Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Als stagiaire leerde je me 12 jaar geleden de fijne kneepjes van ons prachtige vak en sindsdien heb ik samen met je mogen werken op het HVC. Een wandelende bron van kennis en altijd overal van op de hoogte.
Even samen bijkomen met een kop thee na een pittige les, of de plannen voor de kunstsectie bespreken in het licht van de nieuwste ontwikkelingen. Even collegiale steun zoeken als dat nodig was of simpelweg maar samen in de lach schieten wanneer er weer eens iets fout ging. Die glinstering in je ogen als je over een van je jongens vertelde en de trots waarmee je over je gezin sprak, ik vergeet het niet.... Hen, we waren er nog lang niet klaar voor om afscheid van je te nemen. Langzaam naar je pensioen toe werken en stapje voor stapje het stokje overdragen: dat was de afspraak. En toch staan we nu hier. Wat een leegte blijft er achter en wat een verdriet. Maar wat laat je ons toch mooie herinneringen en dierbare lessen na....

Jij wordt niet vergeten. Jouw dromen gaan wij najagen en jouw herinnering houden we levend. Jij bent niet voorbij.

Dag, lieve Hen.

Drie jaar lang heb ik les gehad van meneer De Ruiter, van havo-1 t/m havo-3. Inmiddels ben ik bijna een jaar van het HVC af, maar ik denk nog vaak aan de gezellige en creatieve handvaardigheidslessen van meneer De Ruiter waarin we vooral veel hebben gelachen.

Het beeldje op de foto herinnert mij vaak aan de les waarin ik hem vroeg wat hij van het beeldje vond. Aan de manier waarop hij keek wist ik al dat hij het nou niet echt op een liggend mens vond lijken (gelijk had hij zeker!). Met een beetje hulp van meneer De Ruiter kreeg ik er toch een mooi cijfer voor en achteraf was ik er best trots op.

Het beeldje staat gelukkig nog altijd op mijn kamer, want zo zal ik de lessen, maar vooral één van de leukste en meest creatieve docenten van het HVC nooit vergeten!

Bedankt meneer De Ruiter, u was een geweldige docent!

Gecondoleerd en heel veel sterkte gewenst aan de familie.