Uitvaartrede Hendrik Jan Dijkstra, 22 december 14:00 uur “Natuurbegraafplaats Weverslo”.
Loes, Herman, Jolanda, Bert, Eric en Bob, Christa, vrienden van vriendengroep ``De Var``, overige familie, vrienden, buren en bekenden van Hendrik Jan Dijkstra, zoals jullie hem noemen Henk, ik heet jullie namens de naaste familie van Henk hartelijk welkom. We zijn hier samengekomen om stil te staan bij het onverwachte heengaan van Henk door te luisteren naar toespraken. Van vriendin Christa, vriend Bene en op verzoek van de familie van mij.
Na de toespraken zal een klein deel van de hier aanwezigen Henk begeleiden naar zijn laatste rustplaats, hier op de “Natuurbegraafplaats Weverslo”. Er zijn namelijk niet meer dan twintig mensen toegestaan rondom het graf en daar moeten wij ons aan houden. Zijn vrienden en Eric en Bob zullen de huifkar met Henk´s lichaam naar zijn graf begeleiden en zijn zes beste vrienden zullen zijn lichaam aan de aarde toevertrouwen, net zoals zij dit in 2015 voor Kirsti hebben gedaan.
Op verzoek van zus Loes en broer Eric en hun naasten neem ik namens hen het woord.
Mijn naam is Marga Mol en ik ben spreker bij uitvaarten.
Henk had zich voorgenomen om heel oud te gaan worden, had het tegen zijn naasten over zesennegentig, ja zelfs honderd en een jaren…. Het werden er zevenenzeventig…..
Henk is begin december thuis ongelukkig ten val gekomen, waardoor hij zijn heup heeft gebroken. Zijn conditie was niet goed genoeg om gezond en wel van de operatie, die noodzakelijk was, te herstellen. Hij kreeg nog in het ziekenhuis een herseninfarct, raakte in coma en is ten gevolge hiervan een week geleden, op 15 december, in het ziekenhuis in Helmond overleden, voor de naasten heel onverwacht en verdrietig.
Nog geen jaar na het einde van de Tweede Wereldoorlog, op 3 maart 1946, werd Henk als jongste van drie kinderen, na Loes en Jan, geboren in Doorn; in een gezin wat zus Loes als een harmonieus en gelovig gezin beschrijft. Net als velen kort na oorlogstijd meemaakten, het waren de jaren eind veertig/begin vijftig van zuinigheid en vlijt, opbouwen, was niet alles mogelijk, maar wat kon in het gezin, werd mogelijk gemaakt. Tot het moment, waarop Henk’s vader het gezin in 1953 verliet. Het zette hun wereld op z’n kop, in een tijd waarin echtscheidingen uitzonderlijk waren. Henk was toen zes en de scheiding van zijn ouders heeft sporen bij hem achtergelaten in zijn verdere leven. Loes, ruim acht jaar ouder dan Henk, trok veel op met haar jongere broertje, ook om haar moeder te ontlasten. Zij vertelt hierover dat Henk zijn jeugd en jonge jaren anders heeft beleefd dan zij: in haar beleving kon Henk minder ervaren dan zij dat er ook na het vertrek van vader uit het gezin nog veel mogelijk en de moeite waard was. Hij beleefde minder plezier aan zijn jonge jaren. Henk voelde zeker verwantschap met zijn familieleden, maar hij bouwde in zijn tiener- en twintiger jaren een intensievere en diepere relatie op met zijn vrienden, hoewel hij naast een bezoek zo nu en dan ook heel regelmatig app-contact had met zus Loes en haar Herman en broer Eric en zwager Bob, wat varieerde van GWO (gezond weer op) en VUDV (vroeg uit de veren) tot, daags voor zijn val, het delen van een rouwadvertentie waarin de achternaam “Dijkstra” vermeld stond. Henk was zeer alert op familie-advertenties en berichten over “Dijkstra’s”; de vraag was dan of dit iemand was die wellicht verwantschap met zijn familie had. Nu staat zijn eigen naam Dijkstra op een rouwkaart….
