Lieve mama, Jeroen, vrienden, verpleegkundigen van Malderburch en familieleden.
Allereerst wil ik jullie bedanken voor het feit dat jullie gekomen zijn of deze dienst via de livestream volgen. Mijn vader zou versteld hebben gestaan van deze hoeveelheid mensen. Ik ben zeker dat er ook veel mensen de livestream volgen i.v.m. het Corona virus.
Wij hebben maar een kleine familie en veel familieleden en vrienden van pa zijn inmiddels overleden.
Mijn vader werd op 31 maart 1933 in Den Helder geboren. Zijn zus Tiny was 7 jaar ouder.
Zijn opa Jacob Harjer had eerst samen met vader Barend een verhuisbedrijf. Destijds was dat nog met paard en wagen. Op één van de getoonde foto’s staat mijn vader met de nagebouwde speelgoedversie van de verhuiswagen. Mijn vader’s interesse in paarden is in die tijd ontstaan. Later opende zijn vader een meubelzaak in het centrum van Den Helder.
Pa had altijd een sterke eigen wil, ook op jeugdige leeftijd. Hij vertelde mij dat hij als kind een bokkenwagen had. Hiermee is hij zelfs op 9-jarige leeftijd zonder zijn ouders iets te vertellen van Den Helder naar Anna Paulowna gereden…een afstand van 18 km!
Hij vertelde ons ook dat hij het op school maar saai vond. Tijdens zijn lessen tekende hij liever. Toen kwam de 2e Wereldoorlog. Den Helder had een marinebasis en men vreesde een bomaanval door de Duitsers. Vooral oma Gré was erg bang. Het gezin besloot om naar Nijmegen te verhuizen. Aan de Willemsweg opende zijn vader opnieuw een meubelzaak die later door mijn vader werd overgenomen.
Hij was trots op zijn winkel, maar eigenlijk beleefde mijn vader meer plezier in zijn hobby’s. Hij schilderde en organiseerde diverse exposities. Ook speelde hij graag piano (klassiek en vooral jazz). Hij speelde in diverse jazz combo’s. Tijdens één van zijn optredens in de Stellakelder in Nijmegen heeft hij mijn moeder ontmoet. Zij trouwden, ik werd geboren en zij verhuisden naar de Vermeerstraat in Nijmegen-Oost waar wij helaas maar tot mijn 3e jaar als gezin samen waren. Later woonde pa nog samen met Nel totdat Nel in 2005 overleed. Nadat mijn vader zijn winkel aan de Willemsweg verhuurd en later verkocht had kon hij zich helemaal storten op zijn hobby’s: schilderen en muziek. Mooi om naar zijn exposities en optredens te gaan en hem zo trots en blij te zien. Ook bouwde hij een model van een stoomcarrousel waar heel wat tijd aan besteed werd.
Hij genoot ook van reizen. Hij reisde graag naar Oostenrijk, Italië, Frankrijk en Indonesië. In 2010 is hij nog samen met mijn moeder naar New York geweest.
Wij merkten vanaf 2010 dat het geheugen van pa hem steeds vaker in de steek liet. Het ging nog weleens mis met onze afspraken. Ik herinner mij o.a. dat wij op mijn verjaardag in 2014 in Nijmegen uit eten zouden gaan. Met verschillende auto’s vertrokken we uit Malden. Mijn vader kwam maar niet aan in Nijmegen en hij was niet te bereiken. We maakten ons zorgen, want niemand wist wat er aan de hand was. Ik kreeg pas om 23:30 uur contact met hem. Hij vertelde dat hij onderweg naar ons verdwaald was. Een man vertelde hem dat hij in Wijchen was i.p.v. Nijmegen. Een paar maanden later moest hij naar zijn tandarts in Grave. Ik wilde samen met hem gaan, maar dat wilde hij niet. Die weg die kende hij wel. Hij is erheen gereden, heeft zich laten behandelen door de tandarts, maar kon daarna zijn auto niet meer vinden……De volgende dag had de tandartsassistente de auto gevonden….op een vergunninghoudersparkeerplaats achter een restaurant. Ik haalde de auto de volgende dag samen met Jeroen op. Op de brug bij Grave werd ik door de politie gebeld met de mededeling dat ik in een gestolen auto reed. Mijn vader had de auto waarschijnlijk als gestolen gemeld, maar wist er niets meer van…...In datzelfde jaar kreeg hij na onderzoek de diagnose Alzheimer.
In de eerste jaren bleef hij redelijk stabiel. Hij bleef grapjes maken en kon genieten van koffie met iets lekkers. Piano spelen en schilderen lukte niet meer, zijn stoomcarrousel haalde hij uit elkaar…. Thuis kreeg hij steeds meer zorg: een huishoudelijke hulp, Buurtzorg, Home Instead, vrijwilligers en wij als mantelzorgers. Hij genoot van onze komst en wanneer we vertrokken zei hij steeveest “tot spoedig ziens – Wanneer kom je weer?”.
Helaas ging hij ook lichamelijk achteruit en werd valgevaarlijk. Hij is o.a. van de trap en door een glazen deur gevallen. Zorg kon thuis niet verder worden opgeschaald. Wij stelden hem voor om voor zijn eigen veiligheid te verhuizen naar een zorgcentrum, maar hij wilde liever in zijn eigen woning blijven….totdat het dit jaar echt niet anders meer kon. Hij is op 6 juli naar zorgcentrum Malderburch verhuisd waar hij het enorm naar zijn zin had. In zijn beleving woonde hij daar al jaren. Ook daar bleef hij grapjes maken en sloot hij vriendschap met een andere bewoner. Ik trof de heren soms weleens samen aan met een wijntje bij de tv.
Afgelopen maand merkten wij dat hij kortademig/ benauwd was. Vanaf dat moment ging hij achteruit.