Hoe, hoe neem je afscheid van iemand die je je leven lang kent.

Als kind vond ik het geweldig als je mij en Denise voorlas. Of als je ons meenam naar Amsterdam. Naar de kleine straatjes met de gekke winkeltjes. Als puber waren Ans en jij voor mij een veilige haven als het thuis moeilijk was.
Op mijn 17e verhuisde ik naar Weesp en kreeg van jou mijn eerste gitaar. Die ik liefkozend Sammie noemde. (En nog altijd heb) Muziek maken en zingen zat er al vroeg in. Vele liedjes samen gezongen met Denise. Muziek maken samen met Michelle op de bas. Maar het heeft nog lang geduurd voor het echte werk kwam. The old and the Beautyful, nu beter bekend als 2sDay2. Samen met Denise overtuigde je mij dat ik ook moest komen zingen in jou band. Na een aantal jaren had je het wel gezien met het spelen van coverliedjes. Jij ging je eigen muzikale pad volgen en samen hebben we prachtige projecten gedaan. En nog niet zo lang geleden ontdekten we een andere gemeenschappelijke interesse, archeologie. Helaas hebben we een gepland uitstapje naar het Valkhof niet meer kunnen maken.

Naast alle mooie muzikale herinneringen, herinner ik je als een familieman. Mijn bonus vader. De deur stond en staat bij Ans (en jou) altijd voor mij open. En daar ben ik dankbaar voor.
Dankbaar voor alle herinnering.

Hans je hebt op jouw eigen eigenwijze manier een ongelijke en oneerlijke strijd gestreden. Dapper, heel realistisch en in eigen regie.

Lieve Hans, wat ga ik je onwijs missen. Ik zal er altijd zijn voor Ans, jullie dochters en kleinkinderen als dat nodig is.
Want jullie zijn familie. Not by blood but by heart.

Will meet again, don’t know where, don’t know when.

Lieve Hans,
We hebben je leren kennen via je dochter Denise, wat onthaalde je ons ontzettend warm in je leven!
Je was als een opa voor onze oudste zoon Riley, hij was weg van je liefde voor je gitaar en muziek. Je zult altijd in onze gedachten zijn en een plek in onze hart hebben. Je was een bijzondere, warme, liefdevolle, vrolijke man. Wij zullen je nooit vergeten!
Liefs Melroy, Chantal, Riley en Logan.

Ik was 16 jaar toen mijn oma overleed. In haar nagedachtenis besloot ik om de eerste stap van mijn dromen waar te maken en een basgitaar te kopen. Maar dan, wel orgelles gehad maar bass is toch wat anders. Hoe dat te leren. Het kerkkoor waar Leo en Hans speelden was dan wel de uitkomst. Leo als mentor voor de notenleer en Hans vooral mijn mentor voor de snaren. Vanaf dat moment was een voor mij wereldse combinatie geboren. In allerlei formaties mochten we samen muziek maken. Met Leo in het feesten en partijen bandje (ComboBo), met een new wave band BEN Campinggaz eigen muziek maken met fantastisch mooie optredens. Losse gelegenheid setjes met o.a. Johnny. Wat was dit een feest om met twee gitaarvirtuozen samen te spelen! En ook hier alleen maar eigen nummers. En samen met mijn zusje Anita de oude Ben Campinggaz nummers opnieuw inspelen. Vooral Ben Campinggaz was onze trots...Eigentijdse muziek (toen), origineel en voor mij nog steeds pakkend.. Speel het nog regelmatig af en natuurlijk afgelopen week..
Op een of andere manier zochten we elkaar toch wel op om samen te spelen en wij hadden wel een klik op dat gebied. Ik ben er trots op dat ik met jou dit heb mogen creëren.
Mijn lieve Hans, de laatste tijd zagen we elkaar niet zo vaak maar nooit uit het hart en gedachten. Bij iedere noot van onze muziek zie ik je weer met je Fender Mustang... Mooi scheurend geluid kon die geven.. En altijd weer kon ik weer "zeuren" hoe jammer ik het vond dat je Peavey gitaar verdwenen was...
Onze muziek heeft een extra lading gekregen... En het maakt je onsterfelijk voor mij.
Boven wordt de harp nu anders bespeeld.... nog mooier....
Big hug!!!!!!
Don en Joke

Lieve familie,
Beste volle Neef...
Een paar jaar geleden, zag ik jou op Facebook verschijnen. Het was voor jou een plek om je passie voor muziek te delen. Jammer dat we elkaar uit het oog verloren sinds het begin van deze eeuw. Wel hield Marjolein mij op de hoogte over het wel-en-wee van de Almere tak van de Artsen. Vroeger toen ik nog op school zat, vlak bij jouw ouderlijk huis in de Bertus van Grouwstraat, waren we actief met muziek maken en leerde jij mij de snaren te bedienen. “The House of the Rising Sun” en “Bye bye miss American pie” werd erin gepompt en hebben we met de buurtvriendinnetjes vele lange avonden doorgebracht met diverse opwekmiddeltjes die toen voorhanden waren. Als ik weer thuis was zei mijn moeder Nannie altijd dat ze iets vreemds aan mij rook! Oh, dat is wierook! Wat maakt het ook uit! We hadden het fijn samen. Omdat wij beiden Hans heten hebben we onze namen aangepast. Jij werd Truus (vanwege jouw lange haar) en ik Neef. Dat hebben we tot op de dag van jouw vertrek volgehouden en zal ik blijven gebruiken tot mijn einde daar is.
Familieziek. Mijn ouders (oom Kees en tante Nannie) kwamen vaak bij jouw gezin op visite, altHans zo kwam dat bij mij over. Mijn vader en jij waren geïnteresseerd in techniek en elektronica. Alhoewel ik een technische opleiding moest volgen, net als mijn vader, belande ik in de sociale sector. Jij in de medische supplementen, als ik het goed zeg. Toen jouw moeder Jeanne Dee overleed en er fotoboeken tevoorschijn kwamen over haar jeugdjaren in voormalig Ned. Indië en zelfs een familiefilm, ben jij de foto’s gaan scannen en heb je de films omgezet in leesbaar materiaal. Vanaf dat moment hebben wij weer contact met elkaar gekregen. De oude 16mm film die ik kwijt was kwam weer in beeld en toen begon de zoektocht naar onze voorouders. Mijn zus Noes in Australië kreeg ook een kopie en vanaf dat moment had ook zij weer interesse in het leven van de Spitsen destijds.
Vanaf onze verjaardagen 20 en 22 augustus 2022 hebben we weer contact. Toen Noes mij vertelde dat je ernstig ziek was zijn bij mij de bellen gaan rinkelen. Vooral jouw opmerking aan mijn adres baarde mij zorgen: “Natuurlijk kunnen wij elkaar ontmoeten, dat had misschien al eerder plaats moeten vinden. Ik heb het je al geschreven, we zijn de laatste 2 levende Spitsen-familieleden in Nederland. Ik zou het heel naar vinden als jij dood zou gaan en ik dat moest horen zonder je nog gezien te hebben. Helaas ziet het er nu naar uit dat het waarschijnlijk andersom zal zijn.” Die woorden hakten er bij mij enorm in. We hebben elkaar toen eindelijk weer gezien en vervolgens gedurende 2 maanden informatie uitgewisseld over jouw lijf en de gevolgen voor de onzekere tijd.
Lieve Ans en jullie meiden, het leven is soms niet eerlijk…. dit zijn de woorden die mij het meest bijblijven. Laat de kracht die Hans uitstraalde om te vechten tot het laatst uitkomst bieden voor jullie nog te leven leven!!! Hans zei dat hij geen zin meer had om verre reizen te plannen maar blijkbaar heeft iemand daar Boven hem dat zetje kunnen geven. Dat komt wellicht door zijn fascinatie voor astronomie.
De familie in Australië (Dick Spits en mijn zus Noes) en Canada (Lesly Spits) laten weten dat ze erg begaan zijn met het lot dat Hans ten dele viel.
Aan Hans: het ga je goed volle Neef, tot ziens, maar je zult nog even moeten wachten ………………….

Daar ik al ruim 50 jaar in Australie woon kon ik natuurlijk niet meer genieten van familie bezoekjes, maar zo'n twee jaar geleden kregen Hans en ik de gelegenheid om per email bij te kletsen en vanaf dat moment veranderde alles. Door zijn belangstelling in vroegere familie fotos uit de tijd toen onze ouders nog kinderen waren, werden die nu per email door gestuurd en dat gaf mij veel plezier. Daarna kwamen leuke fotos van familie en ook van Ans met kinderen en fotos van hun kleinkinderen, ongelovelijk ! We leerden elkaar weer kennen met regelmatig emailtjes over gedachten uit onze jeugd en wat er zoal in ons dagelijks leventje gebeurde. Gezien dat mijn partner oorspronkelijk uit New Zealand is, begreep hij heel goed waarom neef Hans zo veel voor mij betekende. Ja, ik zal hem ook erg missen...... mijn gedachten en meeleven zijn er vooral voor Ans en familie en Marjolein. met liefs van je nicht Noes