Nu pas, Geert, ontdek ik dat je er niet meer bent. Ik schrik ervan, ook al klonk je, vooral die laatste keer, aan de telefoon niet zo goed. Ook al waren onze gesprekken minder frequent geworden, ze hadden nog altijd inhoud, ongeacht of het de taal, het vertalen, Frank, Nederland of IT betrof. We hadden altijd wel iets te bepraten. Daarnaast hadden we het stilzwijgende, nooit uitgesproken gevoel voor het Brabantse, de dialecten, de humor en gezond verstand. Ik zal onze gesprekken--uitgesproken en niet-uitgesproken--missen, en daarmee jou. Ik wens je een goeie reis, vriend en collega van me. Nico.
