Hironder de toespraak van de uitvaart:

Haarlem, 28 november 2020

Lieve Henk,

Hier zijn we dan, een jaartje geleden hadden we in jouw geliefde kroeg de Grote Hoek een gesprek over de dood. Wat weet je nog van de tijd voor je geboorte vroeg Henk aan mij. Even denken hoor Henk, dat moest wel even na een paar biertjes, niets zei ik vervolgens. Nou Bassie, dat is nou precies wat ik bedoel, dat is na de dood ook zo, dus je hoeft nergens bang voor te zijn. Het gesprek ging verder zoals vrienden dat wel vaker doen en we spraken af, dat als het eenmaal met één van ons zo ver zou zijn, dat de ander iets zou zeggen op de uitvaart. En dan gaan we er een mooi verhaal van maken. Maar zo ver is het nog lang niet Henk, we gaan eerst nog een aantal jaren genieten, Henk was het er helemaal mee eens en we bestelden nog een biertje, want zo deden we dat. Belofte maakt schuld. Nu sta ik hier, nu zijn we hier, zo onverwacht, zo uit het niets, zo intens verdrietig, je bent zomaar weg, dat is bijna niet te bevatten, maar ik ga er een mooi verhaal van maken vriend, omdat ik van je hou en omdat je dat verdient.

Lieve Patricia, lieve An, familie en vrienden,

We gaan even terug naar het begin van de jaren 80, Haarlem Noord is het decor, waar Henk nog thuis woonde bij zijn ouders in de Sperwerstraat. Een slanke jongen, verzorgd uiterlijk, sluik haar met een matje, dat was mode destijds en je was altijd vrolijk en in voor een geintje. Alle opgeschoten pubers verzamelden regelmatig op het plein aan de Rijksstraatweg voor de Zeven Smarten Kerk. Daar ontstonden vele vriendschappen, ook die van ons. En iets later hadden we Buurtcentrum Noord, een mooie bar voor iedereen uit de buurt, een verzamelplaats waar gedronken, gekaart, zeilen met name, gepraat en plannen werden gemaakt op de geweldige muziek uit die jaren. Vanuit daar werden zeker in het weekend plannen gemaakt voor een verdere stapavond, die reikte van de heer van Jericho in Heerhugowaard, tot Zandvoort, maar ook vaak richting de Smug, de naam die jij zo leuk kon nadoen uit de mond van ome Karel, gaan we nog naar de Smog? Daarna nog even een sateetje halen bij café Kennemerland of een afzakkertje bij Populair. We hadden nog een keer een akkefietje, zoals jij dat altijd noemde, op de kermis van de Santpoortse Feestweek met een stel IJmuidenaren, nou hadden we wel vaker akkefietjes, maar daar werd onze vriendschap nog closer doordat we achter elkaar bleven staan en op elkaar konden rekenen. Het ging iets later helemaal mis bij een schoolfeestje in Santpoort, de details zal ik besparen maar uiteindelijk resulteerde dat in een verblijf voor ons beide en nog een paar vrienden voor vier dagen op het politiebureau in IJmuiden. Toen we daarna bij je thuis langs kwamen, kregen we met je moeder te maken, het werd al snel duidelijk dat we niet aan ‘’mijn Henkie’’ mochten komen en we moesten de straat uitvluchten. Later is dat allemaal goed gekomen en het positieve van dit alles was, dat Henk en ik wisten dat we zoiets niet meer wilden, we sliepen liever thuis, in tegenstelling tot een aantal andere vrienden waar we mee om gingen. Het was voor ons een levensles. Ondertussen opende het wapen van Schoten ook weer zijn deuren en waren we er zeker op vrijdagmiddag aan de bar bij Jan te vinden, ook dat was een mooie tijd, je ouders kwamen ook wel eens langs, met zijn alleen zingen onder leiding van ome Karel met zijn hele zeemansgenre, we zitten op een schip, in de oost is niets gedaan en tante Mien heeft laten maken en weet ik veel wat voor nummers nog meer. 30 jaar later konden we ze samen nog opdreunen.

Zoals ieder jaar, zou ik naar Spanje gaan met vrienden, Benidorm werd het deze keer en het leek jou ook leuk om mee te gaan, dus spraken we dat af. Je werkte ondertussen als glazenwasser bij Ron. Alleen er kwam iets tussen, je moest met je werk naar Londen en dat betekende dat je niet mee kon. Wij zijn wel gewoon gegaan en op dat moment gebeurde voor jou wat bij ons allemaal bekend is, je maakte een ongelukkige val met een crossmotor met de gevolgen die we ook allemaal weten, de wereld zag er in een keer anders voor je uit. Als de dag van gisteren kan ik mij herinneren hoe je daar lag in het AMC in een soort hoepelbed, eerst was er nog hoop dat je kon herstellen om weer te gaan lopen, maar die hoop vervaagde al snel. Al je vrienden uit het buurthuis kwamen trouw op bezoek en later verplaatste de groep naar Heliomare waar je toen naar toe bent gegaan. Het werd ook in Heliomare een soort clubhuis, er was tenslotte een bar en hoe vervelend de situatie ook was, je maakte er het beste van. Altijd positief naar buiten, tot op de dag van vandaag, al weet ik dat je het af en toe ook heel zwaar hebt gehad. We hebben het er wel eens over gehad als je wel zou meegegaan zijn naar Spanje, maar wat als, daar was je niet van, het was zoals het was en je wilde positief de toekomst in en dat heb je ook altijd naar de omgeving uitgestraald, echt heel bewonderingswaardig lieve Henk.

Ondertussen werd thuis het huis verbouwd in de Sperwerstraat, zodat je daar weer kon gaan wonen op de begane grond. Het werd een warm welkom, je had je eigen kamer en er kwam veel visite langs. Je ouders waren altijd heel gastvrij en ondertussen had je het voor elkaar dat je ook over een aangepaste auto kon beschikken, een witte Nissan Sunny als ik mij niet vergis. Ondertussen woonde ik zelf in de Reigerstraat, waar je vaak langs kwam, onze gedeelde passie om naar voetbal te kijken op tv en zelfs toen al lachen om Johan Derksen met zijn commentaar. Of je kwam eten, lekker in de tuin zitten of we trokken er samen op uit. We zijn ook diverse keren naar Feyenoord geweest en het Nederlands Elftal in de kuip. Daar zaten we mooi aan de rand van het veld, later kwam daar een soort platform voor rolstoelen, maar daar zat je niet graag, je wilde er op een of andere manier niet tot die groep behoren, je voelde je daar te goed voor en dat begreep ik wel. Je ging ook weer af en toe mee op stap in de buurt, we gingen weer naar Zandvoort en je deed eigenlijk zoveel mogelijk wat je altijd gedaan had. Ron nam je mee naar de Antillen, geweldig vond je het, waar je passie voor vissen naar hartenlust kon beoefenen, ja vissen was je ook dol op. Zo haalde ik je ook nog een keer over om naar de bioscoop te gaan, vriendinnen gingen ook mee en hadden we logeplaatsen in de Cinema Palace voor de Bodygard, ik heb het even gegoogeld maar we zitten ondertussen in 1992. Daar ging je in een bioscoopstoel zitten en dat was een mooi gezicht, weer even zonder je rolstoel. Nou vonden wij de film echt verschrikkelijk, dat we in de pauze weg zijn gegaan, tegen de vriendinnen zeiden we dat we ze na de voorstelling op kwamen halen en hebben daarna tot half 5 ’s nachts in de Natte gezeten. Welke vriendinnen? Daarna brachten we je weer naar huis, waar je moeder ons ontving met de woorden: ‘’wat hebben jullie nou weer gedaan met Henkie?’, waarop je vroeg op zijn ome Karels, heb je nog soep An? En dan was het weer goed. Het was weer ouderwets gezellig, en dat gebeurde gelukkig weer vrij regelmatig.
Je was mijn getuige op mijn eerste huwelijk, je ging mee op mijn vrijgezellenavond, jullie hadden een busje gehuurd die bestuurd werd door Fred van de wasserette, richting Amsterdam werden er in de bus strijkers afgestoken, waarbij de Luimer geen rekening hield met jou, waardoor er een wond aan je been ontstond en jij op je eigen wijze reageerde, je voelde het niet, maar wel ff uitkijken he.
Zo herinner ik mij ook nog de 25 jarige bruiloft bij je ouders thuis en andere feestjes die jullie gaven, met rolstoel en al de trap op bij VVH, dat ging nog wel, maar na een paar uur in de kantine, was naar beneden toch een stuk lastiger. Je ging je eigen zaalvoetbaltoernooi organiseren in de Tetterodehal, het Henk van der Werfftoernooi kwam jaarlijks terug met als doel het weerzien van oude en nieuwe vrienden. Je was goed bevriend met velen uit de buurt, Sjaak, Gap, Peter, Ron, Robbie, Marco, Jan, Richard, Hans, Martin, ja, met wie niet eigenlijk? Ik vergeet er zeker nog een aantal en iedereen droeg je een warm hart toe, gewoon om wie je was met je humor en je positieve instelling.

Het leven ging door, iedereen maakte zijn eigen keuzes, toch bleef de vriendschap altijd bestaan en als we elkaar even niet gezien hadden, spraken we af om even bij te kletsen. Je was ook altijd op de hoogte van iedereen en wist vol enthousiasme te vertellen wat je gedaan had, wie je had ontmoet, hoe het met die was, wat die had gedaan. Daarnaast kon je altijd prima je mening ventileren over hoe jij ergens over dacht en kon daar dan weer een prima grap van maken.

Ondertussen was je erg gelukkig met Patricia, jullie woonden samen en de laatste keer dat ik je zag was op het terras bij de Grote Hoek waar jullie samen in het zonnetje zaten. Ik was nog even gestopt om bij te praten, dat was achteraf veel te kort. Je was onlangs begonnen met boksen bij Hannes in de sportschool, zag je op social media voorbij komen als een soort Bep van Klaveren (weet zeker dat je daar om moet lachen), ik was gewoon supertrots op je, wat geweldig. Als de coronamaatregelen versoepelt werden, zouden we snel weer afspreken, maar helaas, dat gebeurt niet meer.
Van de week zei iemand tegen mij, het wordt al aardig druk daar boven aan de bar, wijzend op onder andere DR Nix, Peter Soelaart, Hans Oostrum, Dikke van Looy, Witte Willem en onlangs nog Robbie. Je wordt met open armen ontvangen Henk en ouwe Henk zal je zeker begroeten.

Wij zullen je meenemen in ons hart voor altijd, terugkijkend op alle mooie momenten die gekoesterd zullen worden. Deze speech is met een lach en een traan geschreven, een lach vanwege het terugkijken op de mooie belevenissen, een traan om het verdriet dat je ze plotseling verdween. Je was een mooi en lief mens Henk, ik ben dankbaar dat ik je vriend was, natuurlijk ga ik je enorm missen maar neem wel je kracht en positiviteit mee, hoe jij in het leven stond, vaarwel ouwe pik.