Nu 4 jaar geleden en veel is er niet veranderd alleen dat het gemis groter en groter wordt. Je lach, je stem, je humor, zelfs het snurken op de bank. Flashbacks naar die morgen. Veel heb ik er schijnbaar niet van mee gekregen want nog steeds hoor ik details die ik niet wist. Overal politie, ambulancebroeder die je van de bank af trekt en begint te reanimeren(achteraf blijkt dit iemand te zijn die een oproep krijgt als er een hartstilstand ergens in de buurt is) en vraagt of iemand ikan helpen... ik zeg ik mag ik helpen, ik heb je beademd, ondertussen komen wel de ambulance broeders naar binnen en nemen over en halen AED uit, ik moest de kamer uit, bij het zien van de AED vroeg ik de politie agent, zeg me leeft hij nog dan... ik weet het niet zegt hij... ik kreeg weer hoop, hadden Huub en ik het zo verkeerd gezien dan... Nee dus dit is schijnbaar standaard. Vreselijk 2x tot het besef moeten komen dat je er niet meer bent. Ik ben bij je op de grond gaan liggen mijn hoofd op je borst dicht tegen je aan en kon niets anders zeggen... dit kan toch niet... elk jaar beleef je die hele dag opnieuw, en elk jaar mis ik je meer. En de vraag blijft...WAAROM ????????????
Daar zijn we dan, een héél jaar verder. Een héél jaar zonder jou. De laatste dagen, nu, waren héél zwaar, steeds denken;
vorig jaar ... hebben we nog
vorig jaar ... waren we nog
vorig jaar ... konden we nog
vorig jaar ... hadden we nog
vorig jaar .... wat deden we vorig jaar, nu op dit moment
vorig jaar ... wat deed jij, nu op dit moment
vorig jaar ... wat plaatste je op facebook
vorig jaar ... waar was je mee bezig
te bedenken dat je er nog was vorig jaar, ik kan het niet bevatten. Zie je nog steeds op de bank, zittend met wat drinken en je sigaretje, beetje voorover gebogen, het liefst luisterend naar je muziek. Of op je bureaustoel voor de computer, ons in de weg zittend, net voor de televisie. Ik hoor je nog 's avonds als ik in bed lig, ik hoor je voetstappen op weg naar de keuken, ik hoor de ijskast deur open en dicht gaan. Ik hoor hoe je naar boven komt, mopperend op Kira omdat ze bij mij de deur weer open duwt. Ik zie je zitten op je home trainer, met je zweetbandje om en je eeuwige witte t-shirt met gaten, maar wat jou lievelings shirt was. De laatste weken zie ik steeds meer flarden van vroeger, van jou als baby, lachend naar me vanuit de box, of ondeugend weg kruipend. Of als kleuter spelend in de wasmand met de knijpers, rijdend op je fiets, voetballend, als tiener, jong en onzeker, maar ook stoer met je vrienden. als jongeman, met veel problemen, het isolement waar je in zat, geen vrienden mee over. Met al die rot stemmen in je hoofd, waar we hard tegen gevochten hebben, maar wat een gevecht was wat we niet nooit zouden winnen. We hebben er in berust, en het ging je in het algemeen heel goed af op een paar incidenten na! Dan ging het even wat minder, maar gelukkig wist ik de signalen steeds beter te herkennen en waren we er snel bij om in te grijpen. Toch was jij gelukkig, in jou eigen leventje, jou leven hier bij ons, bij de kleintjes waar je zo van kon genieten, dat zien we nu steeds meer terug op de overgebleven video's, die voor ons van onschatbare waarde zijn. Wat deed je ze verwennen... En jezelf ook, niemand die het zichzelf zo gezellig kon maken door 's avonds wat kaasjes en worstjes op tafel te zetten, het liefst een kaarsje erbij aan, muziek luisteren of televisie kijken, naar Barcelona, jou club. Dat snacken hebben ze je die laatste week ook nog afgepakt, nadat je weer een terug val had gehad, want van snacken kon je wel eens rare dingen gaan zien of horen als je dat te laat 's avonds deed. Ik liet het ze maar zeggen, hopend dat je dan wat zou afvallen, niet wetentd dat het je laatste week zou zijn. Net als je laatste avond, ik ging een beetje geïrriteerd naar bed, omdat je zo zat te roggelen die hele avond, man je weet niet hoe me dat spijt, hoe me dat achter volgt.... maar ik wist toch ook niet dat het je laatse avond was. En dan die vreselijke morgen, die nacht dat Kira zo raar blafte, die ochtend zo vroeg, de hondjes héél stil, jij op de bank, zo raar, je zag er zo raar uit, ik wist het eigenlijk meteen, maar ook niet... ik heb je geschud je naam héél hard geroepen, mijn noodkreet naar Huub, die binnen twee tellen beneden was, hoor me nog zeggen het is niet goed met Jeroen.... en het was niet goed, je was zomaar..... weg. Ik hoop dat je weet hoeveel ik van je hou, en hoeveel ik je mis, en dan niet alleen ik, wij als gezin, als familie,
Er is zoveel wat niet meer kan, er is zoveel wat nooit meer zal zijn, er is gewoon geen .... JIJ
Jeroen Daniël Rob ♥15-1-1984 ♥ 30-1-2015♥