Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Op 30 augustus 2016 gaan onze fotografen terug op pad. Deze keer voor een wondermooi klein meisje met de naam “Emma”. Mama Eveline had heel graag haar verhaal gedaan voor ons, ter ere van Emma*.

Het is Zondag avond 22 augustus 2016. Mijn rug doet pijn en het lijkt wel alsof ik ongesteld moet worden. Ik probeer mezelf gerust te stellen en bedenk me dat dit wel eens bij de zwangerschap kan horen. Ik maak me er verder geen zorgen over en dommel snel in slaap.

Het is nog vroeg in de ochtend. Ik schrik wakker. Nee! Wat is dit? Mijn broek voelt kletsnat aan. “word wakker! Het is niet goed!!” Mijn man merkt meteen wat er aan de hand is en belt de spoedafdeling. “Kom maar zo snel mogelijk langs” hoor ik aan de andere kant van de lijn. “Dit kan wel eens vruchtwater zijn.” We springen snel in onze kleren en gaan richting spoed.
1cm ontsluiting en pas 22 weken zwanger.

Alle testen die mogelijk zijn worden gedaan. “Ik vrees dat je zal moeten blijven. Je baarmoederhals is verkort en je hebt 1 cm ontsluiting.” Dit meen je niet! Ik ben maar 22 weken zwanger van deze kleintjes. Ze mogen echt nog niet geboren worden. We moeten afwachten wat de natuur zal beslissen.

De nacht van 26 op 27 augustus was een nachtmerrie. Zoveel rugpijn, alweer probeer ik mezelf gerust te stellen dat dit er gewoon bij hoort, dus probeer ik wat te slapen. Tevergeefs… Om 6.30 beslis ik op te staan. Bij het plassen merk ik bloedverlies op. Ik druk op de bel voor de verpleegster. Ik zie in haar ogen dat het fout zit. “ik denk dat het beter is dat de dokter even langskomt” zegt ze. Dit voelt niet goed. Ik bel mijn man op die aan het werk was. Hij komt vrijwel meteen langs.

om 10u45 is de dokter er voor een inwendig onderzoek. “Je hebt al 5 cm. Jullie kindjes zullen vandaag geboren worden.” Ik voel de grond onder me wegzakken. Nee! Ik ben nog net geen 24 weken zwanger! Dat halen ze niet?! De tranen rollen over mijn wangen. Ik kan alleen maar hopen dat ze het halen….

Kleine voetjes komen tevoorschijn…

Rond 12u00 zijn we in de verloskamer. Voorlopig is alles nog rustig. Ik blijf hopen dat alles toch weer stilvalt. Iedere dag is er 1 gewonnen. Om 19u30 breken mijn vliezen. Nog geen 10 minuten later wordt Liam geboren. Dokters nemen hem onmiddellijk mee voor de allerbeste zorgen. Een half uur later breken mijn vliezen van het zusje van Liam. Maar geen baby… Ze maken een echo en zien dat ze dwars is komen te liggen. Ze proberen haar te draaien. Rond 21u45 wordt alles klaargemaakt om mij een ruggenprik te geven. Net als alles klaar is voel ik dat het niet meer nodig is. Kleine voetjes komen tevoorschijn. Emma* wordt stil geboren om

Super veel steun
op 30 augustus kwamen Wendy en Nathalie van “Boven De Wolken” langs. Ze nemen mooie foto’s van ons meisje. We hebben super veel steun gehad. Ze hebben super hun
best gedaan om zeer veel foto’s te nemen als herinnering. Die momenten hebben we echt beleefd met ons verdriet. We hadden zelf nog nooit gehoord van “Boven De Wolken”. Ik kreeg de dag voordat ze langskwamen telefoon om samen een dag af te spreken. Ik ben er via een facebook groep op terecht gekomen. We hebben die avond super bewust beleefd. Ondanks al het verdriet hebben we er nog steeds veel steun aan en ik ga regelmatig een kijkje nemen op de site van “Boven De Wolken”. Wij hebben het als heel fijn ervaren en hebben nog steeds heel veel steun van Nathalie en Wendy.
Mijn man en ik kijken nog dagelijks naar de foto’s van Emma*. Voor mijn man betekende het veel dat er foto’s genomen werden van ons meisje Emma*. Zo blijft ze altijd in onze gedachten.

Met broertje Liam gaat het inmiddels goed. Hij verbleef nog 4 maanden op de neonatale. Kreeg de ene infectie na de andere waardoor hij steeds langer aan de beademing moest. 4 maanden lang zette hij zijn beste beentje voor! Een echt vechtertje. Inmiddels is Liam thuis met een mooi gewichtje van 4kg330 en 57.50cm.