Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Vijf jaar na je dood lees ik dat je er niet meer bent,
Mijn God dat komt hard aan. Slechts 61 jaar en nu al niet meer onder ons.
Je bent één van de meest intelligente, nieuwschierige en positieve mensen die ik ken
We hebben samen gedronken, gelachen, gerouwd, geruzied en gefeest.
We hebben nachten lang met elkaar gediscussieerd.
Als schrale troost weet ik dat je in zo veel harten verder leeft
en dat de rimpels die jij in je leven hebt gemaakt
ook na je dood hun invloed niet zullen verliezen.
Bedankt voor je bestaan.

Triest te horen dat je er niet meer bent. We hadden elkaar al een tijd niet meer gezien toen ik weer in contact met je kwam door het overlijden van Jjan. Een tijdje daarna je opgezocht in je nieuwe eigen huis, nog steeds vlakbij de Selwerd flat. Hartelijke ontvangst en verhalen dat je qua gezondheid wel al eerder er niet meer had kunnen zijn. Gezien de escapades die ik ook heb mogen meemaken, Van Starkenborg kanaal over willen zwemmen bij het dauwtrappen. (Je claimde toen nog dat ik een asfaltweg tegen je aangesmeten had, we gingen samen naar de EHBO) en andere gelegenheden en verhalen, leek me dat niet geheel onmogelijk. Maar alleen al door je pure charme heb je het weten te trekken, tot blijkbaar afgelopen jaar... Teijo vertelde me dat je niet meer onder ons was. Jij hebt mij go bijgebracht en de lol in adventure spelen. D&D sessies toen ik nog in Groningen woonde. Ik zal je hesige stemgeluid missen en je continue passie en energie en interesse in de mensen om je heen. Ik hoop dat je de eeuwige Grolsch tap gevonden hebt.

Een jaar alweer. Een jaar zonder jou als vriend, discussieleider en D&D party genoot.
Even creatief in de keuze van de namen van je characters (Erik-bij-Bert, Erik-bij-Frans, Erik-bij-Peter) als in de keuze van je biermerk (Grolsch Kanon). Vaste waarde, 100% eerlijk.
We missen je nog iedere dag en de fles Kanon staat iedere verjaardag en iedere speelavond onaangeroerd op tafel.
Morgen nemen we er weer eentje op jou.

Voor altijd in ons hart.
Bert, Alie, Marcia, Rinus, Peter Henk, Geerten en Frans

Dag Erik,

je kwam in mijn leven in 1979 toen ik als verse wiskundestudent voor het eerst een computer onder mijn vingers kreeg. Jij leek toen al als student-assistent bij de inventaris van de vakgroep Informatica te horen. Toen we beiden op Selwerd II woonden klikte het: we hadden een kook/eetgroepje met Rinus, discussieerden over politiek, obscure Britse bandjes en filosofie. We speelden veel go, bridge, diplomacy, bier was uiteraard altijd Grolsch. Het kwam regelmatig voor dat er 's avonds om ca 23:00 aangebeld werd om te vragen of ik 4e man wilde zijn bij een potje bridgen.

Je was een veel briljantere student dan ik: soms belde je samen met Rinus om 23:00 aan om een collegedictaat te lenen. "Morgen toch tentamen?". En na een nachtje doorstuderen haalden Rinus en Erik een 10, ik moest het met de zaak netjes bijhouden doen met een 8.

We gingen met een mannetje of wat van Selwerd II naar het Europees Gocongress in Edinburg. Een oude flatbewoner in Aberdeen werd vereerd met een bezoekje, we mochten slapen in een oude caravan. De pub werd uiteraard dagelijks bezocht. De plaatselijk bevolking noemde ons "a bunch of hooligans", ongewassen, langharig, met enige reserve te betrachten. Maar ze hadden goed door dat er geen sprankje kwaad in ons school: we speelden pool met de lokale jeugd, we mochten blijven zitten als de gordijnen dichtgingen en de kroeg een "huiskamer" werd. Je had serieus sjans met een lokale deerne, Erik, maar je wilde niet mee naar het fietsenhok. Ik weet nog steeds niet of je haar niet zag zitten of bang was voor aap te worden gezet...

Jan Feringa en ik haalden je naar Vertis. Ik heb weinig mensen meegemaakt die zo goed in staat waren de code van een ander te verbeteren en onderhoudbaar te maken. Refactoring was your middle name...

Na verloop van tijd werd het contact tussen minder. Dat lag aan mij, want jij bleef wie je was. Ik ging andere dingen dingen, zocht andere horizons op, jij bleef dezelfde: op het eerste gezicht een hooligan, in de praktijk een uitermate vriendelijke vent, geïnteresseerd in iedereen en van alles.

Lieve Erik,
Ineens, zo uit het niets, ligt er een kaart in de bus. Het kan niet waar zijn, wat is er gebeurd? Ik herinner me jou van de tijd dat we samen in Almelo naar het lyceum gingen. Meestal op de fiets, soms met je vader in de Fiat. Je maakte mijn wiskundetoetsen, zodat ik over kon naar de volgende klas, zonder jou was ik gestrand.
In Groningen verloren we langzaam het contact. Je was een briljante student, dat weet ik nog wel. Ik herinner me jou als een taaie en energieke jongen uit een warm gezin. Je bent van mijn leeftijd en dat vind ik enorm confronterend. Ik hoop dat je nu op een heel mooie plek bent en dat we elkaar daar ooit terug zullen zien. Allen die jou dierbaar zijn wens ik veel sterkte in deze bijzondere tijd.
Luutsen de Vries