Bijna tien jaar geleden kwam jij ons team versterken bij Sanoma. Vanaf het begin hadden we meteen een klik. We hebben veel met je gepraat, en als de afdeling leeg was, klonk jouw stem luidkeels mee met bijv Bruno Mars, het was alsof je op het podium stond. Wat een mooie tijd was dat.
Elk half jaar spraken we af met het team om samen te gaan eten. Ook aankomende woensdag gaan we dat weer doen, maar je reageerde niet op onze berichten. De schrik en het verdriet waren groot toen we lazen dat je er niet meer bent. Het voelt zo onwerkelijk.
Vorige week wilde ik je op LinkedIn feliciteren met je werkjubileum. Op Facebook gaf ik je vaak zomaar een tag bij een bericht over eten of iets geks waar jij altijd zo van kon genieten. Zulke kleine gewoontes, die nu niet meer kunnen.
Ik herinner je als een goed mens, vol humor en energie. Altijd lachen, altijd vertellen over alles waar je mee bezig was. Vaak reisden we samen naar onze etentjes. Deze woensdag zullen we dat zonder jou doen, maar we proosten op je.
Veel liefs,
Linda
