Lieve Frits,
vanochtend, tijdens een rondje over de markt, kreeg ik het nieuws te horen. Het doet me verdriet, maar doet me ook denken aan de fantastische herinneringen. Wat een leuke, gezellige en heerlijke tijd hebben wij gehad op de zaterdagmarkt! Door weer en wind, plensbuien, extreme vrieskou, keiharde wind en waanzinnige warmte ('vrouwen bloot handel dood') hebben we 8 jaar lang op de zaterdagen samen heel wat kopjes warme chocolademelk weggewerkt. Altijd een gevulde koek mee ('s winters meestal 'speculaas gevuld') en 's middags soms een loempiaatje van om de hoek of een frituurtje bij de Hap Wat (de eerste keer begreep ik niet hoe de wisselgeldautomaat werkte waarna ik op mijn kop kreeg ('2 euro voor een nasischijf!!')). Balen als op het laatste moment de hele tent toch nog onderregende ('nou moet ik toch weer al die natte bende uithangen!'), ijs weghakken om goed te kunnen staan of wachten tot die auto weggesleept werd zodat de kraam kon staan. 'Oh je moest nog douchen!?' als we de zeiltjes van de afdakjes leegden op straat. Voor iedereen had je altijd tijd bij de wekelijkse praatjes, hoe herhalend die ook waren. Meepraten kon je als de beste, waar je de ene minuut absoluut tegen was, was je bij de volgende absoluut voor, je kon het eens zijn met iedereen. Trouwe klanten hielp je soms voor niks als het wat kleins was. Veel bijzondere momenten in de levens van anderen kwamen voorbij, kleine zilveren urntjes tot bescheiden trouwringen, waar de drempel voor een stenen juwelier te hoog was werd er gezocht op de markt. Bijzondere mensen, gezellige mensen, vervelende mensen, mensen die ons wilden beroven ('altijd alert blijven en tel de ringen die de mensen tijdens het passen in de hand hebben'), mensen die hun vinger in de mond stopten om die te kleine ring af te krijgen om vervolgens nat in je hand te drukken, mensen die een uurtje bleven hangen en mensen die ons wantrouwden ('het is toch geen metaal he, wel echt zilver toch?'). 8 jaar lang heeft alles zijn eigen plekje gehad achter en op de kraam, in de auto, heel soms werd een kartonnen doos wel eens vernieuwd als het echt niet meer ging, het systeem was feilloos. Ik was 15 dat ik bij je kwam werken op de zaterdagmarkt en 23 toen ik weer vertrok om aan mijn carrière te beginnen. Dank voor de uurtjes die ik soms op de markt mocht besteden om wat studeerwerk te doen als het wat rustiger was, dank voor het lachen, dank voor het wekelijkse zakcentje, de vele sieraden die ik bij je kocht die mij nog altijd doen herinneren aan die tijd. Elke zaterdag kijk ik nog naar ons plekje, wat een mooie tijd was dat!
Dikke kus en knuffel,
Jazzy
