Hadïta,
Het begon, heel simpel, met je naam - Ita Luten - onderaan je brief. Je naam net als de brief zelf: kort, direct, opgewekt. Dat was mijn eerste kennismaking met jou. Toen las ik je cv. Dat was inspirerend. Instinctief wist ik het meteen: dit is uit de stapel sollicitatiebrieven dè kandidaat voor universitair docent bij mijn leerstoel in Delft. Tijdens het sollicitatiegesprek, een week of wat later, werden je naam en je cv een gezicht: jouw gezicht, jouw stem, jouw persoonlijkheid. Het klikte direct.
Dat was op de kop af 25 jaar geleden. Jouw sollicitatiebrief, mijn intuïtie, onze ontmoeting: een klik. En die klik is gebleven. Of nee, die klik werd een verbond. Een verbond dat als vanzelf ontstond, dat zonder ooit enig scheurtje stand hield en dat altijd zal blijven bestaan, al blijf ik voorlopig hier en ben jij ondertussen op de grote plas stuurman of dirigent achter de horizon.
Een geweldige tijd, brainstormen, werken met jou. Wij, de twee complementaire talenten, Jut & Jul, Jip & Janneke, Ying & Yang. Het moeten honderden uren zijn geweest bij jou thuis, bij mij, soms nachtenlang. Duizenden kilometers samen onderweg van hot naar her. En maar praten en filosoferen en lachen ook, vooral om die knotsgekke architectuur-kapriolen van ’s lands haute couture vormfetisjisten, die wij te vuur en te zwaard bestreden, wier plannen wij van ons advies moesten voorzien of wier gerealiseerde projecten we gewoon voor de lol bezochten om ons te verkneukelen aan hun triviale missers. Lang leve al die foute architecten, die niets anders deden dan het bewijzen van ons gelijk!
En gelijk hadden we, hebben we, al zal het ons ondertussen een zorg zijn of we het ooit kregen of krijgen. Wij hadden genoeg aan vertrouwen dat wij in die wervelende tussentijd aan elkaar gaven. Dat vertrouwen draag ik vol trots op mijn schouder voor altijd met me mee.
Lieve Ita, wat een weelde dat jij in mijn leven was, bent en blijft.
Maarten Wijk
(tweede stuurman)
