“Eigenlijk ben ik de enige bij [De Redactie] die niets kan” zei Jaap wel eens tegen me als iedereen op het Monnickendamse kantoor rondzoemde als in een bijenkorf. Nou Jaap dat viel dus wel mee. Je ongebreidelde ideeënrijkdom, je vermogen tot verbinden, je organisatietalent (Je boekje met kantoorregels: iedereen zet koffie en iedereen neemt altijd de telefoon op) hebben altijd grote indruk op me gemaakt. En al was ik ‘extern’ ik heb me altijd ontzettend thuis gevoeld alsof ik bij de [Redactie]familie hoorde. Na mijn transformatie van fotograaf naar vormgever gaf je mij het vertrouwen en de mogelijkheid om dat nieuwe vak uit te bouwen.
Met groot plezier voerde ik je vele inspiratieve opdrachten uit. Bladerend in mijn archief: Het Redactielogo/huisstijl, ‘De hoofdredacteur kwam uit de lucht vallen’ met fotosessie op De Texelse luchthaven, de bijsluiter van de prachtige bronsjes van Chinese Nieuwjaarstekens, De Grote prijsvraag voor journalisten, teveel om op te noemen.
En niet te vergeten de fameuze mailings met kunstenaars Carel Willink, Con van Velsen en Michael Parkes, En over die mailings: Tijdens de afscheidsceremonie werden veel van je kwaliteiten genoemd; ik voeg er nog een aan toe: Durf; oplaag van 5.000 tot 10.000 voor deze mailings was voor mijn kleine MKB kantoortje geen dagelijkse kost.
Uit de AM-tijd waarin ik soms als fotograaf mocht optreden heb ik niet zoveel herinneringen, nou ja eentje dan: op een AMCongres waar de catering nogal tegenviel: “Ze komen alleen maar voor het vreten!!”
Intussen bleef de combinatie van privé vriendschap en zakelijke relatie gewoon overeind.
Vanaf onze Monnickendamse tijd tot aan de Prinsengracht, we bleven elkaar, misschien iets te weinig, zien. Mijn broeder in de - soms flauwe?- woordgrappen, al konden we ze beiden van elkaar altijd appreciëren. Je begreep ze sneller dan het licht en je schaterende lach zal altijd in mijn gedachten blijven.
Je speech bij de opening van mijn foto-expositie, want dat kon je als geen ander, je genoot er zichtbaar zelf van. Erudiet en doorspekt van vele citaten, je had er wel duizend paraat.
Je verhaal over Brecht in haar kinderwagen waarin ze verzaligd ’Fredje’ zei als ik op afstand tegemoetkwam.
Er is nu een eind gekomen aan een bijzondere relatie maar niet aan een prachtige herinnering. We wensen Ellen, Brecht, Kathelijne, partners en kinderen sterkte.
Fred