He lieve Hans
Wat schrijf je bij zo'n plotseling overlijden? Misschien maar beginnen bij het begin. We kwamen elkaar tegen in 1989, allebei startten we op de afdeling van 'Beukie' en Bep, de afdelingssecretaresse from hell. Maar dit terzijde. Computers waren er nog niet, alles nog met schrijfblok + typekamer, postbakjes op buro met gaatjesenveloppe en een (eigen?) druktoetstelefoon. Jij zat een buroblok verder naast Jannie. In die tijd was je nog voorzien van een gigasnor, Turks model, en karde je rond in een maisgele Kever. Je was een fijne, gezellige collega. We konden over van alles praten en we lachtten veel over van alles.
Na een paar jaar scheidden onze werkwegen maar wel hielden contact. Soms wat meer soms wat minder. De laatste jaren dronken en aten we af en toe wat in Utrecht en praatten we bij. Daar konden jaren tussen zitten, maar het voelde altijd vertrouwd, beetje als familie. En in hinkstapsprongen volgden we elkaars pad. Een belangrijk pad voor jou was jouw diepe verlangen naar het vaderschap. Dat heeft een tijd geduurd, tot je Noelle tegenkwam. Ontroerend was hoe je vertelde hoe je genoot van het gezinsleven en je vaderschap. Dit was waar je voor geboren was en wat je uiteindelijk gegund is. Het is wat laat gekomen in je leven, het heeft veel te kort geduurd, maar ik weet hoeveel voldoening en geluk je dit heeft gegeven. En jij aan Noelle, Nikki en Fien.
Hans, helaas geen bijpraatmomenten meer bij een biertje en een lekker maal. Ik ga je missen als gezellige lieve vriend met wie het fijn oplopen was in het leven. Dank voor je broederschap!