Het lijkt nog als de dag van gisteren, maar inmiddels zijn er bijna 7 weken voorbij sinds die verschrikkelijke 31 augustus... Nog steeds niet te bevatten. En ik heb een stukje schrijven lang uitgesteld, want dan is het 'ineens heel erg definitief.' Hoe vaak ik al niet gedacht heb dat je zo weer naar beneden zou komen lopen als ik bij jullie thuis was, weet ik rationeel heel goed dat dat niet meer gaat gebeuren. Dus here we go...

Mijn eerste herinnering?
‘Zo’n lange gast, Claud? Weet je dat zeker? Geeft toch alleen maar gedoe, da's moeilijk samen lopen in de stad want als hij 1 stap zet, moet jij er al 3 zetten! En zoenen is helemaal lastig…’ Maar je was er vanaf het 1e moment en je bleef. Van lange discussies over de pachtconstructie in de Schutsgildelaan (je wilde daar toch echt zelf gaan wonen, of niet soms? 😉) tot slap geouwehoer over de nieuwe hobby van Bobby Eden.

Onze mooie reis naar Fins Lapland was in 1 woord prachtig. Een reis zonder kiddo’s, maar er werd iedere dag gefacetimed. Een betrokken, lieve, zorgzame papa die trots op zijn jongens was! Maar af en toe wel heel fijn om zonder die kiddo’s op pad te gaan of nie dan? En wát was het potverdikkeme koud daar... brrr....
Bowlen, quizzen, hier en daar een feestje, een enkele escape room en het Bollo weekend. Activiteiten die altijd gezellig waren en waar we een hoop foto’s van hetzelfde soort van hebben 😉

Op de padelbaan speelde ik liever mét je dan tégen je. Droge grappen tussendoor maken, een beetje tegen jezelf praten of foeteren en tussen de games door ff snel de vraag hoe het met onze koppies stond. Want daar was nogal wat mee aan de hand, die koppies van ons 😊 Je was gedreven en kon niet zo goed tegen je verlies. Want ondanks dat je keihard kon smashen en dan ook nog het liefst óp je tegenstander, viel het geluk toch soms aan de andere kant van het net.
Op 31 augustus viel je geluk ook de verkeerde kant op. Pure pech, onbegrijpelijk, onwerkelijk en ontzettend verdrietig… Het zal nooit meer hetzelfde zijn. Ik ga je missen, Freek. Pas je een beetje op ons? Dan doen wij dat ook op Claudje en de jongens. Weet dat ook zij jou ontzettend missen, maar wat zou je trots zijn, want ze doen ze het supergoed ondanks het grote verdriet.

Alle herinneringen zijn niet op te schrijven, maar in het begin was je die gast die achter Claudia aan zat en ik "kende" je nog van de KSE, waar ik je weleens had gezien en waar je met mijn klasgenoot Dennis naar huis fietste. In Illision had je het volgens mij snel voor elkaar om Claudia rond je vingers te winden met je charmes en waarschijnlijk je babbel. Waarschijnlijk was je openingszin: ik ken je nog niet, maar voor jou heb ik wel een weekske ruzie over.

Daarna stond je een tijdje bekend als de vriend van Claudia, want ja, we gingen met haar om bij de badminton en jij kwam erbij. Geen idee meer wanneer de echte klik kwam. We zagen elkaar steeds vaker op verjaardagen en zijn van daaruit spelletjesavonden gaan houden.
Dat we beide in de accountancywereld werkten gaf vaak onderwerp voor gesprek en daar had je duidelijke gedachten over. Er zouden nog heel veel gesprekken volgen over van alles en nog wat.

Voetbal, fietsen, muziek, films, padel, werk, escaperooms, spelletjes, weekendjes weg. We hadden zoveel raakvlakken en tel daar de klik met Judith en Claudia bij op en een bijzondere vriendschap was ontstaan.

We zijn zeer regelmatig samen naar de bioscoop gereden, wat altijd leuk was en ieder jaar Oud en Nieuw samen vieren. Maar er zijn een aantal momenten die ik nooit zal vergeten.

Met Marieke, Joost, Claudia en Judith naar Lapland. Wat was je lange tijd gefocust op het Noorderlicht. En iedere keer die berg weer op om te gaan eten. Een fantastische reis.

Met z'n tweeën naar Krakow en Auschwitz: Op dag 1 allebei 100 euro pinnen en na een paar dagen nog steeds geld over hebben omdat het daar zo spotgoedkoop was. Dat was wel in jouw straatje. Lang heb ik aan moeten horen dat ik je met dik 30 graden 17 kilometer heb laten lopen, terwijl we ook het openbaar vervoer hadden kunnen nemen. Toen ik dan ook nog zei dat je lag te snurken, want we sliepen op 1 kamer, had ik denk ik wel even afgedaan. Maar de excursie naar Auschwitz en de stad Krakow zelf maakte alles wel goed voor je. Graag wilden we onze vrouwen nog een keer meenemen daarheen.

Fietsen op de veluwe: het eerste gedeelte reed je me regelmatig uit je wiel en zat ik naar adem te happen, maar daarna gingen we klimmen en dacht ik, ik pak je even terug! Op een gegeven moment kijk ik achterom en ben ik je gewoon kwijt. Kom je daar op je gemak aangefietst. Was ik dus weer degene die zijn energie verspild had. Gelukkig gaf je na het fietsen aan dat je het een pittig ritje vond.

Padellen: sinds een jaartje zijn we gaan padellen. Eerst zelf en daarna wat lessen genomen. We hebben niet vaak samengespeeld maar wel veel tegen elkaar. Met je sliceballen en je harde service (vaak in het net hahaha).
Regelmatig stond je met Claudia te overleggen, geen idee waarover, maar waarschijnlijk over tactiek, want winnen deed je graag (ook een overeenkomst...of is het een hekel hebben aan verliezen?). Wat je sowieso het beste kon was Marieke raak slaan en brillen mollen. Gelukkig zal Thijn me daar nog genoeg aan herinneren.

Escaperooms: bijna altijd met 4, soms met 6 en zelfs de laatste met z'n 2en. De vrouwen gingen weer eens wat doen, dus wij samen op pad. Naar Breda: een kamer voor 2 tot 8 personen. Gelukkig lossen we vaak dingen samen op en deze kamer ging vlot. Geen irritaties of gevloek, maar gas erop en soms even stilstaan om logisch na te denken. Wat was je trots dat we zoveel "geld hadden gestolen". Veel meer kon bijna niet volgens de spelleider.

Er zullen nog veel momenten komen waarbij ik zal zeggen of denken: Freek had nu dit of dat gezegd of gedaan en dat is gewoon klote, want je had nog hier moeten zijn.

De laatste jaren hebben we in jouw roerige tijd heel veel diepgaandere gesprekken gevoerd en heb je me heel veel verteld, waaruit bleek dat onze vriendschap echt van twee kanten kwam. Daar ben ik je dankbaar voor.

Goede vrienden zijn vaak op één hand te tellen en ik zal voortaan minstens één vinger moeten missen.

Mijn mooiste herinnering aan Freek: mijn beste vriend!