Ik kende Jan van huiswerkbegeleiding jaren terug en schrok enorm toen ik kennis nam van zijn overlijden via LinkedIn. Jan staat me bij als een ontzettend lieve (toen nog) jongen. Van wat ik over hem lees groeide hij uit tot een vriendelijke, ambitieuze man. Ik wens de nabestaanden veel sterkte met dit verlies.

De dag waarop ik Jan voor het eerst ervaarde, was de heidag met de afdeling strategie van reclamebureau Natwerk. Zoals eerder verteld, kwam Jan die dag behoorlijk te laat. Menig mens was met de staart tussen de benen de zaal in gelopen. Compleet rood aangelopen. Maar toen ik Jan de deur open zag zwiepen, zag ik alleen maar plezier. Natuurlijk speet het hem dat hij te laat was, dat meende hij oprecht. En hij strafte zichzelf er niet voor. Hij erkende het, nam verantwoordelijkheid voor z'n fout en nam daarna deel met aandacht en nieuwsgierigheid. Echt heel volwassen. En heel authentiek.
Later, bij de lunch, viel dat me weer op. Hij kende ons zo goed als niet, zat ineens met ons aan tafel. De gesprekken gingen over dingen zoals familie en hobby's. Maar ook over het vak, soms heel inhoudelijk, over best vergevorderde onderwerpen. Jan deed in alle gesprekken mee. Hij zone-de niet uit. Hij keerde niet in zichzelf. Hij ging ook niet zenuwachtig doen. Hij deed volledig mee. Hij deelde zijn kijk, zelfs al wist hij ergens niets van af. Hij bracht aandacht en nieuwsgierigheid. Weer zo volwassen. Zo authentiek.
Ik heb Jan tot mijn grote spijt in de maanden daarna weinig gesproken. Slechts vluchtige babbeltjes bij de lunch. De afspraak voor het bakkie koffie stond. Maar God wat had ik die graag véél eerder gedaan. Jan en ik hadden goede vrienden kunnen worden, want we hadden veel met elkaar gemeen. Hij hield van dezelfde muziek. Maakte net als ik graag muziek. Hij krabbelde net als ik z'n notitieboekje op de heidag vol met tekeningetjes. Dezelfde interesses, dat helpt bij vriendschap sluiten. Wat ik nog meer ervaarde: Jan liet zichzelf zien. Hij maakte oprecht, waardevol contact. Hij had me binnen één dag al toegelaten. We hebben elkaar niet genoeg gesproken, totaal niet. Maar ach, weet je wat. Volgens mij waren we al vrienden.

Rust zacht Jan. Jouw oprechte openheid zal mij blijven inspireren.

Och Marc en Froukje,
Ik las in het Parool het mooie ‘Tenslotte’ over jullie prachtige zoon Jan en was overvallen door het bericht. Wat een verlies voor jullie, voor zijn broers, vrienden en dierbaren. Heel veel sterkte en liefs,
Robert

Ik ben diep geschokt en moet huilen. Ik ken Jan niet persoonlijk maar wist wel wie hij was en wat hij deed. En dat hij zo op Marc lijkt. Zo jong en zo midden in het leven.
Ik ken wel de hele familie van den Eerenbeemt. En daarom een hele dikke kus en heel veel sterkte voor Marc, Froukje, Herman, Michiel. X