Lieve Jeannet,

In oktober 2009 kwam je voor het eerst naar mijn Body Stress Release praktijk in Weesp.
Je vond het heel fijn om te komen en we hadden altijd interessante en leuke gesprekken.
Op een gegeven moment heb je er zelfs over gedacht om zelf de opleiding te gaan doen in Zuid-Afrika, het is er uiteindelijk niet van gekomen.
Je maakte ook andere mensen heel enthousiast.
Ik ga je missen als cliënt maar vooral als mens, enthousiast, nieuwsgierig, ondernemend en optimistisch.
Dag lieve Jeannet❤️

Lieve familie en vrienden van Jeannet,

Hieronder een verslag van een van de vele mooie herinneringen die ik heb aan Jeannet. Ik ben de drie jaar oudere zus van Renske en ik leerde Jeannet kennen op m’n 10e.

In de zomer van 1985 reden Jeannet en Renske met de VW-bus van onze ouders naar ‘Le Douhet’, een klein dorpje in de Charente-Maritime, waar zij vakantie gingen houden in het eenvoudige, doch gezellige vakantiehuisje van de familie. Ik voegde me in hun gezelschap door er met de trein naar toe te reizen en samen vierden we Renskes 20e verjaardag. Op die bewuste dag fietsten Jeannet en ik in alle vroegte door het land om voor haar 20 zonnebloemen te ‘scoren’. Dat viel nog niet mee, zo’n aantal dikke, prikkelige stelen door te snijden en die allemaal achter op de fiets te binden. Ze waren 2 tot 3 keer zo groot als bij de bloemist. We plaatsten ze tegen de ommuurde tuin van het huisje. Het zag er feestelijk uit! Rens was er blij mee, voelde zich echt jarig.
‘s Avonds zouden we haar verjaardag vieren in een ons van harte aanbevolen restaurant in de omgeving: 'Le Moulin de Cierzac’. We dosten ons uit en in onze mooiste jurken gingen we op pad, in de VW-bus. We reden een half uurtje richting Cognac. Toen we onze bestemming bereikt hadden en de parkeerplaats opdraaiden, bleek het een sjieke tent te zijn en zagen we enkel dure auto's staan. Zonder blikken of blozen parkeerde Jeannet het busje tussen de glansmobielen in. Het restaurant, een oude molen, lag er verbluffend mooi bij aan een klein riviertje. We gingen naar binnen, er was nog plek, weliswaar niet in de eetzaal, maar in een soort tussenruimte. Daar zaten we met z'n drieën, overrompeld door de sjieke ambiance, gingen we snel aan de wijn. Een menukaart zonder prijzen... we bestelden een hoofdgerecht en lieten de 'entree' maar achterwege. En toen... verschenen er drie obers met onze gerechten op borden met hoge zilveren deksels erop. We keken elkaar aan en wisten niet of we moesten we gaan lachen of gaan huilen... Hadden we wel genoeg geld bij ons? (Nog geen gepin in die tijd.) We hebben geprobeerd van ons eten te genieten, maar zodra het kon pakten we onze portemonnaies om ons geld te tellen. Geen idee of het genoeg zou zijn...ook het dessert werd geskipt. Rens en ik vreesden voor afwaspraktijken, echter Jeannet had nog wel vertrouwen in de zaak. En…het kwam goed, we bleken uiteindelijk zelfs geld over te hebben voor één glas cognac met z’n drieën, dat we snel achterover sloegen. Jeannet liet nog wat grind opspatten bij het optrekken. De Franse obers en het sjieke publiek lieten we achter met hoog opgetrokken wenkbrauwen. Opgelucht en met veel pret reden we door het donker terug naar huis. Een zomeravond om nooit te vergeten.

Jeannet voor altijd in mijn hart.

Lieve Sjaan, onze nummer 11.

We hebben een man minder.
Deze term wordt in het waterpolo gebruikt wanneer een speelster het veld tijdelijk moet verlaten.
De rest van het team gaat dicht bij elkaar liggen en probeert door goede samenwerking en hard voor elkaar te werken een doelpunt te voorkomen totdat de speelster weer mee mag doen.
Onze nummer 11 keert niet meer terug in ons speelveld.
We waren een sterk waterpolo team, we zijn een sterk team en we blijven een sterk team.
Maar we zijn niet onverslaanbaar.

Sjaan begon met zwemmen bij LZ ’86 in Leiden en speelde daar ook haar eerste jaren waterpolo.
Daarna maakte ze de overstap naar de Futen in Amstelveen, waar ze samen met Karin, Mara en mijzelf begin jaren ‘90 in de hoofdklasse speelde.
Ik leerde van Sjaan dat je serieus waterpolo kon combineren met plezier maken.
In het water fanatiek, op de kant gezellig.
Die combinatie, die Sjaan tot kunst had verheven, werd niet altijd begrepen. Ze zou niet de goede mentaliteit hebben, niet fanatiek zijn.
Je vertelde mij hoe mooi je het vond toen Wim Koolbergen, teammanager bij de Futen, tegen je zei:’je bent goed zoals je bent’.

Niet fanatiek? Integendeel, ook bij het Y waar we in 2003 weer samen speelden en waar ook Kim, Fleur en Patty het team versterkten waren we fanatiek in het water en gezellig op de kant. Heel gezellig op de kant.
We hadden plezier toen Kim al een fles bubbels en bloemen meenam om bij de eerste wedstrijd van het seizoen het kampioenschap te vieren. Arrogant? Nee, realistisch.
Sjaan en Kim wisselden elkaar vaak af op de midvoor, maar soms lagen ze er allebei dan zochten ze even elkaars blik en maakten er samen wat moois van.
Samen hadden ze vaak lol over een nieuwe manier van verdedigen op de mid-achter: je hand voor de ogen van de tegenstander houden en kijken hoe dit valt bij tegenstander en scheids.
Sjaan hield ervan de regels te testen en optimaal gebruik te maken van het grijze gebied. Het ging haar niet om de regels, maar om de intentie.
Ze hebben deze verdedigingstactiek nooit uitgeprobeerd, vergeten in het vuur van de wedstrijd.

We hadden plezier elke donderdag na de training, eerst even met een flesje bubbels in het bubbelbad en dan naar de beruchte Y kelder.
Plezier bij het verzinnen van een nieuwe variant op onze Y yell, elke wedstrijd weer.
Plezier en bier, veel bier in de Y-kelder.
Getapt door Ezra, toen 12 jaar met Friso slapend onder de bar.
Maar ja, zo ging dat in de Y-kelder:
We hadden pret voor 11.

“Ja we gaan….” riepen we elk uur, het werd toch echt wel tijd om te gaan.
Maar ja, wie moest er dan het licht uit doen?
En er was altijd weer een gesprek.
Want diepgaande gesprekken is waar het om draaide bij Sjaan.
Pure en oprechte interesse.
Er totaal zijn met volle aandacht voor de ander, én met veel humor.
Uit het leven halen wat erin zit, voor Karin de essentie die ze deelde met Sjaan.
Wat een bijzondere en intense levensmomenten hebben we met elkaar ervaren.
Sjaan was voor iedereen om haar heen een echte hestia, de godin die vastheid geeft, de huiselijkheid.

Ook de laatste tijd bleef die volle aandacht voor anderen.
Zo zei ze laatst nog tegen Patty dat ze spekkoek mee moest nemen voor de kinderen.
Toen Patty later in de avond terug kwam om te kijken of de medicatie werkte vroeg Sjaan of de kinderen de spekkoek lekker hadden gevonden.

Sjaan speelde waterpolo zoals we haar ook buiten het water heb leren kennen:
een bijzondere combinatie van intelligentie, rust, humor, oprechte aandacht, kracht én kwetsbaarheid.
Na onze waterpolo levens waren er andere momenten dat we samen kwamen: Theatervoorstellingen van Mara, jaarlijks naar het Amsterdamse bostheater, waar in 2019 het toneelgezelschap van Mara speelde, concerten van Fred, feestjes .... en toch weer af en toe die Y-kelder.

De laatste keer dat we als team te water gingen was 2 jaar geleden.
Fleur had geregeld dat we met dit team nog even konden ballen in ons zo geliefde Sportfondsenbad Oost.
Sjaan vond het heerlijk, dat vrije gevoel in het water
Wat waren we met z’n allen weer speels, als vanouds.

Toen ik een paar weken terug met Sjaan deze herinneringen ophaalde vroeg ik of ze de speech wilde horen of lezen, je wilde daar nog even over nadenken.
Ik weet zeker dat je nu meeluistert.

Een paar mooie regels van de songtekst van het nummer Better Together dat jullie zo gaan horen, vrij vertaald.
Liefde is het antwoord, tenminste voor de meeste vragen van mijn hart
Waarom zijn we hier? En waar gaan we heen?
En waarom is het zo zwaar?
Het is niet altijd makkelijk, het leven kan soms misleidend zijn
Maar ik vertel je één ding, het is altijd beter als we samen zijn.

We hebben een man minder, we missen onze nummer 11, maar we blijven altijd samen.
Dag lieve Sjaan, we houden van je!