Liefste papa,
Dankje voor alles wat je ons hebt geleerd,
Van die hele praktische dingen zoals hoe je een binnenband vervangt, of liever nog eerst plakt. Je haalde ook al het nodige materiaal in huis om dit allemaal te kunnen doen, secuur gestapeld in de garage en als die te klein werd nam je ook stap voor stap het waskot in.
Voor je ziek werd, ging je dan de garage in en kwam terug met alles wat we nodig hadden. De weg naar de garage werd steeds lastiger voor jou, maar in je hoofd kon je er blijven terugkeren; je kon dan aan de kleinkinderen zeggen in welke kast en welke lade ze de juiste schroevendraaier of vijs konden vinden zodat wij en zij weer even verder konden.
Maar je gaf ook tips om meer volume in je haar te brengen (eerst conditioner, dan pas shampoo), al zijn deze niet voor al je kinderen even bruikbaar, want je had tot op het einde meer haar dan je zonen.
Maar nog veel meer leerde je ons niet-praktische dingen zoals genieten van nabijheid, zorg dragen voor elkaar, de natuur maar ook voor materiaal.
Deze levenslessen kwamen de laatste jaren helemaal tot bloei in je steenkappen.
Je ging op zoek naar de juiste steen, waarbij de kleur, hardheid en zachtheid minutieus werden gecontroleerd. Hoe vaak gingen we niet wandelen, steeds alert of we geen geschikte steen zouden tegenkomen. Liefst was de steen onvolmaakt zodat je deze imperfectie kon gebruiken in wat je wou vertellen met deze steen.
Je ging graag koersen met je vrienden, al zal je er zelden een wedstrijd van gemaakt hebben want daar draaide het nooit om. Voor jou geen blingbling of gouden medailles, misschien wel een lauwerenkrans van oerdegelijk staal zoals bij een fietsketting.
Deze ketting die draaide en maalde verder je hele leven lang. Dagelijks naar het labo en weer terug, langs de rivier de Voer door het sportkot. Zondagvoormiddag was je moment om met vrienden één van je vele koersfietsen of mountainbikes te nemen voor een grotere tocht. Na zo'n rit kreeg je fiets altijd een extra verzorging in de tuin, zodat hij weer glansde voor nieuwe kleine avonturen. Het stoorde je niet als we onze fietsen erbij zetten voor een extra wasbeurt of onderhoud.
Je ketting liep altijd gesmeerd, tot plots 5 jaar en 5 maanden geleden je ketting er toch afviel en je ter plaatse bleef trappelen. Samen met mama, en met hulp van artsen, vrienden en familie, kreeg je de ketting toch weer draaiend zij het met veel meer moeite, alsof de weg alsmaar bergop bleef lopen. Meermaals brak je ketting, maar je gaf niet op. Na zware en lange behandelingen in het ziekenhuis kwam je weer naar huis en moest je zelfs weer leren rechtstaan, stappen om uiteindelijk zelf weer een stukje te kunnen wandelen. Heel soms kroop je nog eens op je fiets, elektrisch ondersteund als het echt moest.
Begin dit jaar was er geen hoop meer voor jou en je ketting, je kon niet meer trappen.
Maar je werd wel meegenomen op steeds kortere wandelingen en heel soms nog eens een fietstocht. We wouden je ook nog verder van huis meenemen, maar dat moest niet meer voor jou, je had alles wat je wou, daar vlakbij je in de Populierenlaan.
Als het maar enigszins kon nam je zelf je krukken (als mama niet keek) en probeerde te stappen al was het maar voor enkele meters, vooral buiten in de natuur. Op het einde kon je nog maar van de living tot aan de keukentafel stappen. Toen zelfs dat niet meer ging, kon je loslaten en aangeven dat je niet meer kon.
Die laatste maanden waren ook kostbaar. Samen met mama kon je de angst voor het onvermijdelijke loslaten. Jullie konden opnieuw meer samenzijn met vrienden en familie zonder nog schrik te moeten hebben voor banale infecties. We konden elkaar eindelijk opnieuw “omHelsen”, mateloos en zonder terughoudendheid.
En dit was met papa helaas van korte duur, maar liefste mama, we hopen dat we opnieuw ongegeneerd kunnen knuffelen en meer tijd doorbrengen met elkaar en dat jij wel vaak over de vloer zult kunnen komen in onze nu nog onafgewerkte huizen. Mama, we kunnen je nooit hard genoeg bedanken voor alles dat jij voor papa deed de voorbije jaren, jij was zijn allerbeste medicijn en dat bovendien zonder enige nevenwerking.
Papa,
Dankje voor dit leven, dankje voor de tijd die we samen konden doorbrengen, we zullen altijd de herinneringen koesteren aan de liefde en het leven dat je met ons hebt gedeeld..
