“Hé Krabbendam, kom je ook nog? Collega Peter riep mij zo’n dikke 27 jaar geleden bij mijn achternaam op de manege van Noorderhaven. Ik was daar Z- verpleegkundige en samen met collega Peter en onze bewoners waren we op de boerderij het Spil, waar één van onze bewoners paardreed.
Een mevrouw naast mij zat bij het raam van de koffiehoek met haar dochter Frankeline in een rolstoel te kijken naar de paarden en hun berijders in de binnen manege. Zij had mijn naam ook gehoord en reageerde verbaasd. “Heet jij Krabbendam?” vroeg zij. “Inderdaad, ik heet Dick Krabbendam” was mijn antwoord. “Ik heet Atie Krabbendam van mijn meisjesnaam. En nu heet ik al heel lang Atie IJzerman- Krabbendam want ik ben getrouwd met Gé die hier naast me zit.
Ook met Gé maakte ik kennis en al snel daarna kwam de vraag: “Zullen Atie en ik soms familie zijn?” het bleek duidelijk dat onze roots ergens in Schiedam begint en na wat details bleek dat Atie en ik dezelfde overgrootvader hadden. En dat onze opa’s compagnons waren geweest in de groentehandel in Rotterdam.
Na deze ontmoeting ontstond er een ver weg- dichtbij familieband tussen ons. Zo was Gé aanwezig tijdens het huwelijk van mij en mijn vrouw José in 1996 (Atie kon helaas die dag niet).
Met “de tuinronden op Wieringen” waar we wonen, kwamen ze regelmatig op bezoek.
Een aantal jaren later kregen we de vouwwagen waar Gé en Atie jaren mee hadden gekampeerd cadeau en ook wij hebben hem nog jaren gebruikt en hebben er héél veel plezier van gehad.
In 2013, toen onze dochter Sifra terugkwam van een jaar High- school in de Verenigde Staten was ook nu opnieuw Gé van de partij op de verrassingsparty. Sifra en Gé konden het sowieso goed met elkaar vinden want praten over Amerika. Dit ging hun beiden goed af.
Op 10 mei hebben we Gé voor het laatst gezien toen we hem bezochten in verzorgingshuis de Koogh in Den Helder. Helaas hebben we dat beloofde ijsje niet meer waar kunnen maken. Want een veelbewogen leven was ten einde gekomen.
Marjon en Joep, kijk met een lach en een traan terug op het voltooide leven van jullie beide (schoon)ouders.

Beste Marion en Joep,

Na terugkomst van vakantie troffen we het verdrietige bericht van Ge’s overlijden. Het bericht waarvan we wisten dat het zou komen, maar waarvan we hoopten nog lang niet…
Wat een mooie kaart! En wat hebben jullie Ge in de tekst treffend getypeerd. Betrokken, aimable en geestig, zo was Ge.
Ook ons leven was verweven met Ge en Atie. Dat begon voor mij in 1977, als adelborst op het KIM. Voor Wiltrude was dat al eerder, omdat Ge en Atie bevriend waren met haar ouders, Gerard en Riet van den Bosch, met wie ze ook buren zijn geweest op de flats aan de Kanaalweg.
In mijn tijd als Commandant KIM hebben we de banden weer aangehaald. Ge was nog altijd zeer begaan en betrokken met het reilen en zeilen op het KIM. Het was fijn dat ik een beroep op hem kon doen als klankbord. Daarbij was hij steeds bescheiden en bood hij ruimte voor eigen afwegingen en keuzes. Wat een fijn en toegankelijk mens was hij!!
Een groot en geliefd voorbeeld is heengegaan, maar zo zal hij altijd herinnerd worden.

Kees en Wiltrude Turnhout

We zijn heel dankbaar en blij dat wij Gé (én Atie) hebben leren kennen, en hebben meegemaakt in ons leven.
Zij vormden een (h)echt-paar, en waren voor ons een groot voorbeeld hoe je de wereld van de Marine kon combineren met de wereld van al die mensen met een beperking.
Wij herinneren Gé onder andere vanwege de aandacht die hij steevast had voor de ander, waarbij hij (en ook Atie) zodra het kon, steeds vroeg hoe het ging met onze geliefden, al dan niet met een beperking.
Een prachtige man is heengegaan, maar laat veel dankbare herinneringen achter ....

Bart & Marrie van Gameren

Wij zullen Gé herinneren als een man met een groot hart.
Iemand die oprecht geïnteresseerd was in de ander en je het gevoel gaf dat je er toe deed.
Zijn mooie verhalen, humor en optimisme hebben grote indruk op ons gemaakt.
Wij wensen de familie sterkte.

John en Wil

Zoals vele voormalige adelborsten maakte ik voor het eerst kennis met Gé als docent navigatie op het instituut, waarvan hij later ook VOKIM zou worden. Zijn oude Mercedes met een speciale parkeerplek op het bokkeveldje was voor ons toen al een klassieker. Later werd het gewoon Gé, verder veranderde er weinig: innemendheid en belangstelling voor anderen stonden voorop.
Wij wensen Marion, Joep en hun familie veel sterkte met dit verlies