Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Mijn lieve vader is plotseling uit ons leven weg getrokken. Ik zeg ons, hij was vader van mijn broer en ik en trotse opa van 4 kleinkinderen en man van onze moeder.Hij stond nog zo midden in het leven, ook al was hij 77 jaar, hij deed nog van alles, fietste overal naar toe, was heel erg bij de tijd zeker wat computer en telefoontjes betreft, hij wilde alle nieuwe snufjes weten, maar hij baalde er zo van dat hij het niet allemaal meer zo goed kon opslaan, het duurde allemaal langer dan vroeger. Maar ja dat hoort bij ouder worden zei hij dan.Pap was een hele lieve een goede man, stond voor iedereen klaar en zei nooit nee. Hij genoot zo van ons en zeker van zijn kleinkinderen, belde ons op als hij de kleinkinderen 2 dagen niet gezien of gehoord had. Ik mis hem heel erg en het lijkt of het erger wordt in plaats van minder, zijn aanwezigheid, zijn advies, zijn blijheid, zijn alles. Het is nog zo onwerkelijk dat hij er niet meer is en dat we hem nooit meer zullen zien en aanraken.Pap ging 20 juli 2012 naar het ziekenhuis voor een eenvoudige ingreep aan een vergrote prostaat. Ik bracht hem naar het ziekenhuis, niet wetende dat ik hem daar niet meer levend op kon halen. Ik zwaaide nog toen hij naar binnen ging. De avond na de operatie ging nog bij hem op bezoek, operatie was goed gegaan. Ik had 2 tekeningen meegenomen van de kids, hij heeft de tekeningen bekeken en gelezen en zelf nog een uitleg bijgegeven, ik heb dat gefilmd, (ook zo iets mafs, dat heb ik echt nog nooit gedaan) Hij gaf een kus op de tekening en ze": Bedankt jongens........."dat staat dus ook op de film, zo bijzonder mooi om dat te hebben. Hij wilde ook al snel naar huis maar moest toch 2 daagjes in het ziekenhuis blijven. Vrijdags zouden we hem weer ophalen. Helaas werd ik vrijdagochtend gebeld door het ziekenhuis dat het niet goed ging met mijn vader. Ik schrok enorm, hoe kan dat nou?!?! Hij was naar toilet gelopen en onwel geworden, daar hebben ze hem snel gevonden en gereanimeerd, dat hebben ze 47 min. gedaan, heel lang dus. Toen hebben ze hem naar IC gebracht en daar hebben wij hem ook als eerste weer gezien, echt zo VERSCHRIKKELIJK......hij lag daar zo slecht bij aan allemaal slangetjes en monitoren om hem heen. Het ging niet goed. Zijn hart klopte weer maar dat was ook echt alles.........Het was de komende 24 uur kritiek....Helaas is hij dus ook die middag overleden. Oorzaak hoogstwaarschijnlijk een longembolie, een bloedprop die naar zijn longen/hart is geschoten en dat hij door dus onwel van geworden is.We stonden allemaal om hem heen toen hij echt overleed. Ik lag op zijn buik, zijn brede borstkast met al die haren, ja dat hoorde bij Pa. Ik heb hem toen nog samen met mijn schoonzus gewassen, ik wist niet dat ik dat kon, maar ik vond het zo fijn om te doen, hij was nog warm en dat vond ik fijn.Geen afscheid kunnen nemen............zomaar ineens weg.........zo'n lieve energieke man, mijn vader, die zoveeel gedaan heeft voor mij, ik heb hem niet eens kunnen bedanken.Lieve lieve Pap, ik heb zoveel aan je te danken en van je geleerd, ik geef dat door aan mijn kinderen.Ik hou heel veel van je!!XXXJe dochter Marjolein