Beste Tonko, beste Dictus,
Op afstand heb ik meegekeken naar het afscheid van jullie moeder, mijn maatje en ouwe collega. Ik kon er niet bij zijn omdat ik op vakantie was, maar wil jullie nog graag laten weten hoezeer ik haar waardeerde. Voor nu en misschien ook later als jullie alle berichten nog eens teruglezen.
We kenden elkaar al van de 5e Montessorischool en van TOS-Actief, maar de eerste keer dat ze me blij verraste was toen ze me vroeg om voor de VPRO twee ‘hoorspelen’ te maken voor de eindejaarsprogrammering op de radio. Ik maakte iets over Dictators aan de hemelpoort en over de Bosnisch Servische leiders Mladic en Karadzic die ruzie kregen in de Scheveningse gevangenis. Het was top om te doen en dat kon dankzij haar.
Ook door Ellens aanbeveling kwam ik terecht bij Beeld en Geluid. We hebben daar bijna vier jaar heel nauw samengewerkt. We hadden ontzettend veel lol en vonden elkaar in het werk, waarbij we eindeloos doorspraken en elkaar op ideeën brachten over hoe onderdelen van het toekomstige museum het best konden worden ingericht. Ellen hield niet op met ideeën spuien, terwijl het meer mijn rol was om op een gegeven moment te zeggen: oké, nu ter zake, keuzes maken en er niet nog méér bij halen. Ze luisterde dan, ze kon anderen echt waarderen in hun mening, kennis of ervaring. Ik bleef ook altijd zorgvuldig naar haar luisteren, want in de stroom van suggesties waar je niet per se altijd meer op zat te wachten, benoemde ze toch vaak dingen waar we echt iets mee moesten.
Die niet te stuiten creativiteit was voor mij kenmerkend aan haar. Ik vond het moeilijk te verteren dat ze weg moest voordat het museum openging – omdat ze aan haar wettelijke urentaks zat - aangezien zij toch echt mede de eerste stenen had gelegd.
Toen Ellen ziek bleek vroeg ze me in het najaar van 2022 om samen te werken aan het project rond de 2e Wereldoorlog, waar jullie nog een aandeel in hebben gehad. Ze wilde het niet in haar eentje doen, omdat ze dacht dat dat in combinatie met haar behandeling te zwaar zou zijn. Dat had ze goed ingeschat. Ik kon inspringen toen zij in de midden in de chemo zat en heb haar een aantal keer thuis opgehaald om naar projectplekken in Nederland te rijden, zodat ze wat rust had. De samenwerking liep niet altijd vlekkeloos maar het was opnieuw waardevol om te doen. Het voetbal, elektrische fietsongelukken, Noortje de hond, huiselijke zaken, roddels, vakanties, we hebben we het over alles gehad. Natuurlijk had ze het vaak over jullie, vol van het begrip en de zorg en het plezier en de liefde die ze voor jullie voelde. En de berusting dat het nu eenmaal zo loopt als het loopt. Ellen was zo ontzettend blij en begaan met jullie. Het komt uiteindelijk allemaal goed, was de overtuiging die ik met haar deelde.
Jullie hebben het al vaak gehoord denk ik, maar het is onvoorstelbaar en heel hard dat jullie haar al zo jong moeten missen. Het was mooi hoe jullie vol vertrouwen uitspraken dat haar ziel is verhuisd naar jullie harten. Dat kan ook niet anders, bij een moeder die zo dol was op haar zoons.
Op dit moment kunnen jullie er waarschijnlijk weinig mee maar ik wilde ook laten weten dat jullie altijd mogen appen of mailen als ik kan helpen met het een of ander. Tonko, je hebt al eens Spaans met me geoefend, misschien komt er nog weleens iets waar je mijn hulp bij kunt gebruiken en hetzelfde aanbod geldt natuurlijk voor Dictus. Ik heb de indruk dat er heel veel mensen voor jullie klaarstaan, dus het zal wel niet nodig zijn, maar je weet nooit. Aarzel niet. Al kan ik voor nu denk ik niet meer doen dan jullie heel veel sterkte wensen en hopen dat jullie behalve met verdriet ook met warmte en af en toe een grote glimlach kunnen terugdenken aan jullie lieve en bijzondere moeder.
Liefs Gertie
