Beste familie en vrienden,
via deze weg wens ik jullie veel sterkte in deze zware tijd.
Het is lang geleden dat ik Jacques voor het laatst heb gezien op een familie bijeenkomst. Ik herinner me hem als een uitbundige welbespraakte man en denk met een glimlach aan hem terug.
Nogmaals veel sterkte om dit verlies een plek te geven.
Groeten,
Joep, Marjolein, Merrick en Silver Heijen

De intitialen J.F.M.J. zal ik niet vergeten. Ik las ze talloze malen. De eerste keer kreeg ik een brief van je als coördinator van het Kraakteam in Groningen. We voerden actie tegen leegstand in de stad en haalden het landelijke nieuws. Het was 1974. Jij stuurde een solidariteitsbetuiging. We kenden elkaar niet. Een paar jaar later ontmoette ik je in Hilversum als bevlogen en welbespraakt raadslid en begreep dat jij die brief geschreven had. Ik werkte bij het JAC en was onder de indruk van je retorische gave. Altijd actief en betrokken. Moeilijke zaken niet uit de weg gaand. Met vele artikelen en open brieven. Puur en onverschrokken. Jaren later werkten we bij de Universiteit Utrecht. In het licht van de wetenschap werkte je er als voorlichter. Rustiger. Je maatschappelijke betrokkenheid bleef.
Een markante man is niet meer. Ik wens Ellen en de familie veel sterkte.
Eric van der Want

"Ach, Jacques ....", .... dat dacht ik letterlijk, toen ik net na een dag werken "je" advertentie in De Gooi- en Eemlander zag.
Wij kennen elkaar vanuit diverse, en soms intense , momenten uit de politiek in Hilversum.
Eens was je, ik denk ik 1982 (?) de enige die we kenden met een videorecorder. Natuurlijk had je die. Je nam "ons" cabaret optreden in Lilith op van ons jubileum van de werkgroep "Vrouw en politiek". We werden uitgezonden 's avonds laat op de kabel en hebben het later bij jou en Ellen terug gezien.
Zo gaat er nog veel meer door mijn hoofd. Jouw van harte strijd voor de huurders bijvoorbeeld.
Ik wens je, dat je Rust in Vrede.
Voor Ellen, Roger en Femke en Sascha veel sterkte, warmte en kracht de komende tijd.
Lieve hartelijke groeten,
Helma Ketelaar

Toen Jacques Ellen ontmoette en een relatie met haar aanving, moest hij noodgedwongen ook regelmatig naar Spaubeek, om Ellen in haar ouderlijk huis te ontmoeten. En toen was de fiets het normale vervoermiddel om je van het ene dorp naar het andere te verplaatsen. Niet zo normaal was de staat van de fiets waarop hij zich pleegde te verplaatsen. Dat ding rammelde namelijk aan alle kanten. Het gerucht ging, dat men in huize Heijen Jacques al twee straten verder kon horen aankomen.
Het leven en werken van Jacques vertoont veel parallellen met deze rammelende fiets. Waar hij was kon je hem meestal al van verre horen, duidelijk aanwezig en tevens op weg van de ene discussie naar de andere. Hij mocht zich graag inzetten voor zijn medemens, soms op het irritante af. Hij schroomde niet om medemensen, tegenstanders, zowel als medestanders, tegen de haren in te strijken en luid bellend zijn eigen standpunten naar voren te brengen, alles om maar het gestelde doel te bereiken. Dat kostte hem regelmatig zijn goede relatie met die medemensen. Enkele uitzonderingen zijn te vinden in met name Ellen en enkele van zijn directe familieleden.
De laatste jaren waren jammer genoeg ook te vergelijken met een rammelende fiets, de wielen bleven nog wel ronddraaien, maar de spatborden waren er al afgevallen, de banden lek, de ketting liep regelmatig van het tandwiel en de trappers waren haast niet meer rond te krijgen en uiteindelijk deed zelfs de bel het niet meer.
Maar om te spreken met Gerard Reve: "zijn leven is niet onopgemerkt gebleven".
Ellen, Roger en Femke, Sascha veel sterkte toegewenst.
Nettie en Jeu