Een mooi mens is weg uit ons midden.
Een man die altijd even stopte voor een praatje, of het nou op z'n brommer was of later op z'n motor, altijd even tijd maken voor een vriendelijk en warm gesprek.
Ik zal hem niet snel vergeten, ook zijn geweldige analyses van de laatste afleveringen van Boer zoekt Vrouw of Heel Holland bakt, welke standaard op dinsdagavond aan boord van de sloep werden gedeeld door Hans. Schaterlachend roeide we door, maar wat een humor en plezier kon hij brengen met zijn nuchtere verhaal.
Pas afgelopen najaar na een mooie race in Muiden gaf hij aan last te hebben van z'n buik, en niet veel later gevolgd door het desastreuze nieuws. En ook nu al is het afgelopen, erg triest want de wereld en ook ons dorpje heeft een mooi mens verloren.
Maar één ding is zeker, hij zal nog lang in goede gedachte bij ons blijven.

Nadenkend over wat ik nog tegen je wil zeggen komt als eerste het woord dankbaar bij me op.
Hans ik ben je dankbaar voor
• het creëren van een vaste basis met Noelle
• dat je je plek als bonusvader van Nikki hebt ingenomen
• dat je er (mede) voor hebt gezorgd dat Fien kwam
• dat met Noelle, Nikki en Fien het gezin compleet was
• Hoe trots je was op je gezin en jouw meiden
• het geluk wat ik bij jullie zag
• de pittige meningsverschillen waar ik bij mocht zijn
• je gulle lach
• dat jij zelf hebt aanvaard dat je doodging en daardoor in zoveel mogelijk vrede hebt kunnen loslaten

Ik heb je leren kennen als een man met een mening. Een stevige eigen mening, die altijd even moest nadenken over wat je van de mening van de ander vond en waar je het wel en niet mee eens was. Het leverde mooie, grappige en verhitte discussies op.

Ik herinner me het bootje varen op de Linge in de zomer. Met Noelle, Gerard, Fien en ik. Nikki bracht onze lunch met de fiets die we onder de schaduw van de bomen hebben opgegeten. Wat heb ik genoten van die geweldige tocht, ik zie nog hoe trots je was dat je dit aan ons kon laten zien. Het zonnetje op ons hoofd en jij, helemaal gelukkig als kapitein aan het roer.

In 2022 vertelde je over je nieuwe motor. We zaten met Noelle en je broer in de tuin. Vol trots liet je hem zien. Je wilde lange tochten maken, de bedoeling was later ook met Noelle achterop. Maar eerst even goed de motor leren kennen Janine want het is toch zwaarder dan ik had gedacht en het verkeer is er ook niet rustiger op geworden.
Onderweg in de auto naar huis dacht ik nog wat ben je zo mooi zacht geworden, dat ga ik je de volgende keer vertellen.

Toen Noelle over je ziek zijn vertelde waren we geschokt en tegelijk hoopvol over je behandeling en de tijd die je nog gegeven was. Er waren nog zoveel plannen.
En je denkt altijd dat er genoeg tijd is voor een volgende gesprek. En ineens ben je er niet meer.
Ik ga ervan uit dat je dit meeleest dus bij deze: wat ben je een mooi zacht mens geworden Hans, echt fijn dankjewel!

Ik houd (ook) een oogje in het zeil bij Noelle
Liefs, Janine

Voor Noëlle, Nikki en Fien
Het was een onvoorstelbaar bericht. Een vreselijk bericht. Voor mij totaal onverwacht. Natuurlijk, ik wist dat Hans ziek was, maar nu zo plotseling van ons heengegaan. Het is niet te begrijpen en te gek voor woorden. Op 12 januari jl. schreef hij in een WhatsApp “Het gaat naar omstandigheden best wel goed met me, ik kan me goed redden en ook genieten. Voor mij voelt het niet als knokken, er komen zat mooie dingen op mijn pad! Zo sta en ga ik er ook in!” En toen ik op Facebook zijn naam tegenkwam heb ik een vriendschapsverzoek gedaan. Op dinsdag 24 januari kreeg ik het bericht “Hans Hakhof heeft je vriendschapsverzoek geaccepteerd”. Een dag later kreeg ik het onvoorstelbare bericht van zijn overlijden. Krankzinnig gewoon.
Het overlijden van een goede kennis, vriend of geliefde stemt je altijd tot nadenken. Het voert mij altijd terug naar de essentiële vragen van het leven. Eén persoon die dat heel goed verwoord heeft is de Groningse volkszanger Ede Staal. In zijn lied “Credo - Mien bestoan”. Hij zong dat lied in de tijd dat hij ernstig ziek was en nog maar kort te leven had. Als ik het liedje in de auto draai dan krijg ik altijd een brok in mijn keel en ook nu terwijl ik aan Hans denk.
Ik ken Hans van het roeien. In de boot was hij een teamplayer, altijd op bakboord. Hij zat vlak voor mij in de boot. Ik herinner me hem als een geboren verteller, maar hij stond in die verhalen zelf nooit centraal. Hij keek om zich heen en genoot van wat hij aan het doen was. Een moppentapper was hij niet, maar een vrolijke grap of mop kon hij wel waarderen. Wat mij opviel tijdens de keren dat Hans en Noëlle bij de wedstrijd aanwezig waren, zij met liefde met elkaar omgingen.
De vraag die ik me stel bij het overlijden van een dierbare of goede vriend is "hoe wil ik hem/haar blijven herinneren? Voor mij betekent dit dat ik mij Hans blijf herinneren als “Een fijne collega in de boot, een verstandige man die evenwichtig in het leven stond”.
Voor de naaste nabestaanden denk ik aan een ander leid van Ede Staal. Het is een gevoelig lied over een ouder echtpaar dat onder aan de dijk woont: “t Het nog nooit, nog nooit zo donker west, of t wer altied wel weer licht.” Ik vind dit een mooie, troostrijke gedachte.

Ede Staal,
Mijn Bestaan (vertaald vanuit het Gronings)
Ik vraag het de wind maar die verstaat mij niet,
Ik vraag het de zee zij zingt haar eigen lied,
Geef me de nacht dan heb ik onderdak,
Daarom, daarom zing ik.

Ik zie de vogels tegen de avondlucht,
Ik denk mijn leven in een vogelvlucht,
Geef me de nacht dan heb ik onderdak,
Daarom, daarom zing ik.

Ik weet, er is een tijd van komen,
en ook een tijd van gaan,
En alles wat daar tussen ligt,
ja, dat is mijn bestaan.

Voor de één duurt het leven veel te kort,
Voor de ander veel te lang,
De één is blij dat het zover is,
En de ander die is bang

Ik mis hen die niet meer bij me zijn,
Het wordt kouder om me heen,
En in mijn menselijkheid vraag ik me af,
waarom zo jong, zo gauw?

Soms voel ik me gelukkig,
Dan hang ik aan mijn bestaan,
Dan zing ik met de vogels mee,
Dan praat ik tegen de maan.

Dan zijn we met z'n beiden,
Ik zet alle klokken stil,
En ik verneuk mezelf dan weer,
Want ik weet dat dat niet wil.

Het geluk lijkt soms heel dichtbij,
Dan meen ik dat het er is,
En in mijn eigenwijsheid,
Dan grijp ik altijd mis, mis, mis.

Misschien moet ik voortaan
met lege plekken leren leven.
Of zal ik in de kamers
van mijn ziel
de ramen openhouden.
En het licht steeds aan.
Want ergens in mij
woon je, spreek je,
lach je, zing je, wacht je.
Niets of niemand
die je daar ooit
weg zal kunnen halen.
Kris Gelaude

Wat is het snel gegaan. We gaan je missen in het dorp, Hans. Je was een van de deelnemers van het eerste uur aan het Running Dinner. In onze gedachte zal je er altijd bij zijn. We hopen dat de mooie herinneringen die jullie samen hebben gecreëerd dit enorme verlies voor Noëlle, Nikki en Fien beter draagbaar maken.