten komen: liefde, zorgzaamheid, verbinding, koesteren, steun, acceptatie, openhartigheid, loslaten en moed.
In haar korte tijd op aarde heeft ze zich gekoesterd en geliefd gevoeld. Dat verklaarde haar vechtlust, maar ook die glimlach die ze ons tot aan het eind gaf.

Het voelt raar om te realiseren dat we haar 3 weken geleden op een prachtige zonnige zondag nog zo hebben zien genieten van de waterpret in de tuin samen met het gezin. Achter haar glimlach zat wel een heel apparaat om Jinthe te voorzien van zuurstof. Hoe sterk haar geest en levenswil ook was, het lijf had het zwaar…

's Avonds op woensdag 3 juli loop ik na een heftige dag vol emoties van het station naar huis. Mijn aandacht trekt zich naar de hemel toe. Ik zie een hemel vol prachtige sterren. Ik voel dat er in de hemel een lichtje is aangegaan. Een lichtje dat ons hart raakt. Een lichtje met Jinthe's levenswijsheid, het koesteren van de liefde. Wanneer we het even vergeten of als het gemis te groot is, hoeven we alleen maar omhoog te kijken om het lichtje in ons hart te laten schijnen.