Lieve Jimmy,
Uit hetzelfde hout lijken wij gesneden. Jij wat harder, ik wat zachter. Maar hardhout hoort toch langer mee te gaan, helaas hebben we geen garantie. Onze manier van denken en logica waren zo’n beetje hetzelfde. Toch konden wij altijd heerlijk discussiëren over simpele en ingewikkelde dingen. Vaak gewoon om het discussiëren zelf en gaven we bijna nooit toe, eigenwijs zoals we waren. Mama en Dave dachten dat we dan ruzie hadden, maar dat was natuurlijk niet zo.
Dat discussiëren is begonnen toen je nog jonger was. Vaak waren we het niet eens over regels en door ons opgelegde afspraken. Jij had een ijzersterke eigen wil en soms gelijk als je het niet eens was met de regels. Ik heb toen je uitgelegd dat de belangen van ouders en kinderen soms verschillen en ik je dus nooit gelijk zou kunnen geven. Ook als je dat wel had. Als ouder kun je soms alleen maar zegen: “Omdat het zo is.” Dat vond jij natuurlijk een slap argument, maar begreep het wel. We hebben toen afgesproken dat je dit slappe argument zou pikken, totdat je fundament klaar was.
Een jaar of 4 geleden was dat fundament klaar. Een goeie, sociale, slimme, eigenwijze, reislustige kerel was je geworden. Voor niemand was je bang. Op elk niveau kon je meepraten en vrienden maken. Je studie was nog wel een dingetje, maar je zat op de goede weg. Er moest alleen nog een scriptie geschreven worden. Dit is helaas niet gelukt. De eerste keer doordat het stage hotel op slot ging in verband met Corona. De tweede keer doordat je ziek werd.
Maatjes zijn we, drie en een half jaar geleden geworden, tijdens de verbouwing van je appartement. Toen bleek wat een perfectionist je was. Alles moest pico bello in orde. Ik hoor je nog zeggen: “Jij zegt steeds dat slordigheden wel verdwijnen in het totaal”. Uiteindelijk hebben we er een fantastisch appartement van gemaakt, natuurlijk met hulp van mama, Dave en vele anderen.
Graag wilde je de wereld zien en de mensen daar ontmoeten. Op zeer jonge leeftijd ging je al alleen naar opa en oma in Suriname. Papa en mama stonden je huilend uit te zwaaien op Schiphol en jij liep zo weg aan de hand van de stewardess. Bijna eng hoe zelfstandig je toen al was. Later volgde ook solo reizen naar Noord-Amerika, Indonesië, Azië en Australië. Van je telefoon heb ik de inlogcode gekregen en mocht na je overlijden alles bekijken. Wat een prachtige foto’s heb ik gezien. Wat een contacten heb je daar gelegd met de lokale bevolking. Blijkbaar hadden ze daar ook door wat een speciale gozer je was en kreeg je vrienden over de hele wereld. Op het programma had je Afrika nog staan, het enige continent waar je nog niet geweest was. Helaas is dit, net zoals onze gezamenlijke Oriënt Express treintrip van Moskou naar Peking niet meer gelukt.
Op 1 januari 2020 ging het roer bij je om. Stoppen met roken, van drinken om dronken te worden naar gezellig een biertje en regelmatig sporten. Dat ging hartstikke goed. De kilo’s vlogen eraf. In augustus kreeg je last van je kies. Een maand later werd je meer dood dan levend door de ambulance afgevoerd naar de VUmc. Hier werd Burkitt lymfoom geconstateerd en was je plotseling in levensgevaar. Binnen een paar dagen knapte je wat op, een besloot keihard mee te werken aan je genezing. Meestal lachend en vol goede moed liet je alles gebeuren. In december officieus en in januari officieel leek je genezen te zijn. In complete remissie bleek dat te heten. Kortweg je bent genezen, maar zonder garantie. Nou dat hebben we geweten. In maart van dit jaar bleek de Burkitt terug te zijn. Hoe soepel de eerste behandeling ging, hoe zwaar de mislukte tweede en derde die volgde. De derde een experimentiele behandeling in Barcelona. Dit waren 7 heel zware weken voor je. Elke dag zagen we je achteruitgaan en kreeg je complicaties. Uiteindelijk ben je 6 weken geleden met een ambulance vlucht terug naar Nederland gekomen. Na onderzoek in de VUmc bleek dat ook deze behandeling niet genoeg aangeslagen had en we ons moesten gaan voorbereiden op het ergste.
De afgelopen weken heb ik gemerkt wat een fantastische vrienden je hebt. Uit de foto’s op je telefoon zie ik ook hoeveel lol jullie met z’n allen hebben gehad. Echt super leuk om te zien.
Tijdens een van onze gesprekken gaf je aan niet bang te zijn voor de dood, maar hoogstens een beetje zenuwachtig. Ik denk dat je een, natuurlijk veel te kort, maar fantastisch leven hebt gehad. Met vele, diverse soorten vrienden en soms lastige maar liefhebbende ouders en broer.
Ik mis je nu al kerel, houd heel erg veel van je en hoop dat je je rust vindt.
Papa
