Op een zaterdag middag eind 70e jaren stond er voor mij een onbekende man aan mijn deur. Ik kreeg van hem het boekje Bijnamen Lexicon, wat was ik daar enthousiast over. Prachtige bijnamen voor bewoners Wijk C en de zeven steegjes.
Daarna wist ik wie hij was Professor Jansen, een bijzondere man met voor iedereen een vriendelijk woord. Voor het boek Ballonnen en Brood interviewde hij mij. Met trots vertelde ik hem over Wijk C de wijk waar ik in woon. Sabine maakte een schets van mij, het was een fijne avond met vele borreltjes en gezelligheid. Als je Gerrit tegen kwam was hij altijd geïnteresseerd hoe het in Wijk C ging. Gegeven moment kwam Gerrit in het Bartholomeus Gasthuis waar hij samen met mij en andere bewoners Nederlandse liedjes zong, Gerrit genoot er van. Ik genoot van jou Gerrit. Utrecht is weer een karakteristieke inwoner kwijt. Maar nooit uit onze herinneringen, daar blijft hij voor altijd in ons ❤️.
Lieve Gerrit rust in vrede, eens komen we elkaar weer tegen.
Corrie Huiding-Stomp

Wat was onze moeder Dini trots op haar broer. We kregen steevast allemaal een exemplaar van , bijna, alle boeken die Gerrit schreef. De Eeuwige Kroeg staat sowieso in onze boekenkasten. Ook het Kermisboek.
Hoe graag kwam Dini naar Terborg , zeker om met Gerrit bij de Roode Leeuw iets te eten en/of drinken. En het was vaste prik dat Gerrit elk jaar met de trein naar Terborg ging als de kermis daar was.
Gerrit noemde Dini altijd Zusje. Dat was zij ook.
De uitvaart net live bijgewoond. Met een lach en een traan. Mooi.
Bij het horen van Oerend Hard lag ik in een deuk. Bijzondere humor. Zit in de familie.

Liefs voor jullie allemaal van mij en tot in de kroeg XXX
Annemarie ( middelste dochter van Dini en Bert)

Wij kennen Gerrit als de vader van Floris.
Een bijzondere man, bescheiden, maar met een ontegenzeggelijke kennis van zoveel.
Utrecht, cricket, Kampong, liefde voor Engeland - we zien het nog allemaal terug.
Een blijvende herinnering.
Veel sterkte voor de hele familie.
Camille & Saskia van der Harten

Als ik aan Gerrit denk, dan zie ik hem in de poffertjeskraam zitten met een glaasje wijn. Samen zijn wij meer dan 20 jaar betrokken geweest bij de Maliebaankermis. Zijn grote vriend Joop Keijzer (ik hoop dat ze elkaar in de hemel weer tegengekomen zijn en nu samen van ons genieten) en Tonnie Wouts maakten er altijd weer een groot Maliebaanfeest van. Voor elke kermis brainstormden wij over wat wij buiten de attracties zouden organiseren. Gerrit leverde de ideeën en wij voerden ze uit. Hij was zo trots op 'zijn' kermis. Als Opa moest je met je kleinkinderen volop kermis kunnen vieren. Vandaar dat alles op de Maliebaan een 'piek' kostte. Dit idee van Gerrit is later door heel veel kermissen overgenomen. Gerrit heeft veel baanbrekend werk verricht. Hij was, wat je noemt, een trendsetter (al doet dat woord een beetje vreemd aan bij een man als Gerrit). Gerrit genoot zo van de kermissfeer, dan glunderende hij helemaal. Vanaf het begin tot het einde was hij op de kermis. Geen minuut liet hij voorbij gaan. Zo wil ik Gerrit herinneren. Voor het tijdschrift van de NKB zal ik een In Memoriam over Gerrit schrijven met meer herinneringen.
Ineke Strouken
oud-directeur Nederlands Centrum voor Volkscultuur / Kenniscentrum Immaterieel Erfgoed Nederland

Het zijn de woorden van Gerrit Jansen, mijn promotor. In het begin van mijn onderzoek brachten ze me tot wanhoop. Ik vond het veel te simpel. Elke sociaal-wetenschapper weet vanaf het tweede jaar van zijn studie dat hij niet blanco kán kijken naar de wereld om zich heen. Ik dacht: "ik moet precies weten wat ik ga bestuderen, welke theorie ik gebruik, en hoe ik het methodisch ga aanpakken'. Gerrit bleef de vraag echter herhalen en hij voegde daar dan nog regelmatig aan toe: "en blijf je verwonderen. Verwonderen over dingen waarvan je denkt dat het gewoon is". Ik ging veel de stad in. Nog steeds wist ik niet waarop ik moest letten, maar langzamerhand ontwikkelde ik meer sensibiliteit en lef om gewoon maar op te schrijven wat me op de een of andere wijze boeide. Eenvoudig vond ik het niet om los te lopen en vrij te zwemmen in een beweeglijk en gecompliceerd onderzoeksveld als de stad. Toch is dat waarvoor ik Gerrit, nu 30 jaar later, het meest dankbaar ben. Hij dwong me de vrijheid te nemen. Hij leerde me om eigen opmerkzaamheid en creativiteit in te zetten bij mijn onderzoek. Lef en vrijheid haalde hij naar boven. Mezelf blijven verwonderen, goed zorgen voor een tekst en blijvend enthousiasme nam ik ook nog mee. Enorm bedankt.

Cees de Wit schrijft tenslotte:

Gerrit Jansen, onze Utrechtse Binnenstadprofessor is niet meer!
Zijn eeuwig lijkende passie voor het normaal van het dagelijks leven in sociaalhistorisch perspectief is met hem heen gegaan. Zo ook zijn niet aflatende drang om bijzondere verhalen te vertellen en vooral te schrijven over bijzondere gewone mensen in de context van de straat, het café, het buurtfeest, de voetbal en niet vergeten het wijzen op de verbindende kracht van NORMAAL, zijn popgroep uit de Achterhoek.
Gerrits veelbelovende vakgroep Bouwen en Wonen/ Stadsstudies ontviel ons al eerder. De UU en de aanhangers van het anti- historicisme stuurden ons de verstrooiing van de LOS-leving in.
Nu leven wij in een deconstructivistische overgangstijd. Institutionele vormen worden uit elkaar getrokken en vervormd. De roep om veiligheid en om gehoord te worden klinkt steeds luider.
Als we Derrida mogen geloven is dat de tijd waarin de term l’invention l’autre onze aandacht vraagt. Dit betekent zoiets als ‘het ontdekken/inkomen van iets anders’ / ‘het toewerken naar ’t verborgene’, Kortom, de tijd waarin het nieuwe naar voren komt, maar waarin ook de enthousiaste, eigenzinnige en warme collega Binnenstadprofessor in onze gedachten blijft.

Marieke Renoú schrijft:
Tja en dan Marieke nog. Ik werd gebeld door Wouter en Jeannette en was meteen van slag. Gerrit was altijd aanwezig al vanaf mijn 20e. Door hem ben ik beter en preciezer gaan kijken en luisteren naar ‘de luister en het bijzondere van het alledaagse’. Onmisbaar in de vele werkkringen en in mijn eigen leven.
Na mijn terugkeer in Utrecht, in een nieuwe levensfase rond 2000, introduceerde hij mij in het café leven en leerde me wat je daarvan wel en niet kon verwachten. Zonder veel te zeggen.
Jammer dat hij er niet meer is.

Wanda Cornelissen schrijft:
Gerrit was voor mij een inspiratiebron. Een vrolijke anarchist die onconventionele onderwerpen op onconventionele manier beschreef zoals niemand voor hem had gedaan. Zoals hij de kermis of de kroeg beschreef was uniek.. Daarnaast was hij ook een schat van man, altijd aardig en geïnteresseerd. ik bewaar deze mooie herinneringen in mijn hart…

Annemarie Janssen-de Vries schrijft:
…een lege plek en een gemis… De contacten die ik met hem had waren gering. Ik heb goede herinneringen aan hem als nadenkende luisteraar en als aanreiker van weloverwogen aanvullingen tijdens de gesprekken die wij hadden.
Een hartelijke groet en sterkte, ook voor zijn familie.


Jan Oosterman schrijft:

Ik vroeg me de laatste jaren al geregeld eens af hoe het met ‘m zou zijn.
Hij heeft ’t lang volgehouden, 92 jaar geworden.
Afscheid van een kleurrijk en fijn mens…


Hans van der Loo schrijft:
Hoorde het trieste bericht. Zag Gerrit al een tijdje niet meer – hij struinde vaak door ‘onze’ straat, de Frans Halsstraat – om een praatje te maken over pleinen, circussen en uiteraard cafés.
Triest dat hij er nu niet meer is. Leef mee met allen die hem nabij stonden.


Marianne Kleijnen schrijft:
Wat een verdrietig bericht!
Een waarlijk groot man is gestorven, iemand waar ik dierbare herinneringen aan bewaar. Een heel fijn en warm mens met de nodige dosis humor.
Ik herinner me het gesprek met Gerrit aan het eind van mijn 3e jaar sociologie met mijn kandidaatsbul onder handbereik, waar ik hem sprak over mijn doctoraalstudie. Zou Bouwen en Wonen iets voor mij zijn? Hij adviseerde me om Jane Jacobs in de vakantie te lezen...
Schot in de roos! Ik was en ben er nog steeds van overtuigd dat dit voor mij de juiste keuze was!
En dan de herinneringen aan de excursies (zou dat nu fieldlabs heten?) met bezoeken aan highlights van de Nederlandse volkshuisvesting waar altijd aan het eind van de middag een mooi café werd bezocht (de Witte Ballonnen in Rotterdam bijv.). Ik ben na mijn afstuderen in Rotterdam gaan werken en wel voor bijna 25 jaar; geen idee of er een verband is...
Ook mooie herinneringen aan zijn promotie: Gerrit op het lijf geschreven! Prachtig boek trouwens.
En de viering van zijn 80e verjaardag in café van Weegen: schitterend! Ik ben er nog een dag eerder van carnaval voor teruggekomen. En graag! Soms spraken we elkaar even als hij bij de Morgenster op het terras zat en ik per fiets langs kwam.
Gerrit blijft een plekje in mijn hart houden! Continuo a ricordarlo💙

Herman Baartman schrijft:
Dank dat je mij laat weten dat Gerrit is overleden. Onze leermeester…

Roelof Hortulanus schrijft:
In Gerrit Jansen is een markant persoon en onorthodoxe wetenschapper van ons heengegaan. Markant door zijn momenten van sprankelende sociale aanwezigheid en momenten van het verkeren in een eigen wereld. Markant ook was zijn eigen humor en zijn opvattingen over wat belangrijk is om op te merken en wat je gewoon langs je heen kunt laten gaan. Deze levenshouding maakte hem ook als wetenschapper onorthodox en uniek. Grote abstracte theorieën en afstandelijk objectiverend onderzoek riepen bij Gerrit geen warme gevoelens op. Participeren in kleine interessante werelden van mensen en hun locaties en vervolgens met rake typeringen een beeld schetsen van hun en ons leven, dat deed zijn hart sneller kloppen. Zijn boeken, waar hij terecht zo trots op was, zijn daar de weerspiegeling van.

Dick van Zijderveld schrijft:
Ieder die Gerrit goed gekend heeft, en zijn kinderen, wil ik van harte condoleren.
Het was een schok te lezen dat Gerrit is overleden, al had ik al lange tijd geen contact meer met hem gehad. Voor mij was Gerrit in de eerste plaats iemand die van mensen hield, en hoogst creatief was. Tijdens mijn student-assistentschap bij hem leerde ik van hem wat sociologie kan, en wellicht moet, zijn.

Christie van Breda schrijft:
Verdrietig dat zijn familie afscheid heeft moeten nemen. Ik heb zulke goede herinneringen aan Gerrit. Een fijn onorthodox mens. Zijn verhalen over cafébezoek, de indeling in de Engelse pubs en al wat we daar in Londen tegenkwamen staan me nog helder voor de geest. Er zijn heel wat herinneringen te koesteren.

Hans Versnel schrijft:
Hoewel op aardige leeftijd toch een droef bericht. Ik heb Gerrit nog vaak ontmoet in het Bartholomeus toen Machteld daar vanaf 2016 tot haar overlijden in 2019 verbleef. Hij had dan een dik boek van hem onder zijn arm en ging mij wijzen op verschillende passages of ik die maar wilde voorlezen. Alles keurig aangestreept. Veel eerder nog met wijlen Bart van Steenbergen aan zijn herinneringen meegedaan over Zuilen waar hij vandaan kwam en vertelde over de oorlog toen hij lopend naar school ging in de binnenstad. Ik was toen wijkmanager van de gemeente in ’zijn' Zuilen. Een bijzondere man met een bijzondere voorliefde voor de stad.

Rita Lodde-Tolenaar schrijft:
Inderdaad een tijdperk afgesloten….

Leida Schuringa schrijft:
Ik voel me verdrietig over het verlies van Gerrit. Gelukkig blijven zijn geweldige levenslessen en levenskunst mij erg bij en daarin blijft hij ook voortleven. Evenals in de mooie toevoegingen die hij heeft gebracht in de sociologie van het dagelijkse leven.

Peter Wilbrink schrijft:
Gerrit: een lieve, humorvolle en vriendelijke mens, een persoonlijkheid met een brede belangstelling en inspiratie voor sociologie van bouwen en wonen, voor de New Towns (de excursies daarheen), de pubs, en vooral voor het normale leven in stad en samenleving: de kroeg, de kermis, de spoorwegen. Met plezier las ik zijn boeken.
Onze vriendin, die in de Utrechtse binnenstad woont, zag hem wel eens in de buurt van het Bartholomeus Gasthuis lopen met een tasje met een paar van zijn boeken.
Ik bewaar kostbare herinneringen aan Gerrit.
Ik heb dit weekend weer zijn “De eeuwige kroeg” doorgenomen.
Zijn 1e hoofdstuk: Gast in huis, God in huis. Ik heb dat met een glimlach gelezen. Misschien weten jullie dat ik – naast mijn baan als socioloog/planoloog – in de jaren tachtig de parttime studie theologie ben gaan doen aan de UU. Als toen bijna 50 jarige mijn oude baan opgegeven en beroepen en bevestigd als predikant bij de Vrijzinnigen in Delft. Nu emeritus, wel her en der preken als gastvoorganger. En in die preken binnenkort ga ik dat thema van Gerrits boek ‘Gast in huis, God in huis’ opnemen! Hadden Gerrit en ik toen - vijftig jaar geleden - niet kunnen bedenken.

Co Doesburg schrijft:

Ach Gerrit, ik denk met veel plezier en ook weemoed aan hem terug! Toen ik een keer iets belangrijks was vergeten tijdens ons (Wout&Co) assistentschap bij Bouwen en Wonen en de uitspraak deed “ik kan me wel voor m’n kop slaan”, kreeg ik van Gerrit bij mijn afstuderen een hamer. Het tekent Gerrits milde karakter dat het een rubberen hamer was...
Gerrit was al een tijdje aan het vertrekken, het ging slechter met hem en hij heeft al een poos terug zijn smalle huis aan de Nieuwegracht verlaten... gelukkig kon hij tot het laatst midden in de stad blijven wonen.
Wij gedenken hem.

Boukje Zaadstra schrijft:
Dank voor het delen van dit verdrietige bericht dat Gerrit is overleden. Alhoewel ik niet een van zijn studenten was, was hij altijd hartelijk en voorkomend naar mij toe. Dus ik bewaar goede herinneringen aan hem. Mijn condoleances naar zijn familie.

Godfried Engbersen schrijft:

Dat is verdrietig om te horen. Maar ik begrijp uit jullie woorden dat hij in vrede is gestorven. Gerrit was een round character binnen en buiten de universiteit. Ik denk met ontzettend veel plezier terug aan mijn Utrechtse 'Stad en St(r)aat'-tijd, en vooral aan de eigenwijze, milde, begripvolle en humorvolle manier waarop hij in het leven stond.

Peter Leisink schrijft:
Ik wil jullie en degenen die dicht bij Gerrit hebben gestaan condoleren met het verlies van deze milde, aimabele man en authentieke wetenschapper. Wat mooi dat Gerrit de laatste jaren van zijn leven in Bartholomeus Gasthuis heeft doorgebracht, een oud stukje Utrecht vlak naast de Zeven Steegjes. Ik zal goede herinneringen aan hem en aan onze gezamenlijke tijd bewaren.