Lieve Opa,
Afgelopen donderdag schreef ik je een laatste mail waarin ik opnoemde wat ik allemaal van jou en oma Janneke heb geleerd. Ik heb het overkoepelende thema niet genoemd, omdat ik dat graag nu hier wil doen. Bovendien weet ik zeker dat je wel wist wat het was.
Toen ik klein was en Opa de honden riep moest ik soms plots huilen. Zo hard en vol klonk zijn stem. Maar daar wordt je stoer van. Jij hebt mij laten zijn dat je stoer ook vrouwelijk tegelijk kan zijn. Dat door de bergen wandelen met een Surinaams kapmes prima samengaat met stiletto’s en rode lippenstift.
Zo waren de vakanties in La Roche. Veel avontuurlijke activiteiten, maar ook altijd een dag winkelen in Aubenas. En dan met de nieuwe kleren uiteten. Jij, met jouw opgetutte vrouwen op het terras.
Er zijn heel wat modeshows gelopen voorafgaand aan die etentjes. De catwalk vanaf de keuken in Rosa tot aan de serre met de half ronde spiegel, en weer terug. Met ons en oma als model en jij als privé fotograaf.
Ik heb de jurk aan die je voor mij kocht in Berlijn. Ik voelde me de hele week alsof ik in een film zat, 14 jarige Guusje die het grote mensen leven proefde en de stad, met jou als gids.
Deze jurk wilde je persé voor mij kopen en ik draag hem nog steeds graag. Nu ook, want hij laat me, net zoals jij altijd deed, stoer en vrouwelijk tegelijk voelen.
Dit en alle andere dingen die jullie mij leerde neem ik met me mee. Jou verlaten kan simpelweg niet. Hierover zing ik straks een liedje.
Maar eerst wil ik nog iets zeggen namens de andere kleinkinderen.
Mare en Roan hebben zich keer op keer verbaast over jouw dichtkunsten. Hun mooiste herinneringen zijn aan de Sinterklaasfeesten.
Roan wilde laten weten dat hij zo genoten heeft van het struinen over de Franse marktjes met jou en oma. Ook heeft hij genoten van de zon en het uitzicht in Frankrijk.
Pepijn wil graag het volgende zeggen:
Ik vind het een eer dat ik jou 18 jaar heb mogen leren kennen. Als ik aan jou denk dan zie ik je in Frankrijk, in een beekje met de honden, in een speedo, met een blauwe nagel. Ik vond die nagel altijd heel stoer. Groetjes, Pepijn.
Nu ga ik een deel van het lied zingen ‘Ne me quitte pas’ van Jacques Brel.
Ne me quitte pas, il faut oublier
Tout peut s'oublier, qui s'enfuit déjà
Oublier le temps des malentendus et le temps perdu
A savoir comment oublier ces heures
Qui tuaient parfois
A coups de pourquoi, le coeur du bonheur
Ne me quitte pas
Ne me quitte pas
Ne me quitte pas
Ne me quitte pas
Moi je t'offrirai des perles de pluie
Venues de pays où il ne pleut pas
Je creuserai la terre jusqu'après ma mort
Pour couvrir ton corps d'or et de lumière
Je ferai un domaine où l'amour sera roi
Où l'amour sera loi
Où tu seras reine
Ne me quitte pas
Ne me quitte pas
Ne me quitte pas
Ne me quitte pas
Ne me quitte pas
