Lieve meneer de Keizer,
Zo leerde ik u kennen ongeveer een jaar geleden toen ik in bernissesteyn kwam werken.
Koos noemde ik u nooit.. ook al zei u... je mag wel Koos zeggen hoor. ❤
Ik zal me u altijd blijven herinneren als een warme, lieve, meelevende en vooral charmante man.
Hele verhalen kon u vertellen over vroeger,
over uw werk op de pont, waar u ook met mijn schoonvader zijn vader gewerkt heeft, en korte tijd met mijn schoonvader zelf.
U vertelde ook over de vopak en over de tijd in het buitenland.
Ook hadden we af en toe, vooral in het begin gesprekken over uw overleden zoon en uw vrouw.
U miste u vrouw erg, ze was een lieverd zei u altijd.
Vaak liep u over de gang, en zei u tegen me... als ik vluchtig langs u liep, ( omdat ik altijd haast heb) je mag zo wel even bij me komen zitten hoor.
Dan kan je even uitrusten, jij bent altijd maar aan het werk!
Ik zei dan.. als ik straks tijd heb kom ik even bij u zitten, oja.. dat is goed zei u dan!
Als ik dan even tijd had tussen de drukte van het verzorgen van de andere ouderen, ging ik even 5 of 10 minuten bij u zitten op de bank.
Dat vond u zo gezellig, wil je een bakje koffie zei u dan.
Maar dat moest ik altijd afslaan omdat daar te weinig tijd voor was.
Bijna altijd zei u..als ik naast u op de bank zat.. wat heb je mooi haar en mooie oorringetjes.
U was altijd erg dankbaar voor alle zorg en hulp die wij u gaven.
Ik ben dankbaar dat ik voor u heb mogen zorgen.
Voor altijd in mijn herinnering!
Liefs, Daniëlle ( verzorgende bernissesteyn)