Lieve oma,
daar zijn we dan februari 2010..noooit gedacht dat ik 7 jaar zonder je mee zou maken op deze leeftijd. 21 jaar, eindelijk een leeftijd waarbij we heerlijke gesprekken samen hadden kunnen voeren. Een leeftijd waarbij ik meer naar jou verhalen had kunnen luisteren. Er gaan dagen voorbij dat ik niet aan je denk..het lijkt bijna gewoon dat je er niet bent. Maar elke ochtend als ik naar mijn werk fiets, kijk ik voor ik de brug op fiets nog even naar rechts. Als mijn gezicht weer terugdraait naar het fietspad gaat er een hoop door me heen. Ik zie de zomer voor me, jij en ik voor de deur met een drankje. Als ik het huis voorbij fiets is het kil, donker en lijkt het alsof het verleden er nooit geweest is. Een gezellige, warm en welkom huis..in het niets opgegaan. Ik moet leven met het feit dat jullie er niet meer zijn..en dat is moeilijk, maar er is geen andere keuze.
Ik word verpleegkundige, wil op mezelf wonen en ben 4 jaar samen met neven.
Gebeurtenissen die ik nooit zonder je had willen meemaken, maar er is geen keuze. En dus leef ik me leven, met de gedachte dat je het goed hebt en dat je gelukkiger bent dan ooit tevoren. Want hoewel ik het nooit zal kunnen aantonen, nu ik ouder ben, ben ik gaan twijfelen over hoe gelukkig je was. Mijn lieve opa, maar voor jou toch best een moeilijke man. Verdrietig en alleen zijn woorden die ik je niet had gegund de afgelopen 7 jaar..vandaar dat ik geloof dat het goed met je gaat!
Ik ben bang om te vergeten hoe je was, patienten in het ziekenhuis lijken soms op je. Hoe ze praten, doen of lachen. Schrikkend kijk ik om en na enige aarzeling betrap ik mezelf erop dat mijn gedachte niet klopt. Jij bent het niet en zal het ook nooit zijn. Op die momenten mis ik je vreselijk!
ik hou van je!