Georg van Groningen werd geboren in Gaanderen op 8 november 1935. Georg volgde in Gaanderen aan Basisschool een studie. Georg was werkzaam bij Kaak als Bankwerker/lasser. In 1958 ontmoette hij zijn partner Hermy Geerling. Georg en Hermy trouwden op 27 december 1959. Georg had één dochter: Edith. Zijn vrije tijd besteedde hij graag aan Muziek, lezen, musea.. Op sportief gebied stak hij zijn energie in Hardlopen, wandelen, wielrennen, volleybal.. De laatste woonplaats van Georg was Giesbeek Gaanderen.

Denkend aan mijn vader… zie ik vele herinneringen door mijn geheugen gaan… ik zie mijn kinderjaren, mijn puberteit en mijn volwassen leven, waarin hij altijd aanwezig was op zijn eigen en unieke manier.
Ik zie mijzelf als 4-jarige, toen hij mij leerde fietsen op een rood/wit fietsje aan de Bloemenweg. Na veel oefenen mocht ik ‘los’ en zelf met een bochtje het betonnen paadje naast ons huis in fietsen . Dat bochtje nam ik iets te ruim en ik belandde met fiets en al in onze stekelige berberishaag… en dat heb ik gevoeld in mijn blote benen… ik heb toen hard gehuild en ik ben getroost… ik moest dat jaren later nog wel eens aanhoren…
Ik herinner me de kermis in Gaanderen, samen met pa in de botsautootjes… ik was een jaartje of 6, heel spannend, totdat iemand iets te ruw tegen ons autootje botste en ik met mijn lip op het stuur stuiterde… weer hard huilen, uitgestapt en getroost en iets lekkers uitkiezen voor de schrik… en kermis was ook ’s morgens op tijd naar Arts toe met de familie en vrijwel de hele dag feesten. Weer thuis probeerde mijn vader nog een eitje te bakken in de pan en weken later vond mijn moeder een uitgedroogd exemplaar tussen koelkast en gasfornuis terug. We hebben er hard om moeten lachen, hij kon het zich niet herinneren…
De Oude IJsselbrug in Zutphen komt langs in mijn herinnering, pa hield wel van een spannende uitdaging, hield wel van iets dat buiten de lijntjes gebeurde… wandelen met mij, hand in hand, op een bepaald gedeelte van die brug dat volgens mijn moeder onverantwoord en gevaarlijk was… woedend was ze, maar mijn vader zei altijd dat het veilig was en niet gevaarlijk…
Ik herinner me de eindeloos warme lange zomers, waarin we altijd gingen zwemmen bij ‘de Zwarte Schaar’ in Doesburg, of het Kempersgat of bij Sloot. En de autoritten op de zondag met mijn vader achter het stuur, mijn moeder ernaast en ik op de achterbank in onze eerste lichtblauwe Renault Dauphine, of één van de Opel Kadettjes en de Volkswagen Kevertjes, in die laatste werd ik trouwens altijd wagenziek. En áltijd werd er gezongen door mijn vader. Alle smartlappen heb ik onderhand gehoord: waaronder “Jantje was een kleine kleuter, enigst kindje teer verwend…” een heel zielig liedje…
Samen dagjes uit naar het Openlucht Museum of Madurodam, naar het hoge water kijken in Doesburg of Emmerich, dagje naar het strand of naar de Betuwe en lekkere kersen kopen en die samen opeten en pitten spugen en de dubbele kersen aan je oren hangen, waterfietsen in speeltuin ‘het Peeske’ in Beek en daarna lekker patatjes eten. Ooit liet ik daar een vers zakje patat uit mijn handen vallen, omdat ik toen nog geen vuurvaste handen had… ook dat moest ik nog regelmatig horen als er weer eens patatjes werden gehaald… een ijzeren geheugen had hij wel…
Waar mijn moeder van de muziek was, herinner ik me mijn vader als sportman… hardlopen, diverse marathons, triatlons, wielrennen, en de Vierdaagse van Nijmegen en samen met mijn moeder later het Pieterpad.
Ik herinner me dat hij altijd op zijn hoofd ging staan in de keuken… was goed voor de bloedtoevoer en zuurstof in het hoofd zei hij altijd. Mijn moeder en ik keken er niet meer van op, kleindochter vond het later een hilarisch moment als opa weer eens op zijn kop stond.
Ik herinner me het trotse gevoel als hij weer een Vierdaagse van Nijmegen had uitgelopen. 15 kruisjes heeft hij verzameld en grotendeels voor de 50 km. Zijn ritjes op de wielrenfiets kan ik me nog goed herinneren… bij voorkeur altijd in de zomer en het liefst zo heet mogelijk, heerlijk vond hij dat… uren en uren later kwam hij weer thuis met een enorm rood hoofd en kletsnat van het zweten. Op zijn hoofd zijn sportpetje. Altijd datzelfde viezige petje… maar dat petje zat blijkbaar heerlijk en ook al had ze het graag gewild, zelfs mijn moeder mocht dat niet weggooien…
Denkend aan mijn vader herinner ik me zijn actieve leven: werken bij Kaak en thuis werken in de moestuin met eigen aardappels, boerenkool, rabarber en andere groentes en de tuin bijhouden. Pruimen aan eigen boom en als die op de grond vielen en lagen te rotten, moest dat blijven liggen, was goed voor de vlinders en andere insecten.
Ik herinner me zijn respect en interesse voor de natuur. Hij was ook imker en had bijenkasten, samen de raten uit de kasten halen, honing slingeren, bij de bijen kijken in de kasten en ik mocht aan de speciale bijenpijp de rook erover blazen.

Denkend aan mijn vader, is hij nog steeds dezelfde,
Dezelfde in mijn hoofd
De tijd heeft hem alleen geleidelijk aan van zijn jeugd beroofd
De spiegel loog er niet om, geen lijn, geen rimpel bleef onbelicht
Genadeloos tikte de tijd door
En ook de Parkinson veranderde zijn gezicht
Maar kijk ik verder dan zijn spiegelbeeld, in breder perspectief
Dan ben ik trots en dankbaar tegelijk:
Hij had het leven lief.


Op woensdag 3 juli 2019 is Georg van Groningen overleden. We zullen hem missen en met veel liefde aan hem blijven denken.