Jessica heb ik leren kennen in de kleedkamer bij Devona. Kaylene turnde daar toen, net als mijn dochters Anouk en Mabelle. De eerste keer dat ze daar kwam hadden we beide zo iets van: He, een bekend gezicht. We kwamen er al snel achter dat we in hetzelfde gebouw werkten.
Toen Mabelle aangaf te willen stoppen met turnen en een sport wilde doen met jongens en meisjes samen, vertelde Jessica met enthousiasme over Refleks. En daar zijn we ook naartoe gegaan. Inmiddels korfbalt ook Anouk bij Refleks en ondanks dat onze dochters nooit in hetzelfde team hebben gespeeld, kwam ik Jessica vaak tegen. Ze vroeg dan altijd geïnteresseerd hoe het was, met mij en de kinderen en of ze het nog steeds leuk hebben bij Refleks.
En dat is ook hoe ik me Jessica herinner, altijd vrolijk, vol enthousiasme en oprecht geïnteresseerd.
Het is moeilijk te bevatten wat er is gebeurd en Jessica gaat enorm gemist worden. Lieve nabestaanden, ik wens jullie nu en in de toekomst veel kracht en sterkte met het verwerken van dit enorme verlies.
Judith van Weel
